Kennelijk heb ik iets gemist, want op een kinderfeestje blijk ik de enige die zich verbaast over het doorgeschoten maatwerkmenu. Ze krijgen allemaal wat anders te eten en dan nog zit er naast ieder kindje een ouder om eventuele tekortkomingen naar de gastvrouw te vergoelijken.
Sam, zoon van, spant de kroon. Hij eet alleen met zalm en komkommer gevulde sushi. Lijntje sojasaus op de rand. Punt. Ook de ruimte die Damian binnen zijn spaghettigerecht krijgt begrijp ik niet; ‘Gesneden op welke lengte, lieverd? Alleen Heinz Ketchup? Kaas? Nee? Ook geen oude? Dat wel? Oregano? Verse, anders niet? Prima, gozertje, wat jij wil!’
Een goeie derde is ‘ons’ Kimmetje. Zij zit met een op één knuistje geleund hoofd haar eten weg te fronsen. Ziet er allemaal heel kwaad uit. Er zit geen Joppiesaus bij haar krulfriet.
Daar iets van zeggen is volgens haar moeder pedagogisch onverantwoord.
Pedagogisch onverantwoord?! Me reet! Volgend kinderpartijtje is bij mij thuis. Rauwe pastinaak op een bedje van geblenderd orgaanvlees kunnen ze krijgen. En dan wil ik nog best een prei in Lotte’s reiswiegje gooien, waarna ik haar moeder geruststel met; ‘Komt wel op. Geef het even.’
Het is te soft geworden. ‘Vroeger’, hoor ik mijn moeder nog zeggen, ‘in de oorlog, aten we tijdens een verjaardag de leren jas van mijn vader. Verkochten we de piano om bloembollen te kopen. De tulpen groeiden nog net niet uit oma’s oor. Maar we aten het.’ Hoe haaks staat dat afgezet tegen de acht à la carte menuutjes die je tegenwoordig vooraf gemaild krijgt? Mijn moeder is de waarde van überhaupt voedsel nooit vergeten. Leeft ook nog steeds, eet alles en is er dankbaar voor. En dan zit ik nu te kijken naar een tafel vol kindjes met elk een eigen eetcoach en zie een kweekvijver van eetstoornissen. Eetstoornissen die desnoods tot in praktijkruimtes van kinderpsychologen worden gelegitimeerd als probleem van het kind!
Draai het eens om. Als mijn kindje zou verdampen, omdat het niet eet wat op tafel komt, dan heb ik iets niet goed gedaan. Dan heb ik de confrontatie vermeden, omdat ik geen zin had in gezeik. De oplossing voor dat probleem moet je dus niet via het kind uitspelen, maar bij jezelf zoeken. Wanneer een kind dient te wennen aan een diner dat niet louter bestaat uit die levenslange kroket met Fristi, bedenk je dan dat honger rauwe bonen zoet maakt.
Indien die gedachte indaalt, dan zal niet veel later blijken dat kinderen ook geïnteresseerd raken in andermans bordje. Onder dat regime valt pedagogisch verantwoord opvoeden, moeder van Kimmetje! Verschuil je niet achter handelen uit liefde, want liefde begint met delen. Liefde is samen opscheppen uit één pan. Bovenal is het uit liefde dat je een kind leert eten wat de pot schaft.
En dan is dit nóg een te lang betoog om aan te geven dat de ouders moeten bepalen wat hun kind eet. Zolang ze zich niet opstellen als mietjes, dan gaat dat zeker lukken. Als pappa een schaap heeft gevangen, dan eten we schaap.
‘…?!’
‘Nee, schaap.’
‘…?!!’
‘Nee, schaap! Eet smakelijk!’
31 reacties
troubadour · 1 december 2014 op 03:28
Oh, wat een prachtig onderwerp! En zo heerlijk op scherp gezet, met een prachtige uitsmijter! Als er één schaap over de dam is ligt de moskee aan de einder..
Ooit gaf ik mijn kinderen eens een gulden per spruitje, ze aten er wel tien! Met een halve slavink.
Pierken · 2 december 2014 op 15:13
Het tarief voor de slavink meld je niet, troub, maar zelfs zonder die zaten ze op die leeftijd toch al halverwege modaal. Kon je toen al pinnen bij ze of tikte je cash af?
Mien · 1 december 2014 op 07:35
Dit weekend kleine neefje en nichtje te logeren gehad. Herken het bovenstaande niet. Misschien dat het zich alleen in de Randstad afspeelt. Ik weet het niet. Het zijn natuurlijk wel de ouders die het voorbeeld geven. Daarnaast kan een beetje individualiseren en maatwerk natuurlijk geen kwaad. Daarmee worden kinderen voorbereid op de nieuwe maatschappij. De maatschappij van onbeperkte keuzes en mogelijkheden. Om de goede keuze te maken heb je uiteraard een coach nodig. Die hebben pa en ma immers ook. In veel gevallen. Blindelings vertrouwen wat er op tafel komt is allang niet meer vanzelfsprekend. Ook al ben je opgegroeid met zelfgeboetseerde griesmeelpap. Monatoetjes zijn ook niet te versmaden. Meegaan in de tijd. Verandering is niet tegen te houden. It’s a pretty mad world.
