Hij is weg. Hij is vertrokken, mij met twee kleine kinderen achterlatend. Ik wist dat het zou gaan gebeuren, maar bij het zien van zijn gepakte koffers in de gang besefte ik, dat het plotseling wel heel definitief was. Het leek hem echter niks te deren. Sterker nog, hij leek zelfs blij. Ik vond het verschrikkelijk, maar ik heb niks laten blijken. Die lol gunde ik hem niet. Hij zwaaide enthousiast en nam afscheid alsof hij dezelfde avond nog terug op de stoep zou staan. Daar sta ik dan, een beetje verloren in de kamer. Red ik het wel alleen met de kinderen? Ik weet niet wat het is om thuis te moeten komen in een leeg huis. Geen mens die naar mijn verhalen luistert of vraagt hoe mijn dag is geweest. Ik ben het niet gewend om alleen te moeten zijn en dan heb ik het nog niet eens over de zorg van de kinderen. Alles komt nu op mij neer. Het uurtje voor mezelf ’s avonds kan ik wel vergeten en ook de nachtdiensten komen voor de volle 100% op mijn rekening. In het weekend lekker blijven liggen, is er ook niet meer bij. En hoe zullen de kinderen dit beleven? De jongste is nog te klein om het te beseffen, maar hoe leg ik het mijn dochter uit? Ze is gewend door papa ingestopt te worden bij het naar bed gaan. Hoe krijg ik haar getroost als ze ’s nachts huilend wakker wordt en om haar vader roept? Als dat maar geen drama’s op gaat leveren.
Allerlei gedachten schieten door mijn hoofd. Ik moet een lijstje maken met wat ik allemaal moet doen. Dingen die hij normaal gesproken deed. Ik heb hem nog beloofd deze week de makelaar te bellen voor de verkoop van ons huis. Ik zal iets moeten regelen voor de opvang van mijn kinderen als ik moet gaan werken. Zelfs zoiets kleins als de container buiten zetten mag ik niet vergeten.
Intussen is hij drie dagen weg en ik mis hem nu al verschrikkelijk. Ik mis het samen eten, het lachen van de kinderen als hij met ze speelt, het drinken van een glaasje wijn ’s avonds, terwijl we samen kijken naar een goede film. Mijn dochter vraagt met grote regelmaat of papa al thuis komt. Ze snapt er helemaal niks van. Gelukkig kreeg ik net een sms-je van hem, dat hij van me houdt en dat hij ons mist. Nog een kleine week en dan zit zijn wintersportvakantie erop. Ik kan haast niet wachten.
18 reacties
Mup · 13 maart 2006 op 13:18
Zat er midden in, en begon me al te verbazen. Hoe kon dat nou, samen een wijntje, een goede film, en dan uit elkaar. Gelukkig alleen voor een vakantie voor jullie, lees ik er later uit 🙂
Groet Mup.
senahponex · 13 maart 2006 op 13:46
[quote]Gelukkig kreeg ik net een sms-je van hem, dat hij van me houdt en dat hij ons mist.[/quote]
Pffff een pak van mijn hart. Heel mooi fictie en non fictie door elkaar, mooi.
Ik ga van de week op wintersport en ik mis vrouw en kinderen nu net zoals zij mij.
Raindog · 13 maart 2006 op 17:22
Is dit er ook weer één in die nieuwe rubriek [i]’Frictie'[/i]?
😀
Sorry, als column boeit dit me niet. Had denk ik ook in 1 zin gekund: je man is sigaretten gaan halen bij de skipiste op de hoek en komt straks weer thuis. Ook als dagboekfragment niet echt herkenbaar aangezien ik geen man heb.
KawaSutra · 13 maart 2006 op 17:31
Heel overtuigend geschreven, maar dat zijn we inmiddels wel gewend van jou. Gelukkig wel een happy end. 🙂
Discoverme · 13 maart 2006 op 20:15
Gemeen hoor…………
Ons op het verkeerde been zetten.
