Quarantaine

Vandaag de eerste lentedag en prachtig zonnig weer, ik kijk verlangend naar buiten.
In mijn hoofd steeds dezelfde melodie, een liedje dat ik niet leuk vind en ook André Hazes behoort niet tot mijn favorieten, maar dat deuntje wil er niet uit: ‘ Ik zit hier heel alleen kerstfeest te vieren’… zo tegenstrijdig met dit weer in maart… Alleen zit ik hier dus wel, in een ziekenhuis moet ik in quarantaine om een kuur te ondergaan met radioactief jodium teneinde mijn schildklier weer in normale grootte te brengen.
Na een keer of tien te hebben aangehoord dat ik misschien beter even naar Japan kon gaan ben ik maar opgehouden het te vertellen.
Nu zit ik achter de loden deur die dient als firewall, in een kamer met een bed, een kleine tafel met daarop de computer en ernaast een kastje met in de lade oploskoffie, theezakjes en cup-a-soupjes. Op het kastje een speler met dvd’s die ik gezien de titels niet zal bekijken.
Lezen, puzzelen en internetten dat denk ik te gaan doen, maar ik kan me niet goed concentreren.

Ik voel me een reiziger in de slaapcoupé van een trein die lang stilstaat omdat er stroomstoring is, of omdat de wielen vierkant zijn geworden.
Het is ook wel een gedateerde trein, met lelijke konterfeitsels aan de wanden en zwarte plakbloemen op houtbehang. In de vensterbank twee bakken met kunstplanten, die ik uit balorigheid wel water zou willen geven.
Het uitzicht vanaf de vierde etage is leuk, knoppen in de bomen doen hun oogklepjes aarzelend af. Beneden lopen mensjes naar hun in de zon geparkeerde bijna nieuw lijkende speelgoedautootjes.

Stemmen hoor ik… dat is gek hoor! Stemmen van onbekende mensen , ze komen eten brengen op weggooibordjes en zetten dat in de sluis die tussen mijn loden deur en hun gang ligt. Ze klinken heel vriendelijk en ik probeer er gezichten bij te denken. Vaak passen stemmen wel bij types.Soms schrik ik me wezenloos als er opeens een keiharde stem uit de intercom klinkt: ‘Alles goed mevrouw’?
Ze kunnen me ook volgen via een camera in de hoek van de kamer, dan weten ze vast ook dat ik steeds meer in mezelf ga praten.

Gelukkig belt iedereen vaak, dan heb ik nog even het gevoel ergens bij te horen. Sommigen bellen wel twee of meer keren per dag, het is ook wel apart dat je brave echtgenote, moeder, grootmoeder en zus in een soort gevangenis zit. Dochter stuurt mij een grappige kaart geadresseerd: ‘Aan mijn radioacLieve moeder’. Zoon stuurt een geluidsfragment: ‘Radioactivity’ van Kraftwerk.
Kleindochter stuurt mij haar zelfportret.
De vriendelijke arts die elke morgen komt met een apparaat om de hoeveelheid straling te meten
is redelijk tevreden met het verloop en vindt dat ik op de derde dag naar huis mag met leefregels die
gelden tot een bepaalde datum. Ik ben natuurlijk erg blij met die boodschap en bel me suf om het te iedereen te vertellen.

Om zeven uur die avond adem ik met volle teugen de zwoele avondlucht in, zoekend naar het raam waardoor ik drie dagen naar buiten heb gekeken stap ik in de auto.