Ramblas in een buitenwijk

Herfstvakantie in mijn buitenwijk
In mijn buitenwijk is het stil. Het is herfstvakantie. De buurt is leeggestroomd. Gezinnen met kleine kinderen zitten in vakantieparken op de Waddeneilanden of de Veluwe. Buren met pubers doen een stedentrip. Cultuur opsnuiven in Parijs, Berlijn of Rome in de nazomerzon. Ze zullen zeker genieten. Ik blijf thuis en ga fluitend over straat. Mijn herfstvakantie kan niet stuk. Ook niet als ik de hond uitlaat en opnieuw overvallen word door een regenbui. Nee, ik loop met mijn mobiel op zak, hand op het toestel zodat ik het meteen weet als er een sms binnenkomt. Om de minuut check ik toch even het display. Geen bericht. Als de regen serieuze vormen aanneemt, voel ik het toestel trillen. Gelukkig. Ze is me niet vergeten. Met kloppend hart open ik het bericht.

En zo gaat het de hele dag door. Als een verliefd schooljongen, doe ik maar een ding: wachten op het volgende bericht. De afwas blijft staan, de wasmand puilt uit, het eten haal ik bij de Chinees. Ik vergeet de post uit de bus te halen en de krant ligt ongelezen naast een uitgedroogd klokhuis. En dat terwijl ze maar drie nachten weg is. Even in de herfstvakantie met onze dochter naar Barcelona. Daten met Gaudi, shoppen bij Zara en luieren op het strand. En heel veel sms’jes sturen naar huis.

De zon, de tapas, de cava en het lichte leven in Catalonië volg ik via mijn mobiel. Als ik mijn verlaten straat in loop, kaarsrecht en met uniforme huizen en aangeharkte tuinen, en de regen overgaat in hagel, blijf ik glimlachen. Door de sms’jes slenter ik denkbeeldig op de Ramblas. Niets kan mij raken.

Vanavond is ze al weer thuis. Een verrukkelijk vooruitzicht: mijn vrouw gebruind door de Catalaanse zon. Snel naar huis, de resten van mijn vrijgezelle dagen opruimen. Mijn herfstvakantie kan niet meer stuk.