Polonaise in as van Chopin

Ja daar heb ik echt iets mee, die polonaise. Jamtatam, tietaleletatale tam ta tam.
Mijn vader speelde die op de piano toen ik klein was. Hij speelde hem toen Carla en ik de liefde voor het eerst op mijn slaapkamer bedreven en hij onverwachts thuiskwam. Hij speelde hem zelfs toen hij zijn eerste hartaanval kreeg, maar die ene keer dat hij hem speelde, dat was zo’n verpletterend moment. Ik weet het nog goed. Ik was een jaar of acht en hij was vertegenwoordiger in auto test apparatuur.
Ik mocht een keertje met hem mee ergens naar de achterhoek. Samen in de Peugeot 304. Jawel die had je toen ook al. We kwamen in een middelgrote garage en hij was de halve middag bezig om uit te leggen hoe het apparaat werkte. Het stonk er naar uitlaatgassen, want de auto waarop de apparatuur gedemonstreerd werd moest wel lopen. Toen het moment gekomen was dat de garagehouder moest besluiten of hij de handel wilde kopen, werd er koffie gedronken in een provisorische kantine en ik kreeg een glas limonade. Het was een besluiteloze man, die garagehouder, daar was mijn vader al voor gewaarschuwd op de zaak. Men had nog nooit wat aan hem kunnen slijten en ook nu leek de man niet vooruit te branden te zijn. Naar mijn gevoel hebben we daar uren gezeten.
Achterin het vertrek waar wij zaten stond een oude piano en ik had mijn vader al een aantal keren naar het ding zien kijken.
“ Ik weet het goed gemaakt met u, meneer Klinkenberg,” zo zei mijn vader. “ U zegt mij wat ik moet spelen op die piano en als ik dat kan, koopt u de occiloscoop. Kan ik het niet, dan ga ik ogenblikkelijk weg.”
“ Dat staat,” antwoordde meneer Klinkenberg, maar ook nu kon de goede man niet snel beslissen en het werd minuten lang stil. Voor het eerst in mijn leven besefte ik dat ik een hart had, want het bonste vol verwachting. Toen al dacht ik:” Als hij de polonaise in as van Chopin kiest is hij de pisang.”
Meneer Klinkenberg dacht er nog even over na en zei tenslotte met een minachtende blik in zijn ogen:
“ De polonaise in as van Chopin.”
Hij dacht natuurlijk dat hij dat rustig kon zeggen, want ik ken niet veel mensen die dat stuk beheersen.
Na deze opmerking had ik moeite om mijn enthousiasme te verbergen en ik zag mijn vader naar de piano lopen. Nooit meer in mijn leven heb ik zo’n triomf gekend als op dat moment. Voor mij hoefde hij hem niet eens meer te spelen. Het was een gelopen race.
Vader ging op de kruk zitten. Mijn held en hij roste in een keer het stuk uit de piano.
Heer Klinkenberg was met stomheid geslagen en zonder occiloscoop zijn wij weer huiswaards gereden.