Pepernoot

Er wordt op de deur geklopt. Voordat iemand iets kan zeggen, stapt er een vrolijke mevrouw over de drempel en giechelt: “Sinterklaas is in de buurt, vindt u het leuk als hij even bij u langs komt?”
“Sinterklaas? Alsjeblieft niet! Rot op zeg! Hoe kom je op het idee!” Bedremmeld draait de mevrouw zich om en de deur slaat achter haar dicht. Mijn man pakt mijn hand en kalmeert me: “Ze bedoelen het goed, rustig nou maar.”
Het is 5 december 1980. Ik herinner me dat Sinterklaasfeest als de dag van gisteren. Het was vroeg in de middag flink beginnen te sneeuwen en het vroor stevig. Maar zowel de sneeuw als Sinterklaas konden me de bout hachelen. Niets kon me schelen. De wereld was gestopt met draaien. Ikzelf was het middelpunt van het heelal en tolde me een weg door de ruimte. Kwaad was ik. Zo verschrikkelijk kwaad. Ik voelde me genaaid, bedrogen. Had iemand me niet even kunnen vertellen wat Sinterklaas dit jaar voor me in petto had? Hadden ze me niet kunnen waarschuwen dat er voor mij dit jaar geen pretletter van banket of andere zoetigheid aan te pas zou komen, maar enkel bittere marse-pijn?

“Wat zou je willen hebben?” vraagt mijn man, zodra ik even bij zinnen kom. Tranen rollen over mijn wangen.
“Maakt me niet uit, al is het een nest jonge honden! Als het maar ophoudt!” roep ik radeloos. Hij slaakt een diepe zucht en begint door de kamer te ijsberen. Ik heb met hem te doen. Wat moet ie met zo’n vrouw, waarmee geen land te bezeilen valt? Ik haal het onderste uit de kast en probeer aardig tegen hem te zijn.
“Kom je even bij me zitten?” vraag ik poeslief. Verrast kijkt hij op en nestelt zich naast me. Zijn arm om mijn schouder. Ik sla onmiddellijk zijn arm weg.
“Verdomme, alweer!”
Zo worstelen we ons de dag en de vroege avond door. Hij oneindig lief, ik nog oneindiger labiel en afwisselend furieus of in tranen, om me daarna weer te verontschuldigen en aardig proberen te zijn voor hem. Het valt potvederpepernoten niet mee.

“Het is een zoon!” Mijn man legt een bloot frummeltje op mijn buik. Een frummeltje dat knort en piept en me onmiddellijk aankijkt met heldere kraaloogjes. Alle ellende van de afgelopen uren ben ik vergeten. Een zoon! Ik besnuffel en knuffel en huil en lach. “Het is een écht kindje!” Ik kan het niet onmiddellijk geloven.
We worden door iedereen gefeliciteerd met ons Sinterklaascadeautje uit eigen zak.

Ik realiseerde me vanmorgen, dat ik de Sint nog nooit mijn excuses heb aangeboden voor mijn botte weigering van lang geleden. Het zou tijd worden.
Hee ouwe, een beetje laat misschien, maar sorry nog van toen en bedankt voor mijn mooiste Sinterklaascadeau aller tijden! Het is een hele Pepernoot geworden inmiddels, dat kan ik u verzekeren en ik ben er nog net zo blij mee als op die gedenkwaardige Sinterklaasavond nu vijfentwintig jaar geleden.
Proost! Op jullie verjaardag!