Eindelijk! Met veel pijn en moeite heb ik een plekje op een bankje weten te bemachtigen op het perron van station Rotterdam Centraal. De meeste bankjes kun je maar beter niet op gaan zitten want de kans is groot dat je dan je kleren weg kunt gooien. De kauwgom is goed vermengd met de klodders mayonaise en andere troep. Maar buiten deze ellende om probeer ik toch nog wat te genieten van mijn plaatsje op het bankje. Lang duurt dat niet, want al snel valt mijn oog op twee oude dames die driftig op zoek zijn naar een plek om te zitten. Aan de tassen die ze met zich mee zeulen is duidelijk te zien dat ze een dagje ‘uit’ zijn geweest. Uit fatsoen sta ik maar alvast op van het bankje zodat de dames er kunnen gaan zitten. Maar ik heb mijn hielen nog niet gelicht of het plaatsje wordt al weer ingepikt door een meisje van mijn leeftijd. Ze heeft geen oog voor de mensen om haar heen. Ze staart naar de grijze, smerige tegels. Iedereen om haar heen kan meegenieten van haar muziek. Om haar pols zie ik een bandje zitten: ‘respect to all’… de oude dames zoeken verder.
Ik ga maar vast op zoek naar de trein die ik moet hebben. Als die tenminste geen vertraging heeft. Anders kan ik zo instappen. Toch geboeid door die geweldige polsbandjes die er in alle kleuren en soorten zijn ga ik er eens op letten. Al snel kom ik erachter dat er veel mensen met zo’n bandje om lopen. Eindelijk na een kwartier wachten kan ik de trein in. Zoals zo vaak op vrijdagmiddag moet ik staan. In de trein is het stil. Mensen staan netjes naast elkaar en staren in het niet. De trein glijdt weg. Posters met schreeuwende teksten tegen zinloos geweld schieten voorbij. Geen hond die er naar kijkt.
Met veel kabaal remt de trein af. Ik zie het station voorij razen. Ik ben nog één hindernis van mijn vertrouwde omgeving verwijderd. Met een schok staat de trein stil. Plotseling is het gedaan met de stilte. Iedereen probeert zo snel mogelijk de trein uit te komen. De polsbandjes ‘respect to all’ hebben ineens geen waarde meer. Met z’n zessen probeert men zich door de deur te worstelen. Even kijk ik om me heen. Als niemand het ziet duw ik mijn ‘respect to all’-bandje in mijn mouw en duw mezelf tussen de mensen door naar buiten…
5 reacties
Troy · 15 april 2006 op 12:41
Practise what you preach, gaat hier duidelijk niet op. Leuke column.
KawaSutra · 15 april 2006 op 14:08
Boeiende schrijfstijl en een inhoud om even bij stil te staan…..todat de trein weer verder raast.
Neuskleuter · 15 april 2006 op 16:08
Ik vind de herkenbaarheid leuk. Ik zie het gewoon helemaal voor me. Of komt dat gewoon omdat dit beeld zo gewoon is voor treinreizigers?
Een mooie column over de trieste aspecten van de maatschappij.
Mup · 15 april 2006 op 19:05
Daarom beoordeel ik ook nooit een ‘a book by the cover’ mooie column,
Groet Mup.
Bakema_NL · 15 april 2006 op 19:13
Zo’n polsbandje is gewoon trendy (of is het eigenlijk al niet voorbij?), de boodschap gaat het geeneens om. Het is net als een lange Frans die in een stupide liedje zijn ongenoegen uit over zinloos geweld en zelf het publiek inspringt als iemand hem een ijsblokje ter verkoeling aanbiedt.