Uitdagend lacht zij haar tanden bloot naar de man die haar tegemoet loopt. Een mooie kerel met zwarte krullen, een goed lichaam en een aantrekkelijke open blik. Vlug taxeert ze haar eventuele vangst. Vriendelijk, extravert, soft. Haar mondhoeken zakken zuidwaarts. Gehad, geweest, vermorzeld. Met zekere passen loopt ze langs hem heen, negeert zijn groet en vervolgt haar weg naar de kapper. Ze is een opvallende verschijning. Zwarte, strakke kleding boven knalrode naaldhakken doen menig mannenhoofd draaien. Met één zoete beweging kan zij ze om haar gemanicuurde vinger winden. Ze weet het wel, maar het doet haar niets, beseft ze tevreden. Het woord ‘man’ is in haar ogen gedegradeerd tot speeltje. Karakterloze meelopers zijn het, waarvan er niet één haar tempo bij kan houden.

Even dacht ze dat de intellectueel wat mentaal tegenwicht kon bieden. Hij leek een vurig type, maar nadat ze door zijn loze frases heen geprikt had, kon hij alleen nog maar opzitten en een pootje geven. Met alle liefde draaide zij die uit. De lompe boer stond al trappelend van ongeduld te wachten, om haar met open lichaamsdelen –waaruit regelmatig onwelriekende gassen ontsnapten- en grof geschut te verwelkomen. Na een keer flink tegengas gegeven te hebben, verpulverde de keiharde rots tot kiezelsteentjes. Opgewekt strooide zij ze achter zich aan, hopend een gelijkwaardige medestander te lokken. Ongewild raapte echter de vrek, die een kans op gratis vissenkom-steentjes niet onbenut liet, de overblijfselen van zijn voorganger op. Korte tijd liet ze hem profiteren. Lachte hem stiekem uit, omdat ze wist dat hij door de knieën zou gaan. Uiteindelijk kroop hij net zolang over eieren tot hij het piepend-kuiken-niveau bereikt had. Haar naaldhak deed de rest.

De egoïst, de narcist, de zakenman, de leugenaar. Vrijwel elk prototype bewandelde haar pad en stuk voor stuk raakten zij het spoor volledig bijster. Sukkels. Zachtroze wattenbolletjes. Eén blaas van haar hete adem en ze waaiden doelloos weg, haar achterlatend. Lachend en voldaan.

Genietend van haar mooie herinneringen opent ze de deur van de kapsalon.
“Mevrouw Fera?
“Noem me maar Luci.”
“Neemt u alstublieft plaats. Hoe wilt u uw haren dit keer?”
“Rood en lang. Alleen de puntjes eraf.”
“En wat doen we met die hoorntjes?”

Categorieën: Liefde

Arta

Zijn. bewonderen, verwonderen, notuleren, opwaarderen; Het zijn zomaar wat steekwoorden, die voor mij onlosmakelijk zijn verbonden aan 'Schrijven'. *Overigens schrijf en reageer ik als arta natuurlijk op persoonlijke titel

12 reacties

DACS1973 · 10 oktober 2009 op 08:32

:duivel:

Tja, wat doen we met die hoorntjes? Beetje bijvijlen? Kleuren misschien?

Het valt me op dat het verhaal plotseling van tegenwoordige tijd naar verleden tijd gaat, terwijl dat helemaal niet nodig is: “Even dacht ze” enzovoorts. Die herinneringen spelen zich in het verleden af, maar eraan denken doet ze in het nu van dit verhaal.

Ik vraag me trouwens af of een femme fatale haar tanden bloot lacht naar mannen. Volgens mij, maar ik heb er niet veel ervaring mee hoor, gedraagt zij zich eerder [i]hard to get[/i], mysterieus.

De eerste alinea geeft toch hoop voor al die mannen die door deze duivelin onder handen zijn genomen. Want ondanks het feit dat de man die ze daar tegenkomt “gehad, geweest, vermorzeld” is, blijft hij er toch “vriendelijk, extravert en soft” onder. Niet, zoals men zou verwachten, depressief, wanhopig en in zichzelf gekeerd.

Een een laatste puntje: ik denk dat niet ‘prototype’, maar ‘stereotype’ in deze context de juiste term is.

SIMBA · 10 oktober 2009 op 08:50

Een mooie zachtroze-wattenbolletjes-anti-liefde-column :duimop:

Ma3anne · 10 oktober 2009 op 10:31

Heel herkenbaar. :duivel:

LouisP · 10 oktober 2009 op 10:36

Arta,
de egoist, de narcist en de leugenaar..
ze hebben toch maar voor mooie herinneringen gezorgd bij die hete dame..
mooi stuk om te lezen

Louis

pally · 10 oktober 2009 op 12:51

Lekker tegenwicht voor macho-mannen, Arta! Eigenlijk maak je hiermee ook het machoschap tot karikatuur.
Dat werkt extrasterk door er een vrouw neer te zetten. Geestig en tot nadenken stemmend, als je even onder de oppervakte kijkt.

groet van pally :wave:

arta · 10 oktober 2009 op 13:51

@DACS: Bedankt voor jouw uitgebreide reactie. Normaalgesproken houd ik me liever aan één tijd in een kort verhaaltje, liefst tt, maar in dit geval schakelt de hoofdpersoon letterlijk over naar het verleden en dan is een tijdsverandering in de vorm van vt of vtt (de laatste vond ik in deze tekst niet mooi) naar mijn idee wél op zijn plaats…
-Van dale zegt:
pro·to·ty·pe het; o -n, -s 1 oorspronkelijk model 2 voorbeeld, ideaal.
De eerste betekenis kan prima in mijn beleving. Stereotype vind ik trouwens een erg lelijk woord, weet niet waarom…
-Ik denk dat elk mens bij het noemen van een bepaald type mens een ander beeld in zijn hoofd heeft. Ziet de één in Lucifera een ‘femme fatale’, ziet iemand anders er misschien juist een verbitterde vrouw in en dat vind ik juist leuk/grappig! 🙂
-Enne, die hoorntjes? Een keertje een krul erin misschien? 😀

Thnx Sim, Ma3 (:-D) en Louis!

@ Pally: Dank je wel! Anti-liefde blijft mijn favoriete thema, altijd inspiratie genoeg!:-D Je hebt mijn achterliggende gedachtes er heel goed uitgefilterd, grappig! 🙂

sylvia1 · 10 oktober 2009 op 15:17

Luci Fera 😆
Leuke column. Heb altijd een beetje medelijden met dit soort vrouwen, wat moet je eenzaam zijn als je in een wegwerpwereld leeft…

lisa-marie · 11 oktober 2009 op 14:02

Die hoorntjes vooral laten zitten! :duivel:
Ik zie haar zo lopen en denk met haar mee.

De tegenhanger in het strak zwart leer met zacht roze stilettohakken maar onaanraakbaar heb ik trouwens laatst weer hier voorbij zien lopen.
Volgende keer raad ik haar toch rood aan.

Dees · 11 oktober 2009 op 14:04

My name is Fera. Luci Fera 😀

Ik zou ze overigens lekker laten bijpunten.

arta · 12 oktober 2009 op 07:09

Dank je wel voor de leuke reacties!

@ Dees: Also known as agent 666. 😀

Dees · 12 oktober 2009 op 08:42

😆

Fem · 12 oktober 2009 op 16:05

Leuk duveltje met een doosje… 😀

Geef een reactie

Avatar plaatshouder