Remancipatie

Met het getik van gemanicuurde vingers op toetsenborden om hem heen, pakt hij zijn pen. Dit zacht schuivende geluid van een klein stukje ijzer met staalblauwe inkt geeft hem wat rust. Langzaam zet hij zijn eerste strepen op het maagdelijke papier. Een neus wordt opgehaald, er klinkt een kuchje. De eerste deadline is gehaald. Nu kan hij stiekem tijd voor zichzelf nemen. Normaal is dit kantoor vreselijk rumoerig. Schrapende stoelen, klikkende hakken. Het roeren met zijn plastic lepeltje in het bekertje van dezelfde materie wordt vaak hevig overstemd door het geroep van zijn collega’s, de neerploffende pakken papier en het kabaal van printers en kopieerapparaten. Bij de gedachte aan dat kippenhok schiet hij ineens in de lach. De vrouw schuin tegenover hem kijkt op van haar beeldscherm en lacht aarzelend terug voor ze weer lustig verder tikt. Maar hij lacht niet vanwege haar. Hij denkt aan kippen. De vrouwen hier lijken ook op kippen. Dat gekakel de hele dag. Het gezeur over kinderopvang, het gedram over kleine details in een rapport en het gezeik over gezond eten. Het hoort bij de sfeer en de cultuur van zijn werk. Hij zit er eenzaam tussen de carrièrevrouwen.

Hij peinst even voor zich uit en merkt ineens dat hij al drie minuten naar het heuvellandschap van Jeanette staart. Jeanette staart uitdagend terug, maar niet met haar blauwe ogen die ritmisch van haar scherm naar haar agenda turen. Haar hoofd staat geen moment stil en beweegt steeds in een korte knik naar een andere hoek, maar ze heeft hem nog niet bewust gezien. Hij zet zijn pen weer op het papier en begint te schrijven.

– tros bananen
– tomaten
– krieltjes
– kipfilet

In gedachten plopt hij wat bubbeltjesplastic van de nieuwe opdrachtenvelop open. Kippen zijn vreemde wezens. Als de hen wordt bevrucht door een haan die haar niet bevalt, schudt ze het zaad na de daad uit zich en verleidt ze de juiste haan. Sinds de Dolle Mina’s kunnen vrouwen dat ook op hun eigen manier. Dat is prettig voor hen, maar het had bij baas over eigen lijf mogen blijven. Geef ze een vinger… Hij zucht.

– fles rode wijn
– jus d’orange
– suiker
– maandverband (die oranje, extra dun, maar geen stringmodel)

Het plotselinge gehuil van een stofzuiger maakt hem wakker. Een oudere vrouw in een krakend plastic schortje joelt vrolijk mee, maar stopt ineens met zingen als ze hem ziet. “In slaap gevallen zeker? Je werkt ook veel te hard.” Hij schrikt op van de bazigheid in haar stem, die geoefend over de huilbezem heen knalt. Hij staat snel op en wil zijn boodschappenlijstje pakken.

Dan ziet hij daar ineens iets. Misschien komt het door zijn droom van net, maar in een stukje speeksel dat vanuit zijn mondhoek op het blaadje is gedrupt, ziet hij het. De echte man. Hij houdt een bijl vast en laat zich niets zeggen. De echte man doet wat hij wilt en laat zijn oergevoel weer spreken. Zijn vrouw had al die tijd gelijk. Het is tijd voor een remancipatiecursus.

[i]Deel 1 van horen, zien en zwijgen[/i]