Mooi en goed geschreven
Outsider · 13 maart 2006 op 20:24
[quote]Heel overtuigend geschreven, maar dat zijn we inmiddels wel gewend van jou.[/quote]
Dat vind ik ook. Evenals de vorige van Wendy is deze verbluffend geloofwaardig en realistisch geschreven. Het is niet voor niets dat bij beide columns iedereen het geloofde en daardoor op het verkeerde been werd gezet.
wendy77 · 13 maart 2006 op 20:56
Bedankt voor de reacties zover.
Toch sta ik te kijken dat ik enkele reacties vind, die hier fictie in zien. In dit verhaal is helemaal niks fictie namelijk. Nul komma nul!
Wel probeer ik de lezer op het verkeerde been te zetten, maar sinds wanneer heeft dat iets met fictie te maken?
Uitleg altijd welkom.
Troy · 13 maart 2006 op 21:03
Wat een drama.
Een week zonder man:-0
Des te meer respect voor moeders/vaders die hun kinderen alleen opvoeden.
Het komt mij totaal niet als fictie over. Nee, Raindog, dit is de bittere werkelijkheid.
Maar net zoals in sprookjes: eind goed, al goed:-)
Ma3anne · 13 maart 2006 op 21:03
De ontreddering van een weekje zonder papa kan dezelfde ontreddering zijn als die wanneer papa plotseling vertrekt en je je nog niet realiseert dat hij nooit meer terug komt.
Ik ken beide uit ervaring en daarom vind ik deze column gewoon steengoed bedacht!
Trukie · 13 maart 2006 op 21:31
Deze column doet me op de een of andere manier denken aan die oude schilderijen waar vissersvrouwen op de kade de schepen uitzwaaien.
En aan de standbeelden langs de kust.
Maar 1 keer per jaar de container buiten zetten?
Outsider · 13 maart 2006 op 21:35
[quote]In dit verhaal is helemaal niks fictie namelijk. Nul komma nul![/quote]
[quote]Wel probeer ik de lezer op het verkeerde been te zetten, maar sinds wanneer heeft dat iets met fictie te maken?[/quote]
Het lijkt mij toch wel juist om te stellen dat fictie en non-fictie hier door elkaar lopen. De realiteit die je beschrijft is non-fictie, maar je geeft er een draai aan dat je man voorgoed weg is en dat het dus een scheiding betreft en dat is dan het fictie-gedeelte. Maar misschien zie ik het wel fout want om eerlijk te zijn weet ik niet eens heel exact wat bedoeld wordt met de woorden fictie en non-fictie.
sally · 13 maart 2006 op 21:41
Pas maar op dat je niet té afhankelijk wordt van je mannetje Wendy…
OOK ENG!
Vlot geschreven column trouwens. Ik trapte er ook weer een beetje in. Slag om de arm houdend vanwege de vorige column.
😉
Groet
Sally
Fred · 13 maart 2006 op 21:48
Laten we eerlijk zijn: dit is de zoveelste op het verkeerde beencolumn en niet de beste.
Maja, weer één gehad.
Dees · 13 maart 2006 op 21:56
Fictie of frictie, that’s the question.
Alleen verkeerde been? Na die vorige niet eens een verkeerde kleine teen 😀 😉
Li · 13 maart 2006 op 22:21
Ik trapte er met open ogen in.
Persoonlijk vind ik het heerlijk als meneer Li een weekje wintersporten is. Heb ik de afstandsbediening en laptop helemaal voor me alleen 😀
Li
Kees Schilder · 14 maart 2006 op 07:53
Verkeerde teen of niet, erg goede column
pepe · 14 maart 2006 op 09:18
Leuk geschreven.
Mij op het verkeerde been zetten is je gelukt, maar dat is niet zo moeilijk, ik heb immers alleen verkeerde benen 😉
Zelf vind ik het wel heerlijk als de papa hier een paar dagen weg is. En evenzo heerlijk als hij weer terug komt.
Mosje · 15 maart 2006 op 20:20
Op naar het volgende stukje: “mama is weg”, want ik geloof dat jij er echt eens uit moet.
😉