‘Mam, wat vindt je er van, als ik mijn spreekbeurt eens over mezelf doe. Over dat ik een jongen wil worden. Dan krijg ik ook geen vragen als we vaak naar Nederland moeten en ik school soms mis.’ Vroeg jongste dagbederver een aantal weken terug.
‘Schat, dát vind ik een goed idee! Poepstoer van je.’ Zei ik groeiend en glimmend van trots. ‘Geef het wel even door aan meester en juf, zodat je een datum kunt prikken voor we vertrekken.’ Meester en juf vonden het ook een goed idee en jongste ging aan de slag.
‘Mam, hoe schrijf je dat moeilijke gender-woord ook alweer?’ Kwam het vanuit de keuken.
‘Genderdysforie, schat’. Riep ik terug. ‘En leg je het woord ook even uit in je spreekbeurt, het is nogal een moeilijk woord en misschien weten niet alle kinderen wat het betekend.’
‘O ja, en hoe schrijf je dat? En gender is toch geslacht en dysforie de verandering of de ombouwing?’
‘Bijna goed, dysforie is de storing zeg maar.’
‘Mám, een spreekbeurt moet in je eigen woorden hoor,’ was de felle reactie terug. ‘En ik ben niet gestoord.’
Ik deed er maar even het zwijgen toe.

Behalve de genderdysforie kwam ook homoseksualiteit, ADHD, transseksualiteit en overgewicht aan bod in de spreekbeurt. Om ook aan te geven dat er dingen zijn in iemands leven waar je niets aan kunt doen, en die niet als een ziekte beschouwd hoeven te worden. Er werd hard gewerkt aan de spreekbeurt, en de dag van voordragen brak snel aan. Toen ik jongste dan ook op kon halen op school, stond ik stijf van de stress en vol ongeduld te trappelen om te horen hoe het was verlopen.
‘Goed hoor,’ was het rustige antwoord, ‘ik heb een 9 gekregen, en zelfs meester heeft er nog wat van geleerd. Die wist niet dat homo’s op Curaçao nog niet mogen trouwen. Ik heb met mijn vriendje afgesproken.’ En weg was mijn held.

Later kwam er meer informatie los over het verloop van de spreekbeurt. Zoals over de jongen met ADHD die aangaf dat hij het prettig vond dat dat onderwerp ook even ter sprake was gekomen, en dan niet op een negatieve manier. En dat leerkrachten uit twee andere klassen gevraagd hadden of daar ook de spreekbeurt gehouden mocht worden. Er waren klasgenootjes die thuis enthousiast verteld hebben waar de spreekbeurt over ging, en ouders die me daar heel positief over aangesproken hebben.

En vandaag is de dag dat mijn held en ik naar Nederland vertrekken. De koffer is al gepakt, dat kon gisteren bij jongste niet meer wachten. Jongste is niet zo zeer druk vanwege de spanning die de afspraken in het VU meebrengen, maar meer vanwege het weerzien van vriendjes die anderhalf jaar geleden achtergelaten zijn, en met wie nog intensief contact gehouden is. De vragenlijsten voor de psycholoog zijn ingevuld, door mij, meester, juf en jongste zelf.
‘Mam, wat is ’n VT?’ Was de vraag tijdens het invullen.
‘’n VT?’
‘Ja, dat staat hier.’
‘Nee n.v.t. schat, dat betekend niet van toepassing,’antwoordde ik lachend bij het nalezen.
‘Tss, waarom schrijven ze dat dan ook niet gewoon!’
‘En ik zie net dat jij ingevuld hebt, dat er hier niet over seksualiteit gepraat wordt, dat ben ik niet met je eens.’
‘Mám! Alsof jullie het me gaan vertellen waneer jullie het doen!’
…………

Ik ben de rust zelf, heb een slapeloze nacht achter de rug en gooide bleek bij een gekleurde was. Kon mijn hotelreservering niet vinden en gaf vriendin verkeerde aankomsttijden door. Oudste heeft al een verlanglijst in mijn agenda gestopt. Voor als ik toevallig wat spulletjes voor haar mee wil brengen. Als ze haar huiswerk net zo netjes zou doen, kon ze een jaar overslaan op school. Ze gaat deze week op stage en op kamp, vechtgenoot heeft zowat het huis voor zich alleen.
Waar ik mijn gegevens heb om in Nederland ook mobiel te kunnen bellen, weet de rest van mijn gezin ook niet.
Maar verder gaat het goed met me.
Wat kan me immers gebeuren met zo’n poepstoere held als reisgenoot?

Categorieën: Algemeen

15 reacties

Bitchy · 12 maart 2007 op 13:24

Poepstoer vind ik een understatement! 😉

Een onderwerp wat mij na aan het hart ligt, heerlijk omschreven en enorm duidelijk. Soms moeten er dingen veranderen om gelukkig te worden. Wens je enorm poepstoere reisgenoot heel veel geluk en mooie momenten! 🙂

Bijna vergeten de poepstoere moeder een enorm compliment te geven voor haar manier van omgaan met een genderverandering. :kus:

Veer

pepe · 12 maart 2007 op 14:23

Ik heb met eigen ogen de spreekbeurt mogen lezen, echt heel stoer. Zo ook deze column.

Met zo’n kanjer van een knul naast je kan je de hele wereld rond.

Wij hebben genoten van de uurtjes met jullie.

