Reuzenrad

“Vanavond gaan de naar de kermis in de stad
van de schiettent gaan we naar het reuzenrad
op de kermis daar is altijd wat te doen
en boven in dat reuzenrad krijg jij een zoen.” Uiteraard was de Tilburgse Kermis toen die 437 jaar geleden voor het eerst werd gehouden anders van aard dan anno 2006. Onschuldig vermaak zoals poppenkast, toneelspelen, vreemde dieren kijken en bizarre spelen met namen als katknuppelen en koekhakken voerden de boventoon. De kermis werd gevierd door alle lagen van de samenleving. Het was een volksfeest voor arbeiders, middenstanders en welgestelden.

Iedereen ging compleet los, wat zelfs een tijdje tot een drooglegging tijdens de kermis leidde. Hoewel de bovenlaag van de bevolking zich meer bezig hield met vermaak als toonkunsten en harmoniegezelschappen, leefden de arbeiders zich zoals altijd uit met simpel vermaak als dansen, eten en drinken. Maar hoe dan ook, bovenlaag of onderlaag; Tilburg leefde toe naar de jaarlijkse kermis. De kermis was daarnaast ook nog eens dé ontmoetingsplek voor jongeren. Niet in de laatste plaats voor het vinden van een partner, of zogenaamd kermislief. Dat was vrûûger.

Maar als ik vanavond op het terras van de Korte Heuvel zit, valt me op dat er helemaal niets is veranderd in die 437 jaar. Mensen gaan nog steeds los, ze dansen, eten en drinken, al is dit niet meer weggelegd voor de arbeidersklasse. Iedereen doet er tegenwoordig lekker aan mee. Mensen eten Paoling, oliebollen en drinken bier. Muziek klinkt overal; van André Hazes tot Tiësto, van Peter Smulders tot dat irritante nummer van Ciska Peters en Ronnie Tober, wat nu al de hele avond door mijn hoofd spookt.

Maar wat me het meeste opvalt is dat de zoektocht naar een kermislief nog steeds overduidelijk aanwezig is. Hoe later de avond, hoe mooier het volk, geldt absoluut niet als er drank in het spel is. Studentikoze rechten studerende polo-dragende ideale schoonzoon-types worden proleten naarmate ze langer en langer aan de bar hangen en roepen dingen als: “Eééj! Medje! Zjijzietereigelijkwellekkeruit. Bieretje?” Ze hebben er tot mijn stomme verbazing nog succes mee ook. Het lijkt wel carnaval.

Anderen pakken het geheel anders aan en maken indruk op de aanwezige vrouwen door in de meest gevaarlijke en dodelijke attracties te gaan. Mij niet gezien, maar respect voor de jongens die eerst in de Breakdance gaan staan (Waarom je daar in moet gaan staan, is mij altijd een raadsel gebleven), daarna in de Scream, de Icarus (die ik stug Condor blijf noemen) om af te sluiten met dé horrorattractie van deze kermis; Starflyer, die enorme zweefmolen op het NS-plein. Ik schijt al drie kleuren stront als ik eraan denk om in zo’n stoeltje aan zo’n touwtje te hangen. Maar verder vind ik mezelf stoer genoeg. Om in het reuzenrad te gaan. Ik ben gewoon meer een terrasjesmens, daar kan ik ook niets aan doen.

Ik zit met wat vrienden in het reuzenrad. We zijn de aanwezige dames aan het opnaaien over de hoogte van de attractie, dat we overal roestplekken zien en als we helemaal bovenin zijn vallen de lampjes in ons karretje uit, waar ik overigens ook niet zo blij mee ben, maar dat terzijde.
Gelukkig maakt het reuzenrad vijf rondjes, dus tijd genoeg om de dames weer gerust te stellen. Eén van hen kijkt me aan, en fluisterzingt;
“He Frank, zeg Frank,
ik ben een beetje bang.
Ik wil wel met je meegaan,
maar dan wel niet te lang.”
Ik lach. En bovenin dat reuzenrad krijgt zij een zoen.

Want sommige dingen veranderen nooit.