Pulmonale herkansing

Morgen ben ik de bruid. Niet dat ik ga trouwen, integendeel. Toch voel ik me als de aanstaande bruid uit het liedje. Weemoedig. Morgen neem ik afscheid van mijn sigaretten. Een fantastisch besluit natuurlijk, gezien vanuit het perspectief dat verstand heet. Door de sigaretten uit mijn leven te bannen geef ik lijf en longen immers een prachtig cadeau, namelijk hun vrijheid, terug. Mijn longkwabben krijgen meer inhoud, ruimte en volume. Mijn huid zal stralen als die van een jonge twintiger op een zonnige lenteochtend. Mijn weelderige haardos zal weer glanzen, mijn nagels zullen centimeters groeien. Wat zal ik de wereld tegemoetgrijnzen, met mooie, rechte en witte rookvrije tanden! En natuurlijk word ik rijk, door het uitgespaarde sigarettengeld.

Waarom dan die weemoed? Is het heimwee, of speelt er een vals gevoel op van in te binden vrijheid? Niets daarvan, het is een slinkse streek van mijn verslavingsgen. Ze woont boven in mijn hoofd, ergens in de buurt van de derde hersenschors-etage tussen haar serotoninevriendjes Paap Smul en Wil Glaasje. Met de messen geslepen ligt ze op de loer, klaar om direct toe te slaan op zwakke momenten. Zachtjes fluistert ze vals in mijn rechteroor, dat ik best zo af en toe mag roken als beloning. Na een straffe klus, of bijvoorbeeld omdat ik niet snoep. Tijdens een pieker- of peinsmoment mag ik ook roken. Die denksigaret lost immers al mijn puzzels op.

Vrouwe verstand schreeuwt in mijn linkeroor, dat het dan wel een ranzige beloning is, met een vies smaakje en een dito luchtje. Ook is het een beloning uit eigen zak, aangezien ik zelf de rekening gepresenteerd krijg in de vorm van een verminderde conditie. Plus een irritante ochtendhoest, die ’s morgens begint en pas ’s avonds weer afneemt. Het verslavingsgen krijst brutaal terug, dat het hoesten heus niet aan het roken ligt. Dat komt door die bronchitis, van een maand geleden. Die gaat maar niet over. Verstand brult het op haar beurt uit van het lachen. Zij weet wel beter.
In de tussentijd word ik stokdoof van die twee zanikende zeurkousen in mijn hoofd.

Los van verstand en verslavingsgen weet ik heus wel hoe het zit. Stoppen met roken is het beste. Zowel voor lijf als voor leden. Ik kan het weten want ik was immers zo goed op weg, na ruim twee jaar te zijn gestopt. Is het ook de beste optie voor mijn geest, waarin het verslavingsgen woest jammert dat ze beroofd wordt van haar vrijheid? Alleen de tijd zal dat leren. Eigenlijk wordt het niet zozeer stoppen met roken, alswel opnieuw beginnen met niet-roken.

Waar het verschil in zit kan ik niet precies aangeven maar bij het uitspreken van die laatste variant voel ik me ineens stukken beter.