Prikactie

Zo af en toe ben ik zo geil als wat. Ik geef het graag toe. Dan loop ik in de stad en zou de eerste de beste vrouw die ik tegenkom willen bespringen.
Zoals gistermiddag bijvoorbeeld.
“Mevrouw, mag ik u bespringen?” “Pardon?”
“Zou ik u even mogen bespringen?”
“Bent u aan het actievoeren voor giro 555 of zo?”
Hier had ik nog niet aan gedacht.
“Klopt, SBS6 doneert een snip voor elke wip.”
“[i]Cool[/i], waar staat de camera?”
Ik kijk om me heen en wijs op een bestelbusje iets verderop.
“Die zit in de linkerschroef van het nummerbord.”
“Leuk, ik doe mee. Op z’n hondjes dan maar?”
“Mevrouw, het lijkt wel of u me kent.”
De vrouw tilt haar rokje op, draait zich om, en buigt voorover.
Terwijl we bezig zijn werpen voorbijgangers die denken straattheater te zien muntjes in mijn afgewaaide muts.
“Atjeh!” roep ik bij elke stoot die ik geef en elke euro die ik hoor rinkelen.
Na een paar minuten is het gebeurd. De vrouw draait zich om en kijkt me vragend aan.
“Moet ik nu zeggen of u homo bent of niet?”
“Nee mevrouw, dat is weer een ander programma.”
“O, je zou er ook in de war van raken, hè?”

Ja mevrouw, je zou er in de war van raken.
Ik knik haar minzaam toe, rits mijn gulp dicht, en vervolg mijn weg.
De wereld is gek geworden.
Knotsknettergek.