Rok-au-vin

Wijn vind ik lekker. Al gaat mijn gezicht na een paar slokken wit, rood of rosé al gauw blossen op de verkeerde plekken en kan ik niet meer op dan twee bokaaltjes.
Als ik aan wijn denk, krijg ik soms smaakvisioenen van lekkere soorten, zoals een tintelende Gewürztraminer of een zwoele Châteu-neuf du Pape. Maar ook kunnen mijn gedachten teruggaan naar het 25-jarig huwelijksfeest van vrienden, jaren geleden. Een bijzonder hete dag was het en we moesten anderhalf uur rijden naar het festijn. Als altijd besluiteloos bij het feestkledingprobleem, koos ik na veel passen en aarzeling een dunne witte blouse die op één schouder hing en een bijpassende witte India-katoenen rok. Allebei jaren oud en vaak gewassen. Maar dat voegt zo lekker. Alsof ze al weten hoe ze uit gewoonte om je heen moeten vallen. Een jongere zus had me een heel mooi pak, bedrukt met kleine papagaaitjes geleend. Dat nam ik ook maar mee. Uiteindelijk bleven we slapen en wie weet zou ik door de warme autorit komen aanzetten als een plakkerige aan lager wal geraakte Carmen.

Bij het arriveren kwam ons het typische tuinfeestgeroezemoes tegemoet. Veel te horen en niks te verstaan. We waren al snel geabsorbeerd door de groep mensen waarvan we er een aantal kenden. Met mijn bruine schouder bloot, de zwierige rok en witte ballerina’s voelde ik me zomers en mooi, ondanks de autorit. Zo’n dag heb ik wel eens.
Na alle kus – en feliciteerrituelen ging de gastheer, een speciaal rood wijntje voor me halen, beloofde hij. De zon scheen heerlijk en feesten in een tuin zijn zoveel minder benauwd dan binnen. Ha, daar kwam de wijn al! Een flinke bel dieprood vocht werd voor me ingeschonken. Ik weet nu nog niet hoe het gebeurde, maar de vriend stootte ergens tegen aan, net toen hij mij het glas wilde geven. Een flinke gulp rode wijn schilderde een vreemd gevormde klaproos op mijn spierwitte rok en wat vrolijke spetters op de blouse. Het schrikgezicht van onze vriend vergeet ik nooit.
‘Oh’, zuchtten wat mensen om ons heen.

Op dat ogenblik schoot een keurige middelbare buurvrouw toe, alsof ze op de kans had staan wachten.‘Geeft niks, is helemaal niet erg, ‘ riep ze meteen sussend, voor ik zelf de tijd had zoiets te mompelen. ’Gewoon witte wijn erop’ en ze begon verwoed met een zakdoekje gedrenkt in witte wijn uit haar eigen glas te betten op de bloem. Die werd groter en verbleekte tot rosé. ‘Ach, nee, je moet het veel royaler doen,’ zei ze hoofdschuddend tegen zichzelf. Ze kreeg duidelijk de smaak te pakken.
Ze liep naar de grote tafel met daarop naast de glazen een aantal opengemaakte flessen.
Er stond intussen een klein groepje gasten belangstellend toe te kijken. Mijn bovenbenen begonnen door het natte katoen heen te schijnen. Gestimuleerd door een nog groter publiek, groeide de buurvrouw steeds meer in haar reddersrol. Ze kwam met een volle donkergroene fles aanstormen en keerde hem resoluut in een keer leeg over mijn rok. Het was …..rood!

Haar gezicht werd nog roder dan de wijn waarin mijn eens zo witte rok en ik zelf werden gedoopt. Het liep in straaltjes langs mijn benen en in mijn schoenen. Ik mompelde: ’het geeft niet, ik heb nog andere kleren bij me’, en maakte me uit de voeten richting logeerkamer.
Een tijdje later was ik terug bij het gezelschap met het vrolijke papegaaienpak aan. Met nu maar een glas witte wijn wandelde ik naar een uithoek van de tuin om bij te komen. Een onbekende mannelijk gast keek me even verwonderd aan en vroeg toen aarzelend:’Had u nou net niet een witte blouse aan met één blote schouder?’
‘Ja, dat klopt’, antwoordde ik, ‘Maar op feestjes verkleed ik me graag een paar maal, elke keer wat anders aan, vind ik leuk’. En ik slenterde door.

De volgende ochtend aan het ontbijt bracht de nog licht beduusde buurvrouw mijn spullen terug. Alles klaproosloos hagelwit en gestreken.