Queenies

De eerste passen, die ik op dansles leer op mijn zeventiende, maak ik met queenies: beginnerspumps met een sierlijk piepklein hakje. De jongens krijgen een rood hoofd, als ze een meisje met de verplichte strakke buiging ten dans komen vragen. Wij meisjes zitten aan de rand van het zaaltje op onze stoel te wachten, tot we gevraagd worden. Minstens zo verlegen. Quick-quick-slow, quick-quick-slow, in quickstepmaat schuiven en draaien we met instructies braaf over de gewreven houten vloer. Het parket is in visgraat gelegd, zoals je dat nu vooral nog in oude musea ziet. Er klinkt muziek uit een bandrecorder met het dansorkest van Victor Sylvester als begeleiding. Het droge tellen van de dansleraar snijdt daar dwars doorheen. Aan het eind van de dans word je aan de arm van je partner teruggebracht naar je plaats.
Eerst allebei verplicht buigen naar elkaar om te bedanken. De meisjes met ’de handen aan het jurkje’, zoals de leraar zegt. Figuurtjes op een speeldoos.

Op zondagmiddag is het vrij dansen in het gebouwtje. Daar mag ik van mijn ouders met mijn vriendin heen, omdat het niet ‘s avonds is. Het zijn vooral de bekende jongens van onze les die we daar weer ontmoeten. Het is eigenlijk een soort dansles zonder les. Maar er zijn ook wel wat nieuwe onbekenden, waar je soms door ten dans gevraagd wordt. Dat is anders. Heerlijk om later in bed over te peinzen en dan meng je daar kwistig je eigen wat wazige dromen doorheen. De realiteit kan er niet aan tippen.

Aan het eind van het seizoen komt het bal. Een spannend vooruitzicht. Zou iemand mij vragen en wie dan? Een zekere Harrie nodigt mij al bijna uit, voor de datum bekend is gemaakt. Ik vind hem niet leuk, eerlijk gezegd: hij is stil en wat pukkelig. Van hem droom ik ook nooit. Maar hij kan geweldig goed dansen, dat wel. Natuurlijk zeg ik: ’ja’, want ‘nee’ kan echt niet. Als hij, op de grote avond, veel te vroeg met een rood hoofd aanbelt om mij op te halen, sta ik al te wachten in mijn blauw fluwelen jurk met een flonkerend straskettinkje om. Hij is een tikje bloot bij de schouders. Dat is het enige sexy element van mijn outfit en dan de queenies, natuurlijk. Een soort koningin-moeder van zeventien. Harrie geeft me verlegen een witte corsage in een doosje. Mijn moeder spelt hem op.

Hem heb ik daarna nooit meer gezien, hoewel hij best een beetje verliefd op me leek. Ik ben opgelucht. Hij misschien ook wel, ik moedig hem bepaald niet aan, die avond. Het is me rond die leeftijd vaker overkomen: Een bepaald type jongens dat in mij helemaal hun droommeisje zien. En ik die ze niet ziet zitten. De spannende stoere jongens waar ik eigenlijk veel meer belangstelling voor heb, zien mij niet staan. Nou ja, misschien af en toe. Maar meestal zijn het van die verlegen aanbidders, die elk woord en gebaar van mij geweldig vinden. En daar word ik nou juist zo recalcitrant van…

Nu ik terugdenk, vermoed ik, dat ik er in die tijd veel liever uitzag dan ik was.