Pierken · 2 december 2014 op 15:15
In de periferie komt dit nauwelijks voor, nee. Dit is met name gebaseerd op afwijkende randstadpedagogiek. En dan ook nog eens het meest voorkomend in steden waarvan de naam begint met een ‘B’. Benthuizen bijvoorbeeld. Of Ben-Haag, de hofstad, bakermat van prinsjes en prinsesjes.
Mien · 2 december 2014 op 16:49
Niets over de inhoud?
Pierken · 2 december 2014 op 22:17
Wat bedoel je?
Mien · 2 december 2014 op 22:29
Moet ik je dat nog uitleggen?
SIMBA · 1 december 2014 op 07:59
Geweldig neergezet! :yes:
Pierken · 2 december 2014 op 15:17
Dank, Simba! Op jouw duim mogen dit keer al die quasi-pedagogen plaatsnemen. Lik ik ‘m schoon 😉
arta · 1 december 2014 op 09:13
Jaaaa, ik ken ze ook.
Het zijn de ouders, die om half acht ’s avonds hun kinderen ‘bedklaar’ overpakken van de oppas.
Mooi neergezet!
Lees jou graag!
Pierken · 2 december 2014 op 15:19
En dan woon je niet eens in de Randstad. Toch? … arta? :yes:
arta · 2 december 2014 op 18:21
Neee, in ut Zuud’n lopen er ook veel te veel rond 😉
Meralixe · 1 december 2014 op 09:22
Goed, hier en daar leest het nog al Hollands en terugkerend naar ‘oma’ trek je de dingen wel erg ver uit elkaar maar de boodschap is glashelder. :yes:
Maak u geen zorgen, als die kinderen straks ook nog niet eens meer hoeven te leren schrijven komt het wel goed hoor. Toekomst verzekerd.
Eens waaide er een zachte wind van ‘assertiviteit’ door de wereld van de opvoeding. Het kind moest assertief zijn, voor zichzelf kunnen opkomen. Helaas, men heeft het nog steeds niet door dat, als je deze boodschap zo ’n duizend keer per dag in het lieve hoofdje ramt, er plots een egoïstisch monstertje aan ’t tafel zit.
Pierken · 2 december 2014 op 15:54
Dank voor je reactie, Meralixe. Enneh, trek België en Holland niet nog verder uit elkaar, hè? Ook onszelf hier niet, hè? Wij hebben het al lastig genoeg om jullie bij te benen 😉 Nachtzuster en ik hadden een weddenschap staan wie van ons tweeën de CvdM december ging worden. Ik gokte uiteraard op haar en andersom. Voor een tientje!
Nee zeg, blijft die bokaal in Vlaanderen en kunnen wij weer helemaal van vooraf aan beginnen. Maar ik hou hoop, want Nachtzuster zit sinds gisteren alle dvd’s van Urbanus te kijken. In januari heeft Nachtzuster dus de CvdM in de tietzak. Zet ik een tientje op.
Spencer · 1 december 2014 op 10:07
Mooi neergezet. Deed me denken aan mijn stukje ‘Bij de slager’: https://www.columnx.nl/bij-de-slager/. Begrijp nu hoe ze zo worden.
Pierken · 2 december 2014 op 15:43
Jaa, herkenning alom :yes: . Alleen was het bij jou de slager die het kind weg fronste. Pedagogisch verantwoorde middenstander dus! Met ze worst.
trawant · 1 december 2014 op 10:59
Een smakelijke VEC, Pierken, ik krijg er trek van.
Vooral die leren jas, is er nog een stukje, bijvoorbeeld op een bedje van opa’s borstrok.
Mooi over de top knal je de boodschap binnen!
Pierken · 2 december 2014 op 16:04
Voor wat ik weet heeft opa mijn moeder nog laten sabbelen op een balein uit oma’s korset. Borstrok dat kun je niet eten, dat weet je zelf ook wel.
evil-ine · 1 december 2014 op 13:56
Superrrr! Gefeliciteerd met je krachtige, prikkelende, scherpe en grappig uiteengezette pedagogische VEC. Ik stoor mezelf er ook vaak aan, begrijp goed, de OUDERS. Regelmatig hoor ik ‘maar DAT eet ie niet hoor…’ En maar blijven glimlachen als de kids pitsen in hun eten en in de gordijnen hangen en zeuren om frikandellen. En een fruithapje is GEEN kaasdipstengels beste mama’s en papa’s.
Pierken · 2 december 2014 op 15:22
Dank je heel hartelijk wel! Zoals meerderen hieronder bevestig je het beeld dat ik om mij heen zie.
La_vie_en_rose · 1 december 2014 op 14:58
Geweldig! Zo is het tegenwoordig.
“Maar dat lust hij/zij niet…”
Bij de woorden “niet lusten” kreeg mijn vader vroeger een spontane hartverzakking. Nu lust elk kind wel iets niét.
Goed geschreven!
Pierken · 2 december 2014 op 15:31
Tof om te horen van een vrouw met smaak. Heb jij kinderen;)?
