Blijven of weggaan, hoe vaak heb ik dat niet gedacht? In den beginne begon het al. Ik floepte uit mijn moeder en dacht meteen, wat doe ik hier? Ja, ik kon meteen denken. Mijn moeder schrok er zelfs van. Praten deed ik ook. Een echte wijsneus met een stem. Met mijn neus wees ik de wereld waarin ik terecht was gekomen meteen terecht. Wie wil er hier nu blijven? Maar weggaan was nog geen optie. Ik kon niet lopen.
Gelukkig had ik mijn gedachten. Man wat ben ik daarin ver weg geweest. Beyond borders. Ja, ik ben tweetalig. Wat zeg ik, vijftalig. En het zit geeneens in de genen. Mijn vader sprak maar een taal. Heel duidelijk. Mijn moeder zweeg, meestal. Bij het weggaan is het spreken van vijf talen wel zo handig. In dromenland maakte ik me de talen eigen. Engels, Frans, Duits, Italiaans en Spaans. Zo kon ik alle kanten uit. Nou ja, behalve China, Rusland, Mongolië en nog wat andere landen. In de weet dat ik ze toch niet allemaal kon bereizen, geen probleem.
En so what, ik beschikte immers ook nog over handen en voeten. Ik kon er nog niet mee lopen, maar wel mee praten. In mijn dromen en ook in het echt. Zo verkocht ik mijn vader en moeder regelmatig een muilpeer. Waarom? Omdat ze soms te dicht in mijn buurt kwamen. Als baby had ik al ADD en Adidas. Ik schreeuwde soms de hele buurt bij elkaar want niemand kwam er kijken naar mijn mooie schoentjes.
En toch besloot ik om te blijven. Want naarmate mijn leven en wereld groeide, kwam ik thuis in mijn eigen huis. Het huis groeide en groeide al snel. De ruimte in lijf en ledematen nam snel toe. Het was ook de ruimte die ik nodig had om te groeien. Ik hoef niet langer weg te gaan. Ik blijf in mijn blijf en lijf. Forever, pour toujours, für immer, per sempre, por sienpre, yǒngyuǎn, navsegda, üürd mönkh.
16 reacties
NicoleS · 20 november 2016 op 18:16
En het is uiteindelijk niet voor eeuwig. Dan wordt het pak te klein en reis je verder. Mooie column Mien.
Mien · 21 november 2016 op 11:34
Dank.
Esther Suzanna · 20 november 2016 op 21:14
Dat noemen sommigen ook wel een verlate reïncarnatie. Of indaling. Magische tekst, Mien.
Iets in dit mooie stukje herken ik. Gek hè…
Mien · 21 november 2016 op 11:34
Nee hoor.
van Gellekom · 21 november 2016 op 09:45
Mooi beschreven, Mien Inderaad magisch
Mien · 21 november 2016 op 11:35
Dank.
Arta · 21 november 2016 op 10:51
Overduidelijk geschreven vanuit een overvol brein 😉 Hier en daar wat minder zou wat mij betreft nóg overtuigender overkomen, maar… Absoluut een bijzonder stuk!
Uit 1000 verschillende inzendingen zou ik jou met dit stuk eruit pikken, Mien!
Mien · 21 november 2016 op 11:36
Dank. Beschouw dit stuk dan maar als 1001. 😉
Snarf · 21 november 2016 op 11:21
Zonder uitzondering lees ik je columns, al is het alleen maar voor de taalvaardigheid die je demonstreert. Je onderwerpen spreken mij niet altijd aan, maar dat kan en mag. Zoals vaker herlees ik een tekst en probeer dan de boodschap te begrijpen die een schrijver wil overbrengen. Lukt mij ditmaal slechts deels en heb alleen vermoedens wat je wilt vertellen. Vaak is het beter om een mysterie te laten voor wat het is. Het is goed zo …
Mien · 21 november 2016 op 11:39
Dank voor het compliment. Voor boodschappen verwijs ik altijd naar de supermarkt. Maakt niet uit welke. Velen wegen naar Rome, oftewel, datgene wat de lezer verkiest te lezen.
StreekSteek · 21 november 2016 op 11:33
Daar gaan je ambities, als je ze eindelijk in de praktijk kunt brengen.
Mien · 21 november 2016 op 11:41
Ambities moet je altijd bijschaven. Dat houdt ze leuk en interessant. 😉
Bruun · 22 november 2016 op 10:50
Virtuoos stukje.
Mien · 22 november 2016 op 11:17
Dankjewel.
Pierken · 22 november 2016 op 15:49
Prachtig, hè, Mien, al die talen? Zin in een co-columpie Spaans, amigo? Jammer dat dat niet mag, want wat hadden we de wereld zingend kunnen samenvatten in tweemaal 1600 buchstaben. Dat was nog eens een reden om te blijven. Positief stuk, man! Word ik iig vrolijk van. 🙂
Mien · 22 november 2016 op 20:44
DANK in kapitalen!