Goed, ’t zal wel voor een groot deel aan mij gelegen zijn. Als prille zestiger ontdek ik regelmatig bij mezelf dat een terugblik naar vroeger, gepaard gaat met voorzichtig heimwee en vage herinneringen van nostalgie die getuigen van betere tijden.
Dit is de voice mail van..Hans Hillen.. spreek een bericht in na de volgende leu..eh..piep.. PIEP.
Hans, Mark hier. Nog even over die brief. Natuurlijk we hadden afgesproken dat we er omheen zouden draaien, maar jij maakt het nu wel erg bont.
Er is niets fijner dan schrijven; dat ik daarmee een ruim belegde boterham kan verdienen is een droom die wellicht uitkomt, maar niet binnenkort. Toch wil ik mijn dochter naar muziekles kunnen laten gaan, samen met haar genieten van kleine en grote dingen en haar meenemen op ontdekkingstocht langs verstilde Griekse dorpjes, door ongerepte Toscaanse landschappen en in prachtige Franse steden. Liefst binnenkort. En om dat alles te kunnen blijven financieren, is een stevige basis nodig.
Wat is dat met proefwerkweken dat het concentratievermogen ineens op nul lijkt te staan? Alles om je heen, zelfs dat ene broodkruimeltje dat de vorige eigenaar in je biologieboek heeft achtergelaten, of die inktvlek die sprekend op Bart Simpson lijkt onderaan pagina 20 van je wiskundeboek, is interessanter dan hetgeen waar je, je eigenlijk op zou moeten concentreren.
