Rusteloos

De titel schrijf ik niet voor niets met schreeuwerige hoofdletters. Zo klinkt het, letter voor letter, keihard in m’n kop. Een continue komen en gaan van mensen, ideeën en willekeurige gedachten. Als de wervelende draaideur van een multinational in het hartje van Manhattan. Achttien uur per dag op volle toeren gaan, gaan, gaan. Al het personeel erin gepropt en niemand kan eruit. Ze moeten wel draaien want stilstand is achteruitgang en leidt uiteindelijk tot de dood van het idee. Gierend en jakkerend, plagend en haastig, krakend en piepend. Het spookt in mijn hoofd en ik jaag ze als een waanzinnige achterna. Het helpt helemaal niets. ’s Nachts plof ik neer op mijn bed en geniet van de tijdelijke koelte die het dekbed mij gunt. Ik heb water nodig en sleep mezelf over de koude stenen vloer naar het toilet. Ik drink met volle teugen en smijt wat water in mijn gezicht. Als een verzopen kat staar ik in de spiegel. Twee vermoeide ogen kijken staren terug naar mij. Ze zeggen, rustig nou, rustig nou en ik merk dat ik buiten adem ben. Het malen wordt iets minder en ik neem mij voor om vanaf nu elke dag een kwartiertje te mediteren. Ik moet namelijk tot rust komen want er is zoveel te doen. Normaal gesproken zou ik mediteren om na te denken over een of ander probleem of issue dat moet worden opgelost. Nu doe ik het juist om aan niets te denken en nergens mee te zitten. Van kinds af aan heb ik al hetzelfde beeld dat mij wat rust geeft. Alleen kleine details verschillen van tijd tot tijd. Een graanveld met bomen aan beide zijden waar de wind doorheen waait. Een simpel, ongecompliceerd beeld. Het moet ook niet veel meer zijn, want dan zou ik alles gaan bekijken. Nee, dat moet niet. Eenvoud heb ik nu nodig. Een boterham met een glas melk, een sigaretje met een kop koffie, een romantische komedie als het even kan. Gewoon even lekker tot rust komen, want er is zoveel te doen.