Robert Millar achter de Schotse Hooglanden verscholen

Tijdens een quiz in het programma ‘De avondetappe’ met Mart Smeets dook ineens wielrenner Robert Millar op. Op een sombere zomerdag in 1988 werd de kleine Schot in de Ronde van Frankrijk door de dienstdoende motoragent een parkeerplaats opgestuurd, waardoor hij een vrijwel zekere etappe-overwinning misliep. Thuis voor de tv stond het huilen me nader dan het lachen, want de eigenzinnige Millar was mijn favoriet. In een wereld waarin bekrompen boerenzonen de dienst uitmaakten, sprong deze kleurrijke vegetariër er positief uit. Na zijn wielercarrière verdween de excentrieke klimmer in de Schotse mist. Mijn kennismaking met Millar vindt plaats in de Tour de France van 1983 als ik op tv een klein mannetje in een Pyreneeënrit voorop zie fietsen. Opvallend aan hem is een goudkleurig oorknopje dat schittert in de zon. Het is de eerste keer dat ik een wielrenner met een opmerkelijk sieraad zie fietsen. De latere tourwinnaar Pedro Delgado gaat als een acrobaat voorover op zijn fiets liggen in een ultieme poging om hem in te halen, maar Robert Millar wint de etappe. Hij heeft meteen mijn sympathie. Het jaar daarop ben ik tijdens de Tour de France op vakantie in Frankrijk, maar in de krant lees ik dat hij opnieuw een etappe wint en vierde wordt in het eindklassement. Ik lees ook dat hij het belangrijkste doel in zijn leven bereikt en dat is het winnen van de bolletjestrui, de eindoverwinning in het bergklassement.

In 1985 wordt hem de eindoverwinning in de Ronde van Spanje door de neus geboord als alle Spaanse ploegen zich massaal tegen hem keren en hun landgenoot Pedro Delgado de overwinning gunnen. Millar wordt op de laatste dag uit de leiderstrui gereden. Daarmee krijgt zijn wielerloopbaan Zoetemelkachtige trekjes. Hij wordt verschillende keren tweede, waaronder opnieuw in de Spaanse Vuelta in 1986 en een jaar later in de Ronde van Italië in het shirt van de Nederlandse Panasonic-ploeg. In de Ronde van Frankrijk beleeft hij een mindere tijd. Hij stapt af in 1986 en 1988 en komt zonder prijzen thuis. In 1989 heeft hij een opleving en wint hij een etappe als revanche op de miskleun van de gendarmerie het jaar daarvoor. Hij wordt tiende in het eindklassement. Daarna wordt het stil rond Millar die zijn haar heeft laten groeien en lange tijd met een paardenstaart rondrijdt. De Franse televisie zoomt regelmatig in op deze curiositeit in de wielersport.

Begin jaren ’90 duikt Millar op in de Nederlandse TVM-ploeg en lijkt hij opnieuw een rit in de Tour de France te gaan winnen, maar boerenzoon Indurain gunt hem die niet en walst als een tank over hem heen. Hij finisht in 1992 nog een keer bij de beste twintig in het eindklassement, maar grote overwinningen haalt hij niet meer. Precies tien jaar geleden sluit de beste fietser ooit uit Groot-Brittannië zijn wielerloopbaan af met het behalen van het Britse kampioenschap.

[img align=left]http://www.tour-de-france.cz/images/foto/92/millar_trial.jpg[/img]Pas vorig jaar komt de naam van Millar weer in het nieuws als het gerucht gaat dat hij zich heeft laten ombouwen tot vrouw. Of die berichten waar zijn, weet ik niet, want wielerkenner Jean Nelissen vertelde ooit dat hij getrouwd was met een Française. Maar ook als hij nu als Roberta Millar door het leven gaat, bevestigt dat eens temeer het beeld van een markante persoonlijkheid, waarvan de wielerwereld er helaas veel te weinig heeft. De Duitse brokkenpiloot Jan Ullrich is daarop wellicht een positieve uitzondering, want wie kan me vertellen wat er leuk is aan de onbenaderbare perfectionist Lance Armstrong?
[email]edkq@yahoo.com[/email]