Pure nostalgie (Uit de Bopske dossiers)

Mijn compagnon, de vrijeradicaal Ab, en ik zijn op het politiebureau om neef Bopske op te halen. Bopske ging namelijk naar de tandarts vanwege een zeurderige kiespijn. De tandarts, die nieuw is en Bopske niet kent, maakte toen de opmerking dat Bopske gewoon een zwevende kies heeft en een beugel nodig heeft.
Toen de de tandarts ook nog begon te lachen heeft Bopske een uur op hem in lopen trappen.
Helemaal Bopske dus.

Dat had hij vroeger al. Toen hij als beginnend kapper, met een circelzaag een nieuw kapsel introduceerde dacht niemand eraan om 112 te bellen. Dat ging toen gewoon zo.
In Duitsland is dat toch anders. Daar kennen ze Bopske niet. Ooit liep Bopske ergens in Duitsland met zes dozen pizza’s een Chinees restuarant binnen. Vroeg hij of hij de pizza’s kon ruilen tegen een portie Nazi.
Die Chinezen zagen daar de humor wel van in en rosten Bopske met een pan voor zijn harses waarna Bopske de hele zaak begon onder te pissen.
Kijk, wij lachen om die humor maar de Duitsers zijn dat niet gewend.

Wat Bopske ook rustig deed, was een krat gestoofde makrelen in zijn tank gooien omdat hij had gehoord dat visolie het zo goed deed in een file.
Dan stond Bopske op de vluchtstrook met een paar overgebleven makrelen naar de file te gooien. Iedereen lachen en klappen. Kon toen nog. Was in de tijd dat je nog ergens om mocht lachen.
Een keer stal Bopske een paard uit een wei en gallopeerde hij zo langs de file de IJtunnel in. Geen mens die er van opkeek.
Kwam hij de tunnel uit en reed hij gewoon weer terug omdat hij niet wist hoe je met een paard moest remmen. Dat kon soms wel een dag duren.
Maakte de politie de weg vrij. Iedereen juichen. Kreeg hij bloemen toen de knol eindelijk uit zichzelf stopte. Pure nostalgie!

Nu zitten wij tegenover een brigadier die Bopske net uit zijn cel gehaald heeft en nu aan Boske vraagt of hij even een verklaring wil invullen inzake de tandarts.
‘Laat mij dat maar even doen, ‘ bromt Ab.
Bopske kijkt naar Ab. Ik heb ooit een Doberman zo zien kijken nadat die drie schapen naar de andere wereld hielp, dus kom ik er snel tussen: ‘Nee, Bopske moet dat zelf doen, Ab. Hij kan ook schrijven, daar heb ik voorbeelden van gezien.’

Terwijl Bopske naar de verklaring zit te turen belooft Ab aan de brigadier dat Bopske nooit meer ondeugend zal zijn.
‘Verwacht je echt dat ik dat geloof?,’ zegt de brigadier. ‘Ik bedoel;Bopske, schurk en viezerik wordt plotseling heilig en gezagsgetrouw? Zomaar een persoonlijkheidsverandering? Spleet de hemel boven zijn hoofd open en grijnsde God schalks naar hem? Zo van; kies het rechte pad, mijn zoon en alles zal goed komen. Hoogachtend, God!! Zoiets??’

Bopske ramt zijn pen in brigadier’s hand die op tafel ligt.
Ab vraagt of er hier nog ergens koffie te krijgen is.
Die optimistische aard van Ab. Altijd weer dat zoeken naar het positieve.
Ik vraag of de brigadier ook een bakkie blieft.
Wat moet je anders…