Ze is een vlinder. Dartel en fladderig. Een kleurig aura, als vleugels om zich heen gedrapeerd, onderstrepen haar energie en levenslust. Onder het motto ‘kont achteruit, voelsprieten vooruit’ kan zij de hele wereld aan. Kom maar op. Tijdenlang zweeft ze mee op de golven van de thermiek. Ontspannen, rustig. Plots verandert de stroming. Ze moet meewerken om vooruit te komen. De tegenwind legt een last op haar schouders. Zwaartekracht doet zijn best haar te laten dalen, maar ze geeft niet op. Misschien is terugzweven een optie? Een onzichtbare muur houdt de deuren naar haar terugtocht gesloten. Dan maar vooruit. Ze begrijpt niets van de tegendruk. Verward slaat ze met haar armen om zich heen.

Al snel heeft ze het zwaardere ritme te pakken. Even slaan met die armen en dan rusten. Heerlijk. Het leven wordt weer roze, paars, rood, oranje. Af en toe leunt ze op haar gemak achterover en geniet van de wereld om zich heen. Tot ze de warmere lucht van de grond voelt naderen. Wat is dat toch?

Hoe hard ze ook spartelt, hoger komen lukt niet meer. De ontspannen tussenperiodes lijken verleden tijd. Verwarring wordt wanhoop. Steeds lager, steeds lager.

Vlak boven de grond fladdert ze lusteloos rondjes. Ze gaat niet vooruit, maar ook niet achteruit. De eens zo heldere kleuren wapperen flets en grauw om haar heen. Haar energie is tanend. De bodem komt dichterbij.
Nee. Nee! Ach, laat maar.
Elke spier in haar lichaam stokt, terwijl ze de laatste meters naar beneden valt. Er is geen pijn, alleen berusting.

Wekenlang ligt ze op dezelfde plek. Vuil en stof omhullen haar als een cocon. Beweging. Slapjes verwijdert ze de resten viezigheid en richt zich op. Eén voelspriet geknakt, de andere beter ontwikkeld dan ooit. Het lichaam rank en fijn. Ze kijkt om zich heen naar de brokstukken van haar verleden en begrijpt eindelijk haar val.

Wankel zet ze haar eerste stappen en ruimt de rotzooi om zich heen zorgvuldig op. De dingen die ze kan gebruiken stopt ze in een piepkleine rugzak. De rest wordt weloverwogen weggegooid. Langzaam bloeit ze op, wordt mooier dan ooit tevoren.

Op een dag spreidt ze haar vleugels weer uit. Zal ik? Zij neemt een aanloop en…stopt.
Beide benen op de grond.

Categorieën: Fictie

Arta

Zijn. bewonderen, verwonderen, notuleren, opwaarderen; Het zijn zomaar wat steekwoorden, die voor mij onlosmakelijk zijn verbonden aan 'Schrijven'. *Overigens schrijf en reageer ik als arta natuurlijk op persoonlijke titel

15 reacties

WritersBlocq · 7 april 2009 op 09:30

Schitterend stuk!! Effe puzzelen: als ‘ze’ = ‘ik’, dan leest/ervaart het bijzonder mooi dichtbij.

Kussie Pau :kus:

Ma3anne · 7 april 2009 op 10:01

Een vlinder met beide benen op de grond? Jammer…
Gewoon laten vliegen.
Toch?

SIMBA · 7 april 2009 op 10:35

Soms is met beide benen op de grond gewoon goed, zeker als je al een lekker fladder-leventje hebt gehad.
Mooi stukkie!

pally · 7 april 2009 op 10:53

Een sprookjesachtig stukje, waar veel wijsheid in verpakt zit, Arta. Maar het blijft vlinderlicht zonder ook maar een zweem van belering. Knap geschreven!

Deze zin vond ik er uitspringen:

[quote]Ze kijkt om zich heen naar de brokstukken van haar verleden en begrijpt eindelijk haar val[/quote]

groet van Pally

LouisP · 7 april 2009 op 11:20

Arta,

mooi en bijzonder dat je het vreemde, korte leven van ‘le papillon’ gebruikt. De reactie van WB geeft het lezen en proberen te begrijpen weer meer inhoud. En omdat het bij ‘fictie’ staat maakt het alles niet eenvoudiger.
Zoals gewoonlijk bezorgen de laatste twee alinea’s mij het ‘vertrouwde’ kippenvel.

Louis

champagne · 7 april 2009 op 11:49

Mooi geschreven, ik houd wel van het gebruiken van metaforen.

Deze zin sprong er voor mij ook echt uit:[quote]Ze kijkt om zich heen naar de brokstukken van haar verleden en begrijpt eindelijk haar val. [/quote]Prachtig!

Garuda · 7 april 2009 op 14:07

Altijd genoeg denkvoer na het lezen van jouw stukjes. Ik vind hem schitterend!

Mien · 7 april 2009 op 14:15

Hij start ietwat moeizaam maar op herhaling is het een juweeltje.
Mooie zinspelingen en een geraffineerd tussen-de-regel-spel.

Mien

arta · 7 april 2009 op 16:36

-De keuze voor ‘ze’ en ‘fictie’ is een heel bewuste. Het gaat nl niet over mezelf en bij het gebruik van ‘ik’ in een stukje als dit wekte naar mijn idee wel die suggestie. Het is nl geschreven nav een aantal sterke vrouwen uit mijn omgeving, die ik in de blender gegooid heb en gemixt tot één smoothy.
-Vlinders horen inderdaad gewoon te vliegen, maar af en toe landen en even stilstaan is ook voor hen op zijn tijd weleens nuttig! 😀

DreamOn · 7 april 2009 op 17:38

Mooi gedaan, Arta.
Ik hou erg van dit soort columns.

Liefs, DO.

Neuskleuter · 7 april 2009 op 18:22

Er is hier heel veel uit te halen. Ik dacht aan borstkanker, door de gebroken voelspriet. Ik dacht aan een rugtas met idealen van het opgroeien, die rugtas die steeds kleiner wordt, maar de laatste restjes die ijzersterk blijven staan. Opgroeien, tegenslag, sterker worden. Heel mooi.

Mijn favoriete zin:
[quote]Onder het motto ‘kont achteruit, voelsprieten vooruit’ kan zij de hele wereld aan.[/quote]

lisa-marie · 7 april 2009 op 21:52

Sterk,wijs ,teer en teder komen bij mij op.
Ik heb genoten! :kus:

KawaSutra · 7 april 2009 op 22:02

Mooi geschreven. Het lijkt wel of de vlinder weer terug keert tot rups om daarna de levenscyclus opnieuw aan te vangen. Leuk geschreven, aan fantasie geen gebrek.

arta · 8 april 2009 op 16:14

Bedankt voor de reacties!
@Kawa: Jaaaaa, jij had hem door: De wedergeboorte!!

Dees · 9 april 2009 op 08:52

Goh gaat het eens een keertje niet over jou 😀 (geintje). Ik vind het een mooi stuk. Sluit me bij Mien aan vwb het moeizame begin en bij Ma3, omdat ik hoop dat ze weer zal kunnen vliegen, anders zou ze tegen haar natuur ingaan. Los mit die Beine 😀

Geef een reactie

Avatar plaatshouder