Mooi ook dat je dit kan/wil en mag delen.

SIMBA · 12 maart 2007 op 15:09

Wow Mup…echt wel stoer om hier een column over te schrijven! En ook super dat ze zo positief erop reageerden op school.

schoevers · 12 maart 2007 op 17:25

Een heel goede column met een stoere boodschap.
Met bewondering gelezen.

Dees · 12 maart 2007 op 18:04

Zo poepstoere moeder zo poepstoere dagbederver (ik weet niet goed of ik al hij of nu nog zij moet zeggen?)!

Het is een onderwerp ver van mijn bed eigenlijk, ken het niet in mijn omgeving. Maar ik denk wel dat veel kinderen en volwassenen er mee worstelen en dan heeft je jongste een ontzettend goede ouder aan jou (en aan je man ook, maar die schrijft hier niet he ;-)). Mogen jullie ook trots op zijn, net als op poepstoer kind.

WritersBlocq · 12 maart 2007 op 20:39

Er zijn van die momenten, hoewel zéér zeldzaam, dat ik een kinderwens heb.
[quote]‘Goed hoor,’ was het rustige antwoord, ‘ik heb een 9 gekregen, en zelfs meester heeft er nog wat van geleerd. Die wist niet dat homo’s op Curaçao nog niet mogen trouwen. Ik heb met mijn vriendje afgesproken.’ En weg was mijn held. [/quote]
Dit is er zo 1.

Een topjong, dat is het! De rest van het gezin is ook top, geef die bedervers allemaal een knuf van me :kus:

@ Dees [quote](en aan je man ook, maar die schrijft hier niet he[/quote] Nee, dat was eens, maar nóóit meer, volgens mij 😆

arta · 12 maart 2007 op 22:02

[quote]Mám, een spreekbeurt moet in je eigen woorden hoor,’ was de felle reactie terug. ‘En ik ben niet gestoord.’[/quote]
Inderdaad, niet gestoord maar gewoon uniek!

Geweldig neergezet!
Wat zal hij blij zijn met zulke fijne mensen om zich heen…ouders, school…Super!!

pally · 12 maart 2007 op 22:37

Mooi beschreven ,Mup,
Ik lees er uit hoe belangrijk positieve en wijze ouders zijn. Zodat dat daar ondanks best pittige problematiek zo’n poepstoer en zelfverzekerd kind staat. Geweldig! :wave:

groet van Pally

KawaSutra · 12 maart 2007 op 22:53

Wat kan ik hier nog op zeggen. Geweldig zoals jullie geleerd hebben met dit toch best lastige onderwerp zo om te gaan.
De term ‘poepstoer’ moet meteen maar eens opgenomen worden in het groene boekje, d.w.z. ik kende het nog niet. :lach:

KingArthur · 13 maart 2007 op 17:04

Goed om dit onderwerp te beschrijven en daarmee bespreekbaar te maken.

De link met het naar Nederland reizen vind ik niet helder. Je laat voor mij te veel te raden over. Waarschijnlijk is dit reizen noodzakelijk voor een ‘behandeling’ in Nederland (interpreteer ik dit goed?)

Hierdoor heb ik ook moeite met je laatste alinea en vind ik deze rommelig.

miltenburg · 13 maart 2007 op 18:12

Een creatief geschreven column. Het is goed dat dit onderwerp besproken wordt. Nog steeds is homoseksualiteit een taboe en die moet doorbroken worden. Goed gedaan, Mup :wave:

Li · 13 maart 2007 op 18:56

Moeilijk om het, bij zo’n onderwerp, over de opbouw van de column te hebben. Het is een beetje van de hak op de tak. Wel vind ik het geweldig hoe jullie met zoon/dochterlief en genderdysforie omgaan. Jij hebt het in je om heldere en pakkende verslagen te schrijven. Wellicht kun je in de toekomst, wellicht dmv een boek, andere mensen op weg helpen door je ervaringen te delen.

Li

Joy · 13 maart 2007 op 20:29

Ik vind het een heel mooi onderwerp en heb nu zeker wel door hoe jij je columns schrijft.

Geweldig van je jongste dat hij/zij ook de stap neemt tot een grote verandering. Ik ben het ook helemaal eens met het feit dat poepstoer een understatement is.

Toch vind ik het verwarrend dat ik steeds woorden mis ten aanzien van de personen die genoemd worden. Maar goed daar hebben we het over gehad.

Mup · 14 maart 2007 op 15:13

Dank voor jullie reacties. Dit stuk kwam snel op de dag van vertrek naar Nederland, moest er uit. De link van de reden om naar Nederland te gaan, heb je goed geinterpreteerd King, en het had idd wat minder warrig gekund. De meeste stukken over dit onderwerp vond ik te persoonlijk, nu vind mijn held het prima dat ik er over schrijf, maar hoe kijkt hij daar tegenaan als hij 16 is? Door zijn spreekbeurt durfde ik te publiceren. Zal zoals aan Joy beloofd wat duidelijker proberen over te komen.

Groet Mup.

Rose · 31 maart 2007 op 08:41

Wow, indrukwekkend!!!

Je ziet, vaak zijn de meest persoonlijke onderwerpen en geschreven gedachten de mooiste om te lezen!

Je schrijfstijl vind ik heerlijk, zoals ik ook al aangaf in ‘Ze heeft me lief’. Really my cup of tea! 😀

Geef een reactie

Avatar plaatshouder