In de klas van kleindochter is de moeder van een jongetje overleden. Vijfendertig jaar nog maar, ze was al heel lang ziek.
Er wordt heel veel over gepraat met de kinderen in de klas, jonge kinderen, groep een en twee.
Kleindochter is erg onder de indruk. De foto in de hal van de school met bloemen en een flakkerend
waxinelichtje wordt veelvuldig bekeken. Ze is net vijf en vindt dood zeer interessant, maar zeker niet eng.
Vandaag de eerste lentedag en prachtig zonnig weer, ik kijk verlangend naar buiten.
In mijn hoofd steeds dezelfde melodie, een liedje dat ik niet leuk vind en ook André Hazes behoort niet tot mijn favorieten, maar dat deuntje wil er niet uit: ‘ Ik zit hier heel alleen kerstfeest te vieren’… zo tegenstrijdig met dit weer in maart…
Zelf doet hij zijn mond niet open, dat doen anderen wel voor hem. Niet dat hij daar te lui voor is, hij kan het gewoon niet.
Vaak willen anderen dat hij heel veel eet, ze proppen het eten als het ware naar binnen.
Er zijn collega’s die het iets gemakkelijker hebben, zij kunnen in sommige gevallen kiezen wat ze wel en niet willen happen.
Van mij mag maar heel weinig. Ben ik een uitzondering? Ik zou graag het antwoord weten.
Want van anderen mag ik zoveel. Daarom zie ik dat zeker niet als een voorrecht. Volgens mij wordt het werkwoord mogen tegenwoordig meer te onpas dan te pas aangewend en dat is niet alleen jammer van onze taal maar ook behoorlijk irritant.
Soms heb ik er lol in, slenteren door de supermarkt, maar daarin schuilt ook een gevaar.
Want dan ga ik menu’s verzinnen en alvast de ingrediënten inslaan die ik nog niet nodig heb, en die dan ook in de kast blijven tot ik er achter kom dat de houdbaarheidsdatum reeds lang is verstreken.
Soms haat ik het, die boodschappen en loop ik als een racer door de winkel om zo snel mogelijk
weer naar huis te kunnen.
