In het diepst van mijn ziel ben ik geroerd.
Zomaar op een decembermorgen
In zalmroze en in groen.
Mijn maag voelt als een bodemloze put.
Is er iemand die mijn zwarte gaten vult?
Drab en regenwater rochel ik naar binnen.
Niets gaat aan mijn waterpoort voorbij.
In ijzer smeed ik snode plannen.
Gitzwart, want alles drijft in mij.
Op drift hol ik door donkere kanalen.
Vind amper troost in moeder aarde.
Ik eindig in een eindeloze zee.
Blaadjes, peuken, neuzel ik naar binnen.
Ze prikkelen mijn betonnen maag.
Ik hoest ze met het water naar de zee.
Met mijn baggergaten houd ik ieder straatje schoon.
Slechts af en toe word ik gelucht en gekeerd.
Dan ziet mijn bodem ook eens licht.
Mien
[i][size=x-small]Tekst geinspireerd op fotowerk van [url=http://www.paulbogaers.com]Paul Bogaers[/url][/size][/i]
4 reacties
SIMBA · 19 februari 2012 op 10:20
Mooi Mien!
Ferrara · 19 februari 2012 op 16:20
Knap werk om bij foto’s van Bogaers gedichten te schrijven. Maakt het een boeiend geheel.
pally · 21 februari 2012 op 11:59
Mooi experiment, Mien!
Lekker ritme, goede woordkeus, alleen in het laatste vers huppelt het ritme en vind ik het wat minder lopen, qua ‘muzikaliteit’.
suggesties?
………
Prikkelen mijn betonnen maag
………
mijn baggergaten houden ieder straatje schoon
Slechts af en toe word ik gelucht, gekeerd
Klein veranderingen die m.i. het ritme verbeteren.
groet van pally
Mien · 21 februari 2012 op 14:53
Bedankt voor jullie reacties!
@Pally:
Bedankt voor je compliment en positief kritische blik. Ben het eens met je kritiek en neem het mee.
Groet,
Mien