Rinkeldekinkel.

“Gelukkig dat het vroeg donker is, kunnen we lekker op tijd beginnen met het ingooien van de ruiten van die leegstaande huizen hier op het plein. Ik hoop dat de anderen er ook zo zijn, alleen durf ik niet zo goed.”
Langzaam loopt de jongen naar het plein, de capuchon van zijn trui over z’n hoofd getrokken. Luidruchtig staat een groep jongens te praten op het halfverlaten plein. Vreemd dat aan één kant nergens licht aan is, het ziet er spookachtig uit.
“Ik ga een goede tegel uitzoeken, niet te groot.”
Stoer loopt de knul met een grote tegel naar de rest van de groep, hij laat hem een paar keer vallen om er handzame stukken van te maken.
Hij neemt een aanloop en wil gooien, kijkt nog even om zich heen en ziet twee vrouwen naar buiten kijken, nonchalant loopt hij naar zijn kameraden, de steen in zijn hand.

“Shit, stomme wijven. Gaan ze net nú naar buiten zitten kijken.”
Enkele minuten later kan hij zich niet langer beheersen, hij rent en gooit vliegensvlug een ruit aan diggelen van een leegstaande woning.
“Kicken man, dat heb ik toch maar mooi gedaan, dat durft echt niet iedereen.”
Trots loopt hij naar de andere jongens, maar lang duurt zijn geluk niet want er komen zes politieagenten het plein op, gewapend met enorme zaklampen.

“Wat denken die agenten nou, snappen die dan echt niet dat het tof is om die ramen in te gooien, zijn ze nooit jong geweest. Er woont niemand meer, we doen er niemand kwaad mee.
Even gehoorzaam luisteren en heel berouwvol zijn, als ze weggaan kunnen we weer verder.”

De politieagenten verlaten met een goed gevoel het plein, ze hebben een goed gesprek gehad met die knullen; die zullen het wel uit hun hoofd laten om nog stenen te gooien. Ach ja, die jongens snappen nu tenminste dat het voor bewoners eng en bedreigend is als er gegooid wordt en dat huizen met kapotte ramen zo spookachtig uitzien én dat kleine kinderen zich kunnen bezeren aan die glasscherven.

“Ja, ze zijn weg, die wijven zijn ook weg. Mooi zo, dan kan ik nog een paar raampjes scoren voordat de anderen naar binnen gaan, alleen vind ik er niks aan. Heerlijk om zo mijn agressie kwijt te raken, de speeltoestellen hier op het plein zijn niet kapot te krijgen, ik ben niet zo heel sterk dus die ruitjes zijn een kolfje naar mijn hand.”

De volgende ochtend als het licht wordt ziet, het eerst zo gezellige pleintje, eruit alsof er een bom ontploft is; overal glas en de kapotte ramen staren hologig en jaloers naar de huizen aan de overkant die nog wel gezellig bewoond zijn. En het duurt nog vier maanden voordat de echte sloop begint.