P.C. Leeghoofdstraat.

Als twee volledig ingeburgerde provinciaaltjes sloegen we quasi ‘net niet verdwaald’ linksaf.
Hier moest wel een auto-importspeciaalzaak zitten. De dure Duitse Grundlichkeit op vier wielen en patriottische Hummers evenals de steigerende paardenkrachten van Ferrari vlogen ons in de 30km zone om de oren.
Mijn eerste vermoeden was dat we in Pieterburen waren aanbeland, aangezien het bontgehalte ineens omhoog vloog. Dat laatste weet ik niet helemaal zeker omdat ook hier eens te meer bleek dat diamonts a girls best friend zijn, en ik dus door al die schittering werd verblind. Het bleek de P.C. Hoofdstraat in het Amsterdam te zijn. Waren we bij Hoevelaken links gegaan had de natuurlijke setting ons waarschijnlijk best goed gedaan, maar dan was ons deze slechte comedy bespaard gebleven, en dat zou jammer zijn.
Zo weet ik nu dat Oger niet de vergrotende trap van oog is, maar een vadsig mannetje is dat maatpakken verkoopt. Ik begrijp nu ook de belevingswereld van Irene van de Laar. U weet wel, de kunstmatig opgerekte Barbie van RTL Boulevard. Vol van buiten, leeg van binnen.
Ik hoopte stiekem dat er een omhooggevallen voetbalvrouw zou passeren die mij een voorzetje zou geven zodat ik haar een rotschop kon verkopen.
Fout, fout, fout.

Waar een grote groep minima van hun laatste restje AOW een verlept benzinepompbloemetje koopt om zo hun laatste eer te bewijzen aan Juliana, deed enkele kilometers verderop de chic van Nederland zich tegoed aan een hoogstaande oranje tom pouce van Pâtisserie François Boulangé.
Het leek de Lage Landen versie van Sun City. Een straat met meer zwart geld dan zwarte mensen. Want die waren plotseling nergens te vinden, de zonnebankgebruinde types buiten beschouwing gelaten.

Als twee vreemdelingen in een land dat ons niet aanstaat, dwaalden we rond, ons vergapend aan de meest onnodige haute couture die deze wereld ooit voortbracht. Zo kan onze lieve Heer het nooit hebben bedoeld. Esthetisch onverantwoorde types paradeerde in de rondte alsof het circus in de stad was en deze in karavaan door de straten trok.
Het Botox-, Brard- en Breukhovengehalte steeg navenant we de straat vorderden.
De omzet viert hoogtij bij de ego’s van de voornamelijk mislukte voetbalvrouwen.
Net op tijd sloeg ik mijn hand voor mijn mond, toen ik het uitproestte van het lachen en mijn urine bijna liet lopen.

Hoewel ik een provinciaaltje met aspiraties ben, ging dit mij te ver. Een klassieke cultuurshock, dat was het.
Ieder het zijn, begrijp me niet verkeerd. Als mensen in de P.C. Hoofdstraat willen flaneren, prima. Maar dan wel met een hek erom heen en een redelijke entreeprijs.

[img]http://home.hetnet.nl/~columnx5/copyrightmartijn.jpg[/img]