En? Komt er al een specifiek babyhapske retour na toediening? Nee, hè?
La_vie_en_rose · 2 december 2014 op 18:08
Ik heb een dochtertje van 5 maanden die met smaak haar ouders heeft uitgekozen. :laugh:
Voorlopig levert alles behalve worteltjes vieze gezichten op. Maar ik ben van het principe: blijven proberen tot ze het lust. Dus vandaag is het het achtste brocollipapje op rij :rotfl:
pally · 1 december 2014 op 19:59
Helemaal goed en lekker breed uitgemeten, Pierken! Je overdrijft, maar nog niet eens zoveel.
Bah, ik haat ook die door ouders gefabriceerde koning-en
koninginnetjes. Maar heb ook wel medelijden met ze. Vooral de ouders vind ik irritant.
Pierken · 2 december 2014 op 15:38
Dank 🙂 !! Inderdaad in de breedte gechargeerd, maar wel navenant aan mijn verbazing geschreven. In ieder kind huist een schijf-van-vijf-acceptantje, weet het zeker!
Ferrara · 1 december 2014 op 21:15
Spaghetti op maat geknipt, hoe verzin je het.
Lekkere vette VEC.
Pierken · 2 december 2014 op 15:35
Toepasselijke kwalificering, Ferrara: ‘Vette vec’ 🙂
Pierken · 2 december 2014 op 23:15
@Mien: Bedoel je werkelijk dat ik een open deur nog een keer voor je moet intrappen? Wil ik best voor je doen, hoor. Maar dat had je ook uit de column kunnen lezen, uit de reacties kunnen halen of zelf kunnen verzinnen. Edoch, jij vraagt, ik draai:
Jij:
‘Dit weekend kleine neefje en nichtje te logeren gehad.’
Inhoudelijke reactie:
Leuk, maar zijn zij de norm? Vormen zij in jouw ogen het verschil tussen Randstad of daarbuiten? Beperkte visie, dunkt me. Heb je meerdere kinderen als referentie te berde? Anderen hier blijkbaar wel namelijk.
Jij:
‘Herken het bovenstaande niet. Misschien dat het zich alleen in de Randstad afspeelt.’
Inhoudelijke reactie:
Zie mijn eerste inhoudelijke reactie op jouw eerste reactie hierboven. Daaruit lees je dat ik jouw vooronderstelling onzin vind. Zie ook de reacties van de andere schrijvers. Met name die van buiten de Randstad.
Jij:
‘Ik weet het niet. Het zijn natuurlijk wel de ouders die het voorbeeld geven.’
Inhoudelijke reactie:
Precies. Zie column.
Jij:
‘Daarnaast kan een beetje individualiseren en maatwerk natuurlijk geen kwaad. Daarmee worden kinderen voorbereid op de nieuwe maatschappij. De maatschappij van onbeperkte keuzes en mogelijkheden.’
Inhoudelijke reactie:
Ik ken uit-huis-wonende kinderen die alleen maar macaroni eten, omdat zij die hun gehele jeugd thuis konden afdwingen. Noem jij dat de maatschappij van de onbeperkte keuzes en mogelijkheden?
Jij:
‘Om de goede keuze te maken heb je uiteraard een coach nodig. Die hebben pa en ma immers ook. In veel gevallen. Blindelings vertrouwen wat er op tafel komt is allang niet meer vanzelfsprekend.’
Inhoudelijke reactie:
Het begint bij de ouders waarna gezond verstand het qua evenwichtig voedsel overneemt voor ‘kinderen’ die uit huis gaan wonen. Onder andere het etiket op de verpakking helpt hun daarbij wat ze gaan eten.
Jij:
‘Ook al ben je opgegroeid met zelfgeboetseerde griesmeelpap. Monatoetjes zijn ook niet te versmaden. Meegaan in de tijd. Verandering is niet tegen te houden. It’s a pretty mad world.’
Inhoudelijke reactie:
Zegt veel over jouw verantwoordelijkheidsgevoel qua verantwoord eten voor kinderen. ‘Hoi, dit is mijn neefje van een paar jaar oud en hij bepaalt zelf wel wat hij eet. Ik, Mien(!) ga namelijk met mijn tijd mee!‘ Voor een weekendje voel jij(!) je daar blijkbaar goed bij, maar fijne wedstrijd als hij jouw zoon was en 24/7 onder jouw hoede viel!
Hiermee hoop ik dat ik jouw vraag goed geïnterpreteerd en beantwoord heb.
Mien · 2 december 2014 op 23:28
Volledig ingelost. Waarvoor dank. Mijn inhoud heb je voor jezelf al ingevuld. Behoorlijk zwart wit. Is ook inhoud. Maar niet de mijne.
Pierken · 2 december 2014 op 23:47
En dan vraag je mij om een inhoudelijke reactie op jouw reactie, Mien?! :no:
Mien · 2 december 2014 op 23:56
Ik geef een kritisch tegengeluid en jij loopt gelijk leeg. Daar heb ik dan weer geen trek in. Sorry. Laat niet onverlet dat ik het fijn vind dat je je weer wat meer laat zien bij ColumnX. Want schrijven kun je.