Penisnijd

Jawel, ik had een plekje op mijn onderarm, dat ik graag verwijderd wilde hebben. Het veranderde namelijk een beetje als ik in de zon zat en toen ik op internet ging kijken wat er allemaal met je kon gebeuren als je zo’n plekje hebt kwam ik tot de ontdekking dat het voor hetzelfde geld met zeven weken met mij gedaan zou kunnen zijn. Nou ja, voor hetzelfde geld? Ik zou dan wel van mijn hypotheek af zijn. De dermatoloog had gezegd dat het geen kanker was, maar toen hij mij voor de keuze stelde of ik het eraf wilde laten vriezen of eruit laten snijden en ik voor het laatste koos, stelde hij voor om het dan ook maar op kweek te zetten. Dus zo zeker was deze huidspecialist nu ook weer niet. Onder het motto: Niks is erg tot je het zelf hebt, heb ik een afspraak voor de operatie gemaakt en nu was het dan zover. Ik draai mijn bolide het ziekenhuisplein op, maar er is geen beschikbare parkeerplaats. Dan maar op de invalideplek, want ik stelde mij zo voor, dat als de chirurg eventueel zou uitschieten met zijn vlijmscherpe mes, ik na afloop niet eens toneel zou moeten spelen als ik de parkeerwachter moest overtuigen van mijn beperkingen.
In de wachtkamer zit maar één meneer. Oei, heeft deze chirurg al zijn patienten reeds versneden?
Waren wij de enige overlevenden. De vrouw achter het loket snauwt mij toe dat zij mijn ponskaart nodig heeft en dat zij niets heeft aan het door mij beschikbaar gestelde afsprakenbriefje.
Lidderend van de angst gooi ik het betreffende onderdeel naar haar hoofd en neem plaats op een stoel, niet ver van de wachtende meneer. Ik droom weg, mijn penis strak tussen de dijend geklemd.
“De krijgt hij niet,” denk ik nog terwijl de chirurg plotsklaps uit een deur gestuiterd komt. Met een bebloed schort rent hij de gang op. “ Weer eentje mislukt!” schreeuwt hij. “ Net een slager,” merkt de meneer naast mij op. De zuster stelt zich aan mij voor. Ze heet Kea en sleurt mij aan mijn bovenarm de operatiekamer in.
Met een groot slagersmes snijdt zij de kleren van mijn lijf en ik wordt op de operatietafel vastgesnoerd. De touwen knellen vreselijk. Zij zegt mij dat dat meteen de verdoving is en als ook de chirurg weer tot bedaren gekomen is, zeg ik dat ik zo zenuwachtig ben. “ Ik ook,” antwoordt de chirurg, “het is vandaag namelijk mijn eerste keer.”
Voor het gemak begint hij de incisie vanuit mijn linker oor. “ Het is net als op de schietbaan,” zo verduidelijkt hij,” Je legt aan vanuit links en trekt het geweer over je doel en dan………………………..”
Het wordt een minuutje stil. “PATS!” schreeuwt de chirurg, “ik heb hem,” en nu voel ik het mes in het kogelgewricht van mijn bovenarm schronken.
“ Zou u nog een stukje van mijn arm willen sparen?” vraag ik hem. “ Het is zo gemakkelijk bij het plassen.”
“ O, heeft u daar ook al moeite mee?” vraagt de chirurg en kijkt richting mijn kruis.
“ Goed dat u hem met de benen wijd vastgebonden heeft zuster,” vertelt de chirurg,” dan pakken we dat straks even aan. “ Legt u de grote klokenhuisboor alvast maar klaar.?”
“Zo dat scheelt weer met aankleden,” zegt de chirurg terwijl hij mijn arm in een vuilniszak propt. “ En dan nu het kruis,” zo gaat hij verder, “ Zuster doet u de grote klokkenhuisboor maar.”
“ U krijgt hem niet,” schreeuw ik en ruk aan de touwen, “Die penis is van mij en hij blijft van mij.”
“ Zou hij ook aan penisnijd lijden?” vraagt de zuster aan de chirurg.
“ Nu u het zo vraagt, zuster Kea, ik heb nog nooit iemand zo nijdig gezien.”
De meneer naast mij klopt op mijn schouder. “ U bent in slaap gevallen, is het niet?”
Kort daarna hoor ik mijn naam afroepen. Gelukkig ik ben aan de beurt.