Hand in hand lopen we door de straten. Slechts een moment blijven onze voetstappen zichtbaar op de stoep om vervolgens weer weg te regenen. Alsof ze er nooit geweest zijn. Elk druppeltje straalt in het licht van de lantaarnpaal. Zelf heb ik geen straatverlichting nodig om te stralen. De hand in de mijne is namelijk van de knapste jongen van onze stad, van Pierro. Zwarte haren, groene ogen en een charme om van te watertanden. Mijn gevoelsmetertje slaat naar alle kanten uit, maar euforie overheerst. De angst dat één van mijn ouders ons ziet en de ontroostbaarheid dat dit maar voor even is zet ik vrolijk aan de kant. Te oud? Elke avond een ander? Kan mij het wat schelen. Eindelijk heeft hij zijn oog op mij laten vallen in de disco en we lopen nu, op dit moment, naar zijn auto. Mijn vriendinnen gaan dit nóóit geloven.

“Zullen we een eindje rijden?” Proberend onverschillig te klinken mompel ik: “Oh, oké.” Op het moment dat hij zijn auto start, springt het cassettedeck automatisch aan. Een prachtig nummer stormt de auto in. Even ben ik mijn prins vergeten. Overweldigend.

Wanneer de auto stopt gebeurt er ineens van alles. Handen, een mond, een zwaar lichaam over me heen. “Pierro, wacht even…Ik weet niet wat jij denkt, maar…Ik ben niet zó.” Het lichaam verstijft, de handen liggen stil en de mond lacht niet meer die zwoele – voor hem kenmerkende- lach. “Hoezo ben jij niet zó? Je bent gewoon een meid die er lekker uitziet. Vanavond ben je van mij. Je dacht toch niet dat ik zomaar een stukje ging rijden?” Zijn sarcastische lach snijdt door mijn ziel.

In een fractie van een seconde open ik het portier en spring de straat op. “Wacht! Zo bedoelde ik het niet,” waait achter me aan. Mijn vocabulaire maakt overuren in het aanmaken van nieuwe scheldwoorden als ik wegloop. Het regent nu volop. Mijn haar plakt in mijn gezicht en druipt in trage stralen mijn kleding binnen. Als een tweede huid kreukelt het om me heen. De gekleurde mascara loopt uit over mijn wangen, vertroebelt mijn zicht.

Plots is daar dat nummer weer in mijn hoofd. Onbewust dansen mijn voeten in het donker midden op de weg. Ik draai uitgelaten rondjes om mijn as, stamp in de plassen. Zwaaiend met mijn armen probeer ik elke paarse druppel te vangen. Extase.

Stapvoets rijdt een auto achter me aan. Zijn lichten maken karikaturale schaduwen van mijn lichaam op de glanzende weg. Na enkele minuten rijdt hij me voorbij. Een seconde zie ik nog de bandensporen, tot ze weggeregend zijn. Alsof ze er nooit waren.

Categorieën: Thema column

Arta

Zijn. bewonderen, verwonderen, notuleren, opwaarderen; Het zijn zomaar wat steekwoorden, die voor mij onlosmakelijk zijn verbonden aan 'Schrijven'. *Overigens schrijf en reageer ik als arta natuurlijk op persoonlijke titel

15 reacties

Neuskleuter · 29 april 2008 op 17:17

Mooi stuk, Arta! Je hebt het je helemaal eigen gemaakt. Ik heb prinsheerlijk kunnen genieten, maar welk nummer zou het toch zijn… 😀

Mosje · 29 april 2008 op 17:21

Arta heeft haar prins op het witte paard ontmoet, dat is wel duidelijk.
Mooi geschreven hoor.

pally · 29 april 2008 op 17:24

Erg mooie sfeer, Arta en vooral het ronde van dit stukje, met een eind dat weer naar het begin verwijst.
Het nummer weet ik. Maar dat is toevallig een beetje spieken geweest. Had jouw regen soms een paarse gloed? 😀

groet van Pally

Anne · 29 april 2008 op 17:35

Euh, purple rain? Geen idee, echt niet.

Nou als ik alle reacties teruglees moet dat wel bijna. Toch?

Troy · 29 april 2008 op 17:48

Mooi geschreven, alleen bij het lezen van die naam (Pierro(t)) moet ik steeds maar aan die irritante clown denken. En je weet inmiddels wel hoe ik daar over denk geloof ik. 👿 😀

Oh ja, het is me in ieder geval duidelijk op welk nummer je gemikt hebt.

Dees · 29 april 2008 op 18:13

Hee, ik vind dit werkelijk een schitterend geschreven stukje! Echt heel mooi.

Het raden hebben anderen al voor mij gedaan.

Li · 29 april 2008 op 21:54

Singing in the rain,
Raindrops keep falling on my head
Paradise by the dasboard light
Purple rain
etc. etc.
:hammer:

Li

Ma3anne · 29 april 2008 op 22:15

Li: 😆
Nee Li, het is Onder moeders paraplu.

Arta, het kan me niks schelen wat voor lied het is, het is een prachtig geschreven stukje!

pepe · 29 april 2008 op 22:21

Ook deze is weer super, niet zo moeilijk te raden.
En zelfs voor de tweede keer lezen is hij mooi, mooier…

vanlidt · 30 april 2008 op 08:44

Droog je tranen, Pierrot? 😆

arta · 1 mei 2008 op 11:34

Het was (idd niet zo moeilijk) natuurlijk ‘Purple rain’ van Prince.

Heel erg bedankt voor de fijne reacties, erg grappig al dat geraad!
@ Mosje: Dit was meer een foute prins in een rode golf met geblindeerde ramen… :oeps: fout, fout, fout!
@ Troy: Dit is voor het eerst dat ik een échte naam van een échte persoon gebruikte (ook al was niet alles echt in het stukje) Ik vond hem wel toepasselijk, juist door die vreselijke clown, haha.
@ Li: ‘Dancing in the street’ had ook nog gekund!! 😀

WritersBlocq · 1 mei 2008 op 12:06

Wat een superknap stuk Arta. Ik heb geen flauw idee van teksten en nummers enzo, maar vind het een heel mooi verhaal, punt uit. Karikaturale, tsjeez, hoe kóm je erop!

Grumpy-old · 1 mei 2008 op 20:18

Dit was de eerste awaar ik het vrij snel van wist .
Maar weer errug mooi geschreven

Greetz
Grumpy

lisa-marie · 1 mei 2008 op 22:30

Hij is mooi,mooi,mooi.
Ik heb genoten van de paarse druppels 😀

De_PessiMist · 6 mei 2008 op 22:23

Wat mij vooral opvalt is jouw inleiding en je slot. Die vind ik zeer geslaagd.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder