Hèhè, vermoeid open ik, ’s avonds laat na een decadent zakentripje in Londen, eindelijk de deur van mijn woning. Mijn god wat kan iemand, in de korte tijd van een terugreis, toch ongelofelijk aftakelen. Het begon allemaal al op Heatrow airport en de bagagecontrole bij de douane. Daar had ik de jackpot gewonnen en werd onderworpen aan een grondige bodycheck waar ik mij gehorig aan mocht onderwerpen. Begrijpelijk natuurlijk, want een man in de kracht van zijn leven met een 3-D maatkostuum en lang haar in een paardenstaart, ziet er natuurlijk ook erg verdacht uit. Het zou echter ook kunnen zijn dat ik mijn winnende lot te danken had aan de opmerking die ik naar mijn collega plaatste over mijn ‘semtek powered’ laptop toen ik deze, eerder al, mocht uitpakken. Kennelijk dacht de gewaardeerde douanebeambte dat het ontstekingsmechanisme van mijn laptop in mijn broekriem verborgen zat waardoor hij vroeg of ik die even wilde losmaken. Toen hij, nadat ik hieraan gehoor had gegeven, ook nog eens diep door de knieën ging, begon ik even te vrezen voor een ‘rubber glove treatment’. Maar die is me gelukkig bespaard gebleven. Al dit oponthoud droeg in ieder geval niet bij aan een vermindering van mijn reisstress. Maar gelukkig haalde ik het vliegtuig nog bijtijds en vloog de tijd gedurende de vlucht terug zodat ik, in de hogedrukpan, na vijftig minuten gaar gestoomd op Schiphol arriveerde.

Het laatste stukje met de trein zou in dit kikkerlandje toch niet langer hoeven duren dan een half uurtje. Maar de reisellende was, in Nederland aangekomen, pas echt op stoom gekomen. Al is de reiziger namelijk nog zo snel, de NS vertraagt hem wel. Door het missen van de trein mocht ik direct al een kwartier optellen bij de reistijd alvorens ik de sleutel in het slot van mijn geliefde thuis zou kunnen steken. Echter door een trein later te nemen was mijn aansluiting voor de overstap ook ontregeld waardoor ik, op een tochtig station, nog eens twintig minuten aan de reistijd kon toevoegen. Als ik danwel de bonus, van vijf minuten vertraging, niet in ogenschouw nam. Maar goed, aan het eind van mijn geduld kwam er toch iets over het spoor aankakken waar ik gretig instapte. Met de geur van mijn nest in het verschiet begon ik tijdens deze laatste etappe voorzichtig te dromen over thuis. De droom veranderde al snel in een nachtmerrie toen ik met een ijzige snelheid langs het station van mijn woonplaats raasde. Was ik nu net door de vertraging van de stoptrein in de intercity gestapt die op exact hetzelfde tijdstip vanaf hetzelfde spoor vertrok. Taking the long way home, mocht ik op het zenuwcentrum van de NS weer een keertje overstappen. Want thuiskomen wilde ik zeker nog, deze avond. Natuurlijk kon ik niet eerder vertrekken alvorens de Nederlandse Slakken mijn geduld voor een tweede maal twintig minuten op de proef stelden. Maar het moet gezegd worden, uiteindelijk boemelde ik dan toch nog naar huis zodat ik ongeveer, na twee uur treinen, voet op eigen bodem zette.

Veel tijd om nu nog even op de bank te ploffen is er jammer genoeg niet meer bij zodat ik maar gelijk doorschiet naar boven om te pitten, want morgen is het weer vroeg dag. Ik vraag me wel af hoeveel tijd ik nog nodig zal hebben om die laatste afstand naar mijn bed te overbruggen. Want hoe korter de afstand, des te langer het schijnt te duren. Nederland is weliswaar klein, op dit moment denk ik te groot.

Categorieën: Reisverhalen

7 reacties

senahponex · 3 maart 2006 op 14:34

[quote]aan het eind van mijn geduld kwam er toch iets over het spoor aankakken waar ik gretig instapte.[/quote]

Heerlijk met je mee geboemeld over het spoor.
Je ziet maar weer waar een kleinland groot in kan zijn 🙂

Mosje · 3 maart 2006 op 15:07

[quote]Begrijpelijk natuurlijk, want een man in de kracht van zijn leven met een 3-D maatkostuum en lang haar in een paardenstaart, ziet er natuurlijk ook erg verdacht uit.[/quote]Zo, heb jij een paardenstaart? Dat is wel erg verdacht ja. Deze week kregen wij de anti-terrorismefolder in de brievenbus. En nu gaan wij dus jouw stukje nogmaals lezen en controleren op haatzaaiende elementen. Bovendien zullen wij bezien of jij aan het radicaliseren bent.
Wij moeten alert zijn!

KawaSutra · 3 maart 2006 op 15:38

Mooi aansluitende zinnen lees ik hier, dat kun je van het openbaar vervoer niet zeggen. 😀

WritersBlocq · 3 maart 2006 op 17:04

[quote]Maar gelukkig haalde ik het vliegtuig nog bijtijds en vloog de tijd gedurende de vlucht terug zodat ik, in de hogedrukpan, na vijftig minuten gaar gestoomd op Schiphol arriveerde.[/quote]
Nee, heen vlieg je terug in de tijd, terug vlieg je je tijd vooruit 😉

Trukie · 3 maart 2006 op 17:37

[quote]Hèhè, vermoeid open ik, ’s avonds laat na een decadent zakentripje in Londen, eindelijk de deur van mijn woning. [/quote]

Na zo´n tripje is je een ernstige vorm van naïviteit vergeven:

[quote]Het laatste stukje met de trein zou in dit kikkerlandje toch niet langer hoeven duren dan een half uurtje.[/quote]

Maar door jouw pen ben ik de columns over de NS-perikelen voor deze keer niet beu.
De mooie zinnen laten er een heel ander licht op schijnen.Ik zou het haast zelf een keer mee willen maken.
Maar als ik met de NS ga, is er nooit wat aan de hand:cry:.

Li · 3 maart 2006 op 19:46

[quote]Hèhè, vermoeid open ik, ’s avonds laat na een decadent zakentripje in Londen, eindelijk de deur van mijn woning[/quote]

Volgens mij ben jij in Londen Murphy tegengekomen, dat kan niet anders 😀

Li

Ma3anne · 4 maart 2006 op 10:06

De volgende keer kun je beter je fiets bij Schiphol parkeren. Ben je in een half uurtje thuis. 🙂

Geef een reactie

Avatar plaatshouder