Wezenloos staar ik voor me uit. Een wereld van tien jaar gevangen in slechts een handvol herinneringen. Ik struikel en val bij iedere stap die ik maak. Waarom blijf ik niet liggen? Waarom laat ik me niet vertrappen? Ik heb niets met de mensen om me heen. Ik ontleen nergens betekenis aan. Het enige dat nog waardevol voor me is zijn de voorwerpen, de mensen en de gedachten waar jij jezelf willoos bezit van hebt gemaakt. Maar je stem is dood en je ogen zijn leeg. Voorgoed en tijdloos in de koude, stille grond. Met souplesse probeer ik routineus ieder gevoel te omzeilen. Men denkt dat het beter met me gaat, maar ik word bevangen door waanzin. De waanzin is het beest, maar ook beesten slapen soms. En als de beesten slapen, wordt de waanzin bedekt. Een pleister op de wond. Een wond die eeuwig bloedt. Maar wat bedekt is blijft onbekend, het bloed ongezien. En de waanzin kruipt traag verder in de leegte van mijn hart.
Vannacht staarde ik in de spiegel. Ik zag ogen in mijn ogen en langzaam vertekende mijn gezicht zich in een vreemd boosaardig masker. Ik bleef staren en werd bevangen door een idee: Wanneer ik het staren lang genoeg volhield, zou de spiegel breken en zou jij daaruit tevoorschijn komen. In plaats daarvan werd ik de volgende morgen wakker, met scherven in mijn handen en mijn gezicht bebloed. Ik maakte foto’s van het bloed en gebruikte de spiegel om jouw gezicht te reconstrueren. Zie je nu wat je me aangedaan hebt? Is dit wat voor ogen had toen je besloot dat het tijd was om mij te verlaten?
Je foto’s zal ik verscheuren. Aan verbranding doe ik niet. En ik eet het fruit, of het nu rot is of rijp. Ik spuug pitten en verwens alles dat tot groei zal komen. Opdat alle bomen zullen rotten en de vogels bloedend neervallen. Ik open mijn mond. Ik open mijn mond en mijn hoofd breekt open.
Het is stil. Ik ben de staat van waanzin voorbij. Maar helder zal ik nooit worden. Niet zolang je iedere nacht op de rand van mijn bed komt zitten. En niet zolang je mij bij alles wat ik doe of denk influistert wat jij had gedaan en wat jouw gedachten geweest zouden zijn. Ik wil je loslaten maar ik kan het niet. Ik verdrink. Iedere morgen opnieuw. In je levenloze ogen en je levenloze woorden. Het feest is veranderd in een ceremonie van rouw.
Ik mis je. Ik mis je. Ik mis je. Ik mis je
Ik mis je. Ik mis je zo erg.
14 reacties
WritersBlocq · 14 juni 2005 op 13:15
[quote]Ik wil je loslaten maar ik kan het niet.[/quote]
Jawel, als je het ècht wilt, dan kan je het ook. Sterkte ermee Troy.
Wright · 14 juni 2005 op 13:32
Wat mij betreft, je mooiste tot nu toe…..
Mosje · 14 juni 2005 op 15:14
Mooi weer Troy, en je hebt iets van een goede categorie gevonden zie ik: blanco.
KingArthur · 14 juni 2005 op 16:03
Tijd kruipt in zo’n situatie maar is helaas het enige medicijn hiertegen.
champagne · 14 juni 2005 op 16:42
Vreemd genoeg was juist het einde, met de eenvoudige woorden ‘ik mis je zo erg’ wat me raakte. Mooie column Troy, inderdaad je beste wat mij betreft.
En mocht het autobiografisch zijn…sterkte ermee.
bert · 14 juni 2005 op 18:23
[quote]En de waanzin kruipt traag verder in de leegte van mijn hart.[/quote]
Heel mooi geschreven, de hele column.
Louise · 14 juni 2005 op 18:53
Hartverscheurend, ongrijpbaar en intens.
En zo is het ook geschreven. Weet je dat ik dus ook bijna geen woorden kan vinden om aan te geven wat ik ervan vind.
Ongrijpbaar en aangrijpend denk ik.
En heel mooi.
KawaSutra · 14 juni 2005 op 19:51
[quote]Rouw[/quote]
Je hebt het rouwproces op een zeer getrouwe wijze beschreven:
verslagenheid – ontkenning – hoop – boosheid – acceptatie – verdriet
Dit is jouw meest realistische column; voor mij dan ook de mooiste.
sally · 14 juni 2005 op 22:15
Mooi aangegeven hoe gek je kunt worden van liefdesverdriet.
Niets erger als liefdesverdriet vind ik.
mooi.
liefs
Sally
Dieperik · 15 juni 2005 op 00:30
Een tekst van bijna bijbelse groteskheid. Het doet mij sterk denken aan Nick Cave in zijn jonge The Birthday Party jaren. Als je dat niet kent, moet je het zeker eens gaan beluisteren. Dik de tekst in tot een gedicht, zet er muziek onder, en het klinkt beslist spannender dan ‘Het regent harder dan ik hebben kan’ van Blöf.
melady · 15 juni 2005 op 01:45
Het is een column die laat gissen… een overleden geliefde? zelfmoord? liefdesverdriet?
Mooi!
Ma3anne · 15 juni 2005 op 06:14
Mooi geschreven. Grijpt me naar de keel.
Shitonya · 15 juni 2005 op 14:21
Uitmuntend geschreven 🙂
Troy · 15 juni 2005 op 17:09
Ik ken The birthday party. Inderdaad een erg goede band. Bedankt voor jullie reacties en waardering.
Troy