Ondanks de Apocalyptische regenbui verliet uw columnist die nacht even het internetcafe, om te gaan kijken naar een meisje dat achter de ramen druk bleek te zijn met ouwehoeren door ’t nieuwe mobieltje, zodat hij haar op de terugweg niet alsnog telefonisch de waarheid kon zeggen, omdat wel duidelijk was dat hij haar nummer niet meer had. “Het enigste dat jij goed kan is mij negeren” had hij haar willen toeschreeuwen.
Dit jaar heeft hij ook vuurwerk afgestoken. Net als al die grote jongens uit de straat. Die jongens verzamelden vuurwerkfolders en daarin zaten ze dan uren te kijken en te vergelijken. Ze hadden er ook een paar voor hem meegebracht. Hij kreeg er zelfs drie. Eentje om al dat moois uit te knippen, eentje om aldoor in te kijken, en eentje om te bewaren.
Hij rukte zijn kunststof zak open en zoog met gulzige halen zijn mond vol. Zijn adamsappel schoot heen en weer: hij slikte het door! Hij rolde het strak op tot een smalle koker, perste tot de laatste druppel opwelde en likte die op.
Als ik met twee van mijn dochters het restaurant inloop, zie ik dat de meeste tafeltjes bezet zijn. Bij het raam is nog een tafeltje vrij. Terwijl wij een kop koffie bestellen, kijk ik naar buiten. Tegenover het restaurant zie ik wat winkels. Geen wereldschokkend nieuws als je bedenkt dat het een winkelstraat is.
[b]Man en auto[/b]
Altijd al is hij dol op auto’s geweest. Als kleuter speelde hij het liefst met autootjes. Nooit had hij er teveel om zich heen. Hij hield dat altijd vol. Al gauw kwam zijn belangstelling voor grote auto’s.
