Smiespelen

In de klas van kleindochter is de moeder van een jongetje overleden. Vijfendertig jaar nog maar, ze was al heel lang ziek.

Er wordt heel veel over gepraat met de kinderen in de klas, jonge kinderen, groep een en twee.
Kleindochter is erg onder de indruk. De foto in de hal van de school met bloemen en een flakkerend
waxinelichtje wordt veelvuldig bekeken. Ze is net vijf en vindt dood zeer interessant, maar zeker niet eng. Ze praat graag met mij, en als ze daarover iets vraagt staan haar mooie blauwe ogen op stand droevig. Dat duurt meestal niet lang, minuten helen nog haar wonden. Ze zegt: ‘Oma ik vind het zo erg zielig voor Joris en zijn zusje dat hun mama nu dood is’.

Ik bungyjump naar mijn jeugd en ik ben weer negen jaar. Mijn moeder is al een jaar of meer ziek en
met mijn twee jongere zussen word ik ondergebracht bij oma en ongetrouwde tante.
Mijn moeder overlijdt op een zaterdag in augustus als ze zesendertig jaar is.
Wat ik in die tijd het ergste vind, zijn de medelijdende blikken van buren, vrienden en familie, vooral de opmerkingen: ‘zielig voor die man en die kinderen’ en ‘wie gaat er nu voor ze zorgen’.

Steeds wil ik het gevoel hebben dat het niet over ons gaat als ze smiespelen, maar natuurlijk is dat wel zo.
Op de eerste dag na de zomervakantie brengt mijn vader ons naar school en hoor ik de juf nog net
hoorbaar tegen mijn klasgenootjes zeggen:’Wees lief voor haar want ze heeft geen moeder meer’
Goed bedoeld, maar voor mij een duidelijk voelbaar stempel.

Kleindochter tikt op mijn arm: ‘Ben je een beetje aan het dromen, oma?
Ik zachtjes: ‘Ja schat’ . Dan zegt ze:’ Geeft niet hoor, doe ik ook wel eens en dan denk ik aan
onze poes Nono die doodgereden is.