Plezier in je werk máken

“Baas!?”
“Ja Edward?”
“Moet u eens komen kijken, wat ik gemaakt heb.”
“Weer creatief geweest Edward? Wat is het vandaag geworden?”
“Moet u maar even komen kijken baas.” Ik loop door de werkplaats als Edward me roept. Hand omhoog, mij wenkend, onderwijl een paar passen in mijn richting zettend. En ik moet komen kijken.

Edward is een fijne man. Een beetje simpel misschien maar daarin schuilt meteen het gevaar van onderschatting. Hij is namelijk niet te onderschatten en is daar bovendien nog gevoelig voor ook. Iedereen mag van hem vinden wat hij of zij wil- hij pikt het niet wanneer hij niet serieus genomen wordt. Dat is z’n volste recht vind ik, net als hij zelf.

Ik kan het goed met hem vinden. Misschien komt dat wel juist doordàt ik hem serieus neem. Er is sinds kort iets anders aan hem. Eerder had ik hem al vreemd aangekeken toen hij tegen me sprak. De sik was er af zeker. Nee, het was een baard toch? En een snor, vulde hij zwijgend aan wijzend naar zijn bovenlip. Het staat hem goed vind ik, hij ziet er zo veel verzorgder uit. Hij bedankte voor het compliment en voegde er aan toe dat hij eens iets anders wilde proberen. Voor als hij straks weer naar het oosten gaat, met die controles op het vliegveld enzo. “Oh! Ga je weer naar Israël?” vroeg ik. Hij knikte instemmend. “Ja, ik word er bij die controles altijd uitgepikt weet u. Ik wil eens kijken of het zo ook verschil uitmaakt.” “Wat leuk voor je Edward, wanneer ga je?” “Volgend voorjaar baas.” Inwendig moest ik vreselijk lachen maar zei hem dat ‘ie er zo maar mooi op tijd klaar voor was.

In de verloren kwartiertjes die er in het werk soms zoal zijn, leeft Edward zijn creatieve aspiraties uit. Bij een schilder ligt het dan enigszins voor de hand waarin. Edward is altijd opgewekt. Hij fluit en zingt, meestal in zijn eigen wereld en daarmee ook in die van de rest van ons. De reorganisaties in onze branche die schering en inslag zijn gaan hem voorbij zolang die zijn dagelijks functioneren niet rechtstreeks raken. Iets om bijna jaloers op te zijn. En ik ben vast niet de enige die dat soort dingen wel eens weg zou willen kunnen fluiten.

Toen ik hem vorig jaar tijdens een van die reorganisaties over wilde plaatsen naar een ander bedrijfsonderdeel kreeg ik met een andere Edward te maken. Hij vocht voor zijn plek, geëmotioneerd, opgewonden maar altijd correct: geen onvertogen woord. Hij vocht en hij won. In de positie om hem het voordeel van de twijfel te gunnen zwichtte ik.

Terug naar zijn roep op de werkvloer en een tweegesprek voor een stuk hout met allerlei zwarte strepen.

“Wat is het Edward?”
“Dat zal ik u zeggen baas. Het is een tekening van een boom, een weg, een vogel en een soldaat.”
“Zo, da’s hartstikke mooi! Even kijken. Ik zie de boom, de weg, de vogel maar waar is die soldaat eigenlijk?”
“Die zit achter de boom verstopt!”

Edward schatert van het lachen. Ik wrijf de tranen van het lachen uit mijn ooghoeken terwijl ik weer naar kantoor loop. Serieus genomen.