Pensioen

‘Het kan niet hoor meneer.’ Ik hoor het haar duidelijk zeggen met een zacht Limburgs accent.
‘Het kan niet’, echo ik. ‘Wie maakt dat eigenlijk uit.’
Het antwoord is te voorspellen. De regering dus.
‘Maar het is toch mijn geld, ik heb het gespaard en maak dus zelf uit wanneer ik het opneem?’
Dezelfde Limburgse stem benadrukt dat zij er ook niets aan kan doen en dat ik maar geluk mag hebben want met een beetje pech wordt de pensioensgerechtigde leeftijd verhoogd en ben ik nog meer het haasje.
‘U mag pas met uw zestigste met pensioen, niet nu al. Het spijt me.’ Na deze woorden beëindigt ze het telefoongesprek.

Het Algemeen Burgerlijk Pensioenfonds kan totaal niets voor me betekenen. Nog negentien jaar moet ik wachten op mijn eigen zuur gespaarde centjes die het ABP met al haar risicovolle beleggingen van mij mag beheren. Maar het is genoeg geweest. Ik wil stoppen met werken en van het gespaarde geld gaan genieten. Tja, en dat mag dus niet op je eenenveertigste. Wie dat uitmaakt?
Nou, Zalm en zijn consorten dus.

Het kleine boerderijtje in het oosten van ons landje moet nog even wachten. En dat terwijl ik het zo mooi voor elkaar had. Twee slaapkamers, een kleine keuken, huiskamer en daarnaast natuurlijk nog wat natte kamertjes, maar ruim voldoende om een rustig buitenleven te leiden. De hypotheek was op te brengen en met het pensioen kom ik makkelijk rond, al heb ik niet tot mijn officiële oude dag doorgespaard. Veel geld blijft er niet over, maar het kleine huisje en zijn kluizenaar worden in principe self supporting. Het lapje grond moet voldoende voedsel opleveren voor één persoon en zijn gasten. Achter in de tuin staat een kleine stal die groot genoeg is voor twee varkens. Nou ja, van een varken heb ik voldoende vlees voor een jaar. Dus tja, wat heb ik nog meer nodig?

In de voortuin staat een brievenbus voor de regionale krant en Trouw, voldoende leesvoer voor een mooie dag op het platteland. Onder het raam in de achtertuin staat een wankele houten tafel maar groot genoeg voor een laptop. Juist op die plek moeten straks de mooiste literaire woorden op het elektronische papier komen. Langs de computer heen blikkend zie ik dan de het pas gezaaide grut. Wankele jonge plantjes die hun kopjes oprichten naar de warme zon en weldra aan een groeispurt beginnen. Inspiratie genoeg. Wat heeft een mens nog meer nodig? Oké, een hond natuurlijk om me te vergezellen op lange wandelingen door het Hollandse landschap. Een vuilnisbakkie past precies in het decor.

Maar het mag dus niet. Een inwoner van Nederland – wat toch een vrij land is – mag zich niet onttrekken aan zijn arbeidsplicht. Werken moet, want niet werken kost alleen maar geld van de gemeenschap en juist die staatskas moet overvol gevuld worden. Maar mijn manier kost niemand wat. Het pensioen heb ik zelf gespaard en behoort mij toe. De staat is mij dan niets schuldig. Maar toch mag ik niet over mijn spaarcenten beschikken. Ik moet werken en belasting afdragen. Langer werken want de economie zit diep in het slop, zegt iedereen en we raken achter op bij de Chinezen en Indiërs. Maar misschien wil mijn baas wel een grotere auto en een derde huis in een warm oord.

Is het dan aan niemand uit te leggen dat de wereldeconomie mijn reet kan roesten. Dat Zalm maar stikt in een lege staatskas, omdat we zo nodig allerlei militair materieel moeten kopen. Waarom moet ik dat tekort aanvullen. Moeten we dan allemaal zo nodig drie of vier keer per jaar op vakantie. Moeten we dan ons leven laten bepalen door salaris, levensloop en andere betalingsverplichtingen. Allemaal doorstoten naar de top. Trots op je carrière en als je dan dood gaat, iedereen je een kaartje stuurt wat een fijne kerel je was.
Ja, was!
Nou, dat wil ik dus niet. Ik wil leven en wel elke dag. Niet voor de economie maar voor mezelf. Ik leef nu, vandaag en morgen misschien niet meer. En dat geldt voor iedereen. Het is maar dat je het weet.