Rechtvaardige Godin

Op de middelbare school ontmoette ik Marieke. Ik was op slag verliefd en jarenlang bleef zij hét schoolvoorbeeld van de macht die een meisje over een jongen kan hebben. Ze had prachtig rood haar, maar was van nature blond. Ze was niet alleen beeldschoon maar ze had ook een sterk ontwikkeld rechtvaardigheidsgevoel. Als iemand gepest werd zei ze daar altijd wat van. Ik had een diepe bewondering voor haar. Marieke woonde een paar straten verderop. Als ik naar mijn beste vriend ging passeerde ik haar huis. Die route was langer, maar waarom zou ik in godsnaam de kortste weg nemen? In die tijd ging ik erg vaak naar mijn vriend toe. Van de honderden keren dat ik haar huis passeerde heb ik haar misschien tien keer gezien. Haar schouder, een stukje van haar blouse en heel soms haar gezicht. Het was iedere extra meter waard. Wel hoorde ik regelmatig muziek uit haar kamer komen en dan zong ik dat liedje mee tot ik bij mijn vriend was gearriveerd. Een paar keer heb ik “ons” liedje zelfs opgenomen op een cassettebandje, om vervolgens de tekst uit mijn hoofd te leren. Ooit zou dat van pas komen. Marieke viel op oudere jongens, want ook die zagen haar. Ze had even iets met een oudere jongen die aan hetzelfde pleintje woonde. “Gideon” heette hij. Pfff. Ik gunde hem dat natuurlijk niet en bovendien begreep ik er niets van want hij was totaal niet knap. Hij scheen wel stoer en humoristisch te zijn, ving ik later op. Dat zorgde ervoor dat ik nóg verliefder op haar werd, omdat ik nu zeker wist dat ze bij mij paste.

We hebben allemaal wel momenten die we herinneren van vroeger. Speciale momenten die in je geheugen gegrift staan. Marieke staat met stip op één. Dat kwam zo: zoals elke dag liep ik in de stroom leerlingen door de gangen van het schoolgebouw, op weg naar de volgende les. Vanuit mijn ooghoek zag ik haar naderen en ze kwam recht op mij af. Dat alleen is al een top tien momentje trouwens. Ze liep naast haar beste vriendin en ze kletsten wat. Elke keer als ik haar zag verloor ik de controle over mijn coolheid en cool zijn was zó belangrijk in die tijd. ‘Cool blijven Jan, nu cool blijven Jan,’ Het was een vast mantra als zij in de buurt kwam. Door een speling van het lot kwamen ze pal achter mij lopen. Als ik er aan denk voel ik nog haar ogen in mijn rug. Toen gebeurde het. Opeens werd ik het onderwerp van gesprek. De teringherrie die een meute hyperactieve tieners op weg naar een les maakt moet je niet onderschatten, maar op dat ogenblik leek al het geluid te verstommen. Ik was volledig gefocust op hun stemmen. Haar vriendin zei dat ze mij maar een sukkel vond, wat wederom bevestigde waarom ik haar een trut vond. Marieke antwoordde echter met de mooiste stem die ik ooit had gehoord: “dat is best wel een stoer ventje hoor!”
Holy shit…

In de klas en gedurende de rest van de week nestelden haar woorden zich steeds dieper in mij. Ze wist wie ik was en ze noemde mij een stoer ventje… “Ze weet wie je bent en ze vindt je een stoer ventje!” Mijn zelfvertrouwen steeg door één zin naar een ruime voldoende. Het was alsof de godin van de liefde haar blik op mijn onwaardige persoon had laten rusten en erkende dat ik bestond. Ik heb mijn gevoelens nooit met haar gedeeld, want een godin kijk je niet aan. Dat staat overigens in de top drie van mijn grootste missers ooit. Sukkel.