Quid pro quo

Nog maar de tweede dag na mijn korte Milaan trip en ik heb het gevoel dat ik alweer op vakantie moet. De temperatuur in dit kantoor is inmiddels boven de 27 graden gestegen en zodra ik het raam opzet word ik bijna weggeblazen door de wind. Het is kiezen tussen een keelontsteking of een flauwte. In beide gevallen zal mijn baas dit niet waarderen. Dat hij allang een airconditioning had moeten aanschaffen en dat dit pand alle ARBO-richtlijnen tart doet even niet ter zake. Ik vrees de lente die er binnenkort aankomt of erger de zomer, als het buiten 28 graden is in plaats van de 3 graden die de thermometer nu aangeeft.

Mijn baas is in essentie een goede vent, denk ik. Hoop ik eigenlijk, want helemaal zeker weet ik dat natuurlijk niet. Misschien is het meer wishfull thinking, want nu na zes maanden dienstverband merk ik dat de ‘goede’ man er toch wel zijn eigen principes, maatregels, denkwijzen en handelingen op na houdt. Dat kan ook, hij is immers de baas. Mocht je dat willen vergeten, maak je niet bezorgt hij herinnert je er wel aan. Net als aan het feit dat hij zijn MBA fulltime heeft afgelegd, dat hij al zijn zwemdiploma’s al had toen hij acht was en dat zijn ervaring is dat hij het toch uiteindelijk altijd bij het rechte eind heeft. De eeuwige compititie-strijd en tot nu toe ben ik er nog niet achter gekomen waar deze bewijsddrang nu eigenlijk vandaan komt. Wat ik wel weet is dat ik er erg moe van word, ik ben er om hem te helpen, maar er gaat werkelijk niets zonder slag of stoot.

Bij het schrijven van een commerciële tekst… commentaar. Bij het schrijven van een commercial agreement… commentaar. Bij het schrijven van een arbeidscontract… commentaar. Bij het
schrijven van een ontbindingsvoorstel… commentaar… Er is altijd wel wat! En mocht je dan toch een commercial agreement binnen twee dagen in elkaar stampen dan heeft hij nog het lef om te vragen of ik nu eigenlijk wel vond dat ik productief te werk was gegaan! Niet te geloven. Een complexe juridische tekst, een zeikerd die continu veranderingen wil, en hij vindt dat het nog wel wat sneller had gekund. Tja misschien wel… ALS JIJ NIET ZO HAD LOPEN TE ZEUREN!!!!

Mijn baas denkt dat hij de redelijkheid zelve is. Bij ziekte keert hij 70% van het bruto-loon uit, maar hij is wel bezig om een collectieve bijverzekering te regelen. Hierdoor kunnen werknemers, op EIGEN kosten zich bijverzekeren. De voorwaarden hiervoor bepaalt hij ‘natuurlijk’, de eerste drie weken zijn daarom eigen risico. Natuurlijk hoeft hij niet op te draaien voor het ziekte-verzuim van anderen, maar aan de andere kant werkt iedereen hier standaard, ongecompenseerd over. Het quid pro quo principe kent hij waarschijnlijk niet. Is misschien ook iets te hoog gegrepen. Hoewel een avondje Silence of the Lambs daar zeker verandering in kan brengen. Hoe zei dr. Hannibal Lecter het ook al weer?
‘Quid pro quo Clarisse, quid pro quo…’

Mijn baas heeft ook een hekel aan afspraken, tenminste zolang het om afspraken gaat waarin hij toezeggingen heeft gedaan die hem geld gaan kosten. Hij is namelijk de Dagobert Duck van zijn branche. Daar is op zich niets mis mee, kan ik ook nog wel begrijpen, maar het onder valse voorwendselen iemand het bedrijf binnenlokken om vervolgens te doen of je neus bloedt, nee dat kan ik absoluut niet begrijpen! Misschien moet ik mijn baas eens flink zoenen, als je genaaid wordt moet je tenminste ook zoenen, niet dan?

Mijn baas heeft ook een probleem, ik ga namelijk weg… kijken hoe productief hij nu te werk zal gaan. Quid pro quo boss, quid pro quo…’

 Tasz – 3 maart 2004