Plein

Het zoeken naar een geschikte woning in Haarlem zit er op. Al met al een heel project, maar we hebben ons wensenlijstje optimaal kunnen verwezenlijken. Ruim appartement met zonnig balkon, rustige omgeving, niet te ver van het station en op loopafstand van het centrum. Duinen en strand per fiets bereikbaar. Mauveplein, waar voorheen het ziekenhuis Joannes de Deo stond. Een perfecte locatie. Na het inrichten van de woning en de verhuizing zitten we met een glaasje op het balkon te genieten van het zonnetje. Vanaf de vierde etage zien we in de verte het bladerdak van het Bolwerk.

Het nieuwbouwcomplex is een en al bedrijvigheid. Er wordt nog druk gebouwd. Over ruim anderhalf jaar moet het voltooid zijn. Tot die tijd zullen we de overlast van stof en moddervoeten voor lief moeten nemen. Geleidelijk aan zien we steeds meer nieuwe bewoners hun huizen betrekken. Wat ons opvalt, is dat het doorgaans gezinnen zijn met jonge kinderen. Fijn te weten dat het geen plek wordt waar alleen bejaarden rondschuifelen achter een rollator voor hun dagelijkse blokje rond het gebouw. Een beetje leven in de brouwerij maakt het wonen alleen maar plezieriger, toch?

Maandagochtend 07.00 uur. De bouwvakkers gaan aan het werk en kiezen op dit tijdstip bij voorkeur lawaaiige werkzaamheden. Vraag mij niet waarom, het lijkt alsof ze het met opzet doen om de buurt wakker te maken. Het geluid van cementmolens, trilapparaten, boren, hamerslagen en keiharde muziek van radio 538 teisteren mijn gehoororgaan. Met oorproppen probeer ik tevergeefs nog een uurtje door te slapen. Om vier uur ’s middags keert de rust terug. De herrie op de bouwplaats is tijdelijk verstomd, om de volgende dag klokslag zeven weer op te laaien.

Het is een heerlijke zomerdag. Met het zonnetje op mijn gezicht dommel ik weg op het balkon. Na een half uurtje schrik ik wakker. Op het plein is een peuter met zijn fietsje tegen een lantaarnpaal gereden. Hij krijst als een speenvarken, een moeder komt hollend troost brengen. Tegelijkertijd gaat een aantal kinderen van rond vier jaar tikkertje spelen. Kennelijk kan dat niet in stilte. Luidkeels, met onwaarschijnlijk hoge tonen, wordt het potje gespeeld. Aangezien ik over een uitstekend gehoor beschik, overweeg ik om mijn oorproppen uit het nachtkastje te halen. Met een schouderophalen verwerp ik de gedachte als onzinnig en besluit mezelf wat op te vrolijken met een glaasje wijn. Tussen twee nipjes door kijk ik met verbazing naar het grut onder mijn balkon. Een paar jongens zijn aan het voetballen, een ander groepje is druk met rollerskates en een eenzaam knaapje blaast op een toeter. Tegen 17.00 uur bereikt het spektakel een hoogtepunt. Ik tel 18 kinderen, 4 moeders, 3 vaders en een bouwvakker die met een ijzeren staaf aangekoekt cement uit een metalen bak slaat. Het kabaal is oorverdovend. En ik dacht nog wel een rustig plekje gevonden te hebben om ongestoord te kunnen genieten van de herfst in mijn leven!

De zomer is inmiddels voorbij. Bouwactiviteiten vinden momenteel plaats op een plek waar het lawaai andere bewoners hindert en ons wat rust gunt. Kinderen zoeken hun vertier blijkbaar binnenshuis, want op het plein is de rust weergekeerd. Een ongestoord verblijf op het balkon is op dit moment mogelijk, maar met twee graden boven nul en een gure wind niet bepaald aantrekkelijk. Het wachten is nu op de winter. Kinderen zijn dol op dit jaargetij. Sneeuwballen gooien, sneeuwpoppen maken, baantje glijden, sleetje rijden. Ik vrees dat de stilte van korte duur is, maar berust in de gedachte en betreur het dat ik als kind niet zo’n plein voor de deur had.