Psychologie conform Dr. Daan

Smetvrees: de logische conclusie op antipathie…

Als je me een beetje kent, weet je dat ik niet bepaald geplaagd word door smetvrees. In de meeste gevallen en op de meeste dagen niet tenminste. Nu zal ik jullie vertellen, waarom in ieder een smetvrezer huist en dus ook in mij… Een willekeurige vrijdagavond, visite, een man, ken ‘m niet zo goed, maar o.k.: mi casa / su casa, dus kom maar voor de koffie. Wel eventjes geverifieerd of meneer, we noemen ‘m voor het gemak even Jan, weet wat een dame bedoelt met “koffie drinken”. Jawel, dat verschijnsel was bekend. Prettige start, niet waar?

Goed, Jan belt aan, komt binnen, begint met 3 zoenen (?!), nestelt zijn grote lijf in mijn lieflijke bank en bestelt een wijntje. Wellicht in het kader van: “als mijn versie van koffie drinken niet goed komt, dan maar mijn versie van een wijntje”. Het gesprek verliep wat moeizaam. Jan had nogal wat te bewijzen schijnbaar, want het ging voornamelijk over hem, zijn “personal achievements”, zijn vrachtwagenrijbewijs (wat hij ooit in 1 x heeft gehaald natuurlijk), zijn directeursschap en waarom hij toch een echte leider is. Leiderschap is ook luisteren, maar dat zag Jan heel anders en dus zat ik te leideren, sorry luisteren.

En zo bouwde zich in mij langzaam een nieuw verschijnsel op: instant-antipathie… De avond werd steeds moeilijker; meerdere hints omtrent mijn vroege opstaan de volgende ochtend werden teniet gedaan met een nieuw setje achievements in de vertellende vorm. Intussen trok Jan zijn schoenen er maar bij uit en tot mijn verschrikking had Mr. Antipathie geen sokken aan. Hij wreef met zijn voeten steeds over de rand van mijn tafel en eronder en ik kon helaas niet meer anders dan in opperste verbazing (lees: whèèèèèlp!!!) naar die rare voeten kijken.

Na 2 wijntjes (“jaaaa, want een heer zoals ik drinkt niet als hij nog moet rijden”) en een bel cola light gebeurde het: Jan moest plassen. Geen probleem, want ik heb natuurlijk een toilet in huis: brandschoon, omdat een toilet dat nou eenmaal moet zijn. Gelijkvloers wonen met plavuizen heeft vele voordelen, lieve vrienden, maar gehorigheid is daar niet één van. Ik vind het gruwelijk om dit met jullie te moeten delen, maar ik moet het echt kwijt: Jan plast staande…

“Nou en?”: ik hoor het de heren denken. De mannen in mijn directe omgeving leven echter met een iets socialere gedachte. Heren, neem een koffiepot, gevuld met dat heerlijke zwarte goud, en houd deze op kruishoogte. Giet vervolgens de koffie in de toiletpot en zie welk een schade u aanricht in mijn schone toiletje… En dan blijkt dus gewoon dat ik verwend ben met zoveel rekenschap.

Jan is in mijn omgeving niet bekend, dus dit kon hij niet weten. De klapper moet nog komen natuurlijk. Jan plast staande, spettert genadeloos… en wast zijn handen niet! Het kostte wat moeite, maar ik heb hem – echt nog heel vriendelijk – verzocht om dan nu toch te gaan, want ik moest nog steeds de volgende dag vroeg op. De voordeur sloeg achter hem dicht en ik… (ik geef het toe met schaamrood op mijn kaken)… stond al klaar met mijn roze huishoudhandschoenen en een emmertje chloor…

De onderkant en de rand van de tafel, de vloer, het hele toilet (wat inderdaad nodig was: I rest my case), de deurkrukken. Ja, manisch, ik ben het met jullie eens, maar het hele verhaal was me gewoon te ernstig. Om 3 uur in de nacht was ik klaar en zeer tevreden. Niet over mijn hernieuwd aangetroffen karaktertrekken, antipathie en smetvrees, maar wel over het resultaat: een schoon leven als single en een heel schoon huis…

Hoe antipathie tot smetvrees leidt: logisch toch?