Misschien kinderachtig, maar ik kan het niet laten. Normaal gesproken loop ik de tijdschriftenschappen in de supermarkt voorbij. Nu aarzel ik ter hoogte van de damesbladen, besluit te stoppen en sla de Margriet open. Op een van de laatste pagina’s staat de aankondiging voor het artikel over singles. Het artikel waarin ik, met acht andere alleenstaande vrouwen, geportretteerd word. Op de foto bij de aankondiging staat een collega-single, haar voet brutaal op het stoeltje waarop ik ook geposeerd heb. Ik voel een enorm brede grijns op mijn gezicht verschijnen en dat levert me een nieuwsgierige blik van de klant naast me op. De tekst van het interview zal geen verrassingen opleveren. Saskia heeft me die tekst al een tijdje geleden toegestuurd en de inhoud ervan ken ik bijna uit mijn hoofd. Waar ik vooral benieuwd naar ben, is welke foto de redactie uitgekozen heeft. Die ene, waarbij ik naar de grond glimlach (ja, ik weet hoe raar dat klinkt, maar ik sta er echt leuk op) of een van de vele andere foto’s waarop ik op het plastic stoeltje zit. Misschien is de keuze toch wel gevallen op een van de portretfoto’s, waarop ik bijna van het papier af straal. Single was ik op dat moment niet meer, wel ongelofelijk gelukkig.
Vanmiddag ben ik bij een vriendin op bezoek. Ze had verwacht teleurstelling en verdriet op mijn gezicht te zullen lezen, maar nadat we elkaar begroet hebben, roept ze uit dat ik er geweldig uitzie. Even later, tegenover haar aan tafel, neem ik een slok van mijn koffie en vertel ik over het verdriet dat er wel degelijk is geweest. Over de pijn, toen ik besefte dat de man waar ik zo ontzettend verliefd op was, anders bleek te zijn dan hij me wilde doen geloven. Na het tweede kopje koffie hoor ik mezelf zeggen dat ik liever mijn hele leven lang alleen blijf, dan dat ik vastzit in een relatie, waarin de balans volkomen zoek is. Het is voor het eerst, dat ik dit hardop uitspreek en ik schrik er niet eens van. Opeens besef ik weer hoe rijk mijn leven is, ook zonder partner en hoe ontzettend gelukkig ik eigenlijk ben. Het portret in de Margriet laat mij zien zoals ik lange tijd was en opnieuw ben: een happy single.
18 reacties
arta · 16 januari 2011 op 09:41
Avalanche,
[quote]Opeens besef ik weer hoe rijk mijn leven is, ook zonder partner en hoe ontzettend gelukkig ik eigenlijk ben.[/quote]
Zó goed van je!
Mooi, deze drieluik, de onverwachte twist van de verbroken relatie is voor jou niet leuk, maar maakt het wel bijzonderder!
SIMBA · 16 januari 2011 op 12:05
Mijn moeder bewaard die Margriet voor me! Ik ben benieuwd!
Mooi geschreven en fijn dat je weer/nog happy bent 😀
Kwiezel · 16 januari 2011 op 14:08
Avalanche!
Ook op CX is dit een goed geschreven stuk 😉 Nice work!
Frans · 16 januari 2011 op 14:39
Avalanche,
begrijp ik het goed dat je weer single bent. Je had toch net weer een nieuwe liefde?
pally · 16 januari 2011 op 16:22
Hé Ava, goed en simpel geschreven eind van het drieluik. Ik hoop dat ik die Margriet nog te pakken krijg. Nu ben je dus ‘gewoon’weer een happy single, ondanks de deuk die je toch wel even oploopt. Mooi, dat je niet afhankelijk bent van een relatie, want dan zou je veel meer, misschien ongezonde consessies doen… :wave: :wave:
groet van Pally
Fem · 16 januari 2011 op 16:28
Sommige relaties vragen gewoon om happy-single-schap
Ik had deel 2 eventjes gemist, maar het is een mooie serie Ava! 😀
Avalanche · 16 januari 2011 op 17:15
Je hebt [url=http://examedia.nl/columnx/modules/news/article.php?storyid=11488]’Gebarsten glazuur'[/url] gemist, denk ik, Frans. 😉
Avalanche · 16 januari 2011 op 17:19
Margriet 3 ligt in de winkels en ik sta, met acht andere singles op de cover. Helaas is mijn verhaal niet aangepast zoals ik had aangegeven; het woord ‘schijnleven’ heb ik nooit gebruikt, maar toch staat vermeld dat ik dat 15 jaar lang heb geleefd. 🙁 Bovendien – en dat vind ik erg onzorgvuldig – heeft de redactie mijn foto naast het verhaal van iemand anders geplaatst. Haar foto staat naast dat van mij. Ach ja…..
sylvia1 · 16 januari 2011 op 18:11
Hè bah wat slordig van de redactie Avalanche…
Ze zijn bijzonder, de vervolgcolumns over het échte leven, omdat ze altijd anders lopen dan in het begin verwacht. Tja, zo is het leven. Bedankt dat je het met ons wilde delen Ava, en mocht je zin hebben in een happy deel 4 of verder… graag!
Mien · 16 januari 2011 op 19:01
Wauw, in de Margriet, felies!
Nu nog hopen dat de rozen zullen gaan bloeien.
Wie weet wordt het nog ooit happy together, zo niet even goede vrienden (met jezelf).
Mien
Frans · 16 januari 2011 op 19:55
Ja. Nu ik dat heb gelezen, schaam ik me ´n beetje voor m´n reactie, maar ben jij ook net als ik zo van de eigen ervaringen.
WritersBlocq · 17 januari 2011 op 10:08
SHIT!! Ik had ‘gebarsten glazuur’ ook gemist en verheugde me op deze, en… toch shit hee. Goed geschreven shit, dat absoluut. En over dat plaatsen in de Margriet zou ik me ook opwinden. Als je het fout kunt doen, kun je het net zo goed goed doen. Ja toch.
Hee, taai taai, groetjes, Pauline.
Harrie · 17 januari 2011 op 14:33
Bloemlezing in de Margriet. Nu nog wachten op een publicatie in het Klavertje Vier.
DreamOn · 17 januari 2011 op 17:54
Ik had deze serie even gemist. Deel 1 en 2 stonden trouwens bij ‘vervolgverhalen’ en dit deeltje niet. Heeft dat een reden?
Ik ga eens kijken, of die Margriet nog te koop is, lijkt me een leuke ervaring, om dat mee te maken! Maar ja, om daar nou single voor te worden… 😉
Goed geschreven, zoals altijd.
Ontwikkeling · 17 januari 2011 op 19:28
Dit is -ondanks het feit dat het jammer is hoe het gelopen is- de ware sluiting van een echte parelketting!
Mooi geschreven en zo echt!
Avalanche · 17 januari 2011 op 20:00
[quote]Deel 1 en 2 stonden trouwens bij ‘vervolgverhalen’ en dit deeltje niet. Heeft dat een reden?[/quote] Oeps, nee, eigenlijk niet. Dit had natuurlijk ook onder ‘vervolgverhalen’ gemoeten.
lisa-marie · 17 januari 2011 op 20:23
Dit drieluik daar neem ik mijn petje voor af :wave: :wave:
Dees · 18 januari 2011 op 11:18
Ach ja, ben ook een tijdje happy geweest als single en nu weer als niet-single. ik heb het alleen altijd wel raar gevonden dat je identiteit zo gedefinieerd wordt door je relatiestatus. Er zijn zoveel singles in NL en het worden er steeds meer. Toch lijkt het af en toe een exotische diersoort die bestudeerd dient te worden. Uiteindelijk is happiness een stom tijdschrift en verder misschien gewoon mazzel met een keuze waar je voor kunt werken… Single, of sjingle, of gebonden, of voor sommigen, vastgebonden 😀
Deze column, #3 vind ik overigens wel ok. Je verbergt alleen wel heel veel voor iemand die tegelijk details uit eigen leven vertelt, dat vind ik wel. Dat maakt het soms wat vlakker lezen. Ik vind overigens niet dat je alles moet vertellen, begrijp me niet verkeerd, maar heel soms bekruipt me wel het idee van een opsomming vanuit de bovenlaag. Met beelden, of toch meer emotie, of een metafoor, of andere wijzen van creatief denken en schrijven zou je meer uit je stukjes kunnen halen. Denk ik.