Permanent perkament

Ik doop mijn schrijfveer in vette inkt. Het wordt mijn jaar 2016. Zeker weten. De inkt druipt heel langzaam zwart omlaag en spint letters op perkament. Het moet een boek worden. Een roman of een verhalenbundel. Een perkamenten boek. Verlucht en versiert met plaatjes. Zelfgeschapen, zelf geschoten. Met mijn Lumix TZ6. Ja, ik weet het, een oud beestje, maar het volstaat. Ik houd wel van een grove korrel. Imperfect is perfect. Ik neem ook wat gedichten op.

Al snel heb ik de hoofdpersonen op een rijtje. Stuk voor stuk dichters met mooie verhalen. Ik werk ze uit tot op het bot, in hun natuurlijke omgeving. Een beetje autobio gaat er ook in. Verstopt in hoekjes tover ik mezelf met regelmaat tevoorschijn. Nee, niet in beeld. Nou, een klein stukje dan. Een plukje haar. Ergens in het midden, halverwege bladzijde tachtig. Honderdzestig pagina’s telt mijn boek. Een belofte die ik mezelf voorhoud.

Waarom honderdzestig? Omdat het mijn geluksgetal is. Honderdzestig? Ja, weer eens wat anders dan zeven. En anders zou mijn boek ook veel te summier zijn. En dan de inhoud. De inhoud ja. Het allerbelangrijkste. Ik schrijf toch niet enkel uit ijdele schoonheid? Nee, nee, de inhoud van het hoofd van de lezer dient ook bevredigd. Welk kunstje zal ik daar eens voor opvoeren? Ik jongleer wat in mijn rugzak en kom met verrassend materiaal te voorschijn.

Ik merk dat ik nu toch enigszins bekneld raak in dilemma’s. De verhouding inhoud, vorm is uit verhouding. Vette inkt op perkament vraagt om even zware gedachten. Ik pijnig mijn geest. Ik schrijf en schrap. Wel tweehonderd pagina’s. Hoe verwoord ik verrassend materiaal? Een ware verzuchting. Maar uiteindelijk lukt het, met het gewenste resultaat. Dat had ik mezelf ook beloofd. Trots pak ik naald en draad. Klaar voor de eindfase. Ongebonden bind ik mijn boek, mijn eersteling. Oplage een. Ik trek een flesje open, kijk in de spiegel en geef mezelf een knipoog. Vet.