Recht

Met trillende vingers pulk ik de strik los die om het cadeau is geknoopt. Ben zo benieuwd wat er in zit. Ik moet nog even geduld hebben want onder het glanzende knisperende zilverpapier is nog een verpakking verborgen die opengepeuterd moet worden. Het doorzichtige plastic verraadt dat dit pakje een rood lapje bevat dat kunstig is opgevouwen.Voorzichtig schuif ik de inhoud uit de verpakking en schud het uit. Het kleine rode lapje verandert in een rechthoekig stuk stof met aan de voorkant een zak en met aan de bovenkant een lus. Ergens in het midden bungelen twee slierten die aan elkaar vastgeknoopt kunnen worden. Uit de zak steekt een reuzenduim omhoog en als ik die eruit trek, ontdek ik dat er een halfronde bovenkant aanvastzit waarin ik mijn hand kan steken. Het is dezelfde kleur rood maar dan opgesierd met gele fladderende vlinders en witte spelende puppy’s.

Ik glimlach dankbaar, steek beide cadeautjes omhoog, en wordt verwachtingsvol geobserveerd door de gulle gevers. Tegelijkertijd staart mijn echtgenoot verschrikt naar mijn gezichtsuitdrukking en schateren mijn zoons: ,, Cool mam. Een schort en een ovenwant. Dat hebben ze goed ingeschat. Jouw enige recht hier in huis is het aanrecht.” Mijn Roemeense gasten snappen niets van het tumult dat ze veroorzaken met hun cadeautjes. Ik stel ze gerust, beloon ze met drie dikke zoenen, steek mijn ovenwantloze duim omhoog en roep: ,, multumesc” ofwel dankjewel!

Ik kan niet wachten totdat ik deze aanrechtattributen mag uitproberen. Het zal wel even duren want de emancipatie is bij ons een tikkeltje doorgeschoten. Ik krijg van mijn manvolk alle ruimte om mezelf te ontwikkelen. Er is geen enkel bezwaar dat ik zelf de tuin bijhoud, een spijker in de muur sla of de gootsteen ontstop. De baan voor twintig uur is mij van harte gegund net als mijn column in de krant, de lezingen voor vrouwenverenigingen, schrijven op de site columnX , verhalen verzinnen voor de schrijfgroep Undercover en vrijwilligerswerk.

Ik kan tijd vrijmaken voor het volgen van een opleiding en het bijhouden van sociale contacten, verjaardagen en sterfdata. Mijn aandacht mag ik verdelen tussen man, kinderen, hond, kat, familie, buren, vrienden en kennissen. Tussendoor krijg ik de kans om van hot naar her te vliegen om boodschappen bij elkaar te scharrelen of ergens iets te regelen.

Als ik dit allemaal opsom, word ik doodmoe van mezelf. Daarom lijkt het me heerlijk om een week lang alleen maar aan het aanrecht te hangen. Het lijkt me zalig om te bakken, te braden en te koken en een genot om keukenkastjes uit te mesten, de oven en magnetron te soppen en de laden leeg te kieperen op zoek naar uitgeknipte boterzegeltjes. Hoezo emancipatie! Binnenkort hul ik me in schort en ovenwant want ik vind dat ik minstens een week per maand aanrechtrecht heb.