Reüniëren

Ik schuif langzaam aan in het bankje. Het reüniëren kan beginnen. Met een kleine tijdmachine heb ik de tijd opgezocht waarin we toen leefden. Een portrettekenaar, heb ik profieltekeningen laten maken, naar aanleiding van de klassenfoto. Alleen die namen? Er komt geen enkele naam bovendrijven. Het reüniëren wordt een hernieuwde kennismaking.

De reünist waarlangs ik ben aangeschoven kijkt mij verbaast aan. Is het vanwege mijn kleren? De man steekt zijn hand uit en stelt zich voor. In dichtvorm, heel origineel. Zijn handen ruiken een beetje naar vis. Is dat niet de zoon van …? Ik ben te verlegen om het te vragen.

Naast mij schuift een kleurrijke tante aan. Heeft ze nu twee blauwe ogen? Ze vloeken bij haar paarse blouse. Ze begint tegen mij te praten, alsof ze mij gisteren nog heeft gezien. Voor mij blijft het een raar spook. Nooit gezien, maar ik doe mijn best.

Naast de kleurrijke dame heeft een oud vrouwtje plaats genomen. De juf? Ze gaat meteen druk in gesprek met het kleurenmeisje. Over appels, peren, koetjes, kalfjes en andere natuurperikelen. Ze houdt van jazz, blues en rock & roll … Net als ik. Ik voel een band.

De klas is volgelopen. Een aantal bijnamen schieten mij nu te binnen. Billie Ruft, Vogel Maf, Sim Bool, Knie Kleuter en Paco Pindo … Zes jaar hebben we gedaan met die bijnamen. Tijd voor ranja en chocoladebollen. Doping voor de ziel. Het verfrist mijn geheugen.

Dikke Billie en Maffe Vogel hebben als vanouds de handen op één buik, die van Knie. Er is werkelijk waar helemaal niets veranderd. Het is alleen wat later in de tijd geworden. Na het reüniëren is het tijd voor reürineren. Een favoriete hobby onder de dames. Op het toilet daar gebeurt het, daar wordt het verteld. Ook daarin is niets veranderd. Waar blijft de tijd?