’s Zondags gaat hij naar de kerk

Het is zondag. De wekker gaat en ik ben meteen klaarwakker. Het is negen uur. Vandaag een late dienst dus lekker uitslapen. Vrouwlief draait zich nog een keertje om, ze doet er altijd even over om wakker te worden. Ik spring onder de douche en neurie alvast het openingslied voor vandaag. Als ik uit de douche komt kruis ik mijn vrouw en ik geef haar een liefdevolle kus. Ik kleed mezelf aan en