Portret van een voormalige happy single (1)

In mijn mailbox vind ik een verzoek van Saskia, journaliste, die een serie portretten over singles maakt. Ze wil laten zien dat alleenstaanden geen zielige, eenzame mensen zijn. Naar aanleiding van wat ze in mijn columns heeft gelezen, vraagt ze of ze mij mag interviewen. Ben ik zo lang alleen geweest, heb ik net weer een relatie en krijg ik dit! Grinnikend stuur ik mijn vriend een sms’je. ‘Doen,’ roept hij even later enthousiast door de telefoon, ‘hartstikke leuk voor je!’ Het interview duurt veel langer dan gepland, want ik probeer vijf jaar in vijfenveertig minuten samen te vatten. Ik zit lekkerder in mijn vel dan ooit en vertel dus vol vuur over mijn dochter, de verhuizing, onze heerlijke leefomgeving, mijn nieuwe carrière, het daten via internet. Plotseling onderbreekt Saskia mijn monoloog en vraagt naar hoe het was, lang geleden. Kwam de scheiding onverwachts? Hoe voelde ik me toen? De pijnlijke beelden die ik, goed verpakt, heb weggeborgen, flitsen kortstondig voorbij. Hoewel ik er niet meer langdurig naar wil kijken, hebben ze me wel gemaakt tot wie ik nu ben. Gelukkig, stevig in mijn schoenen en overtuigd van het feit dat ik weer van een man kan houden. En hij van mij.

Een poosje later ontvang ik opnieuw een mailtje van Saskia. Zij heeft mijn spraakwaterval weten te reduceren tot driehonderd woorden en wil graag weten of ik me kan vinden in de inhoud van het artikel. Ze heeft het verdriet weliswaar aangestipt, maar vooral een portret neergezet van iemand die gelukkig is. Ik lees glimlachend dat ik het erg prettig vind om alleen te zijn. Mijn nog prille relatie vermeldt Saskia niet. En dat is niet zo gek; het is immers de bedoeling om mij als alleenstaande te portretteren. Ik sluit de laptop af en kruip dicht tegen mijn vriend aan. Hoe gelukkig ik als single ook ben geweest en hoe fijn ik het ook vond (en vind) om tijd voor mezelf te hebben, het voelt heerlijk om niet meer alleen te hoeven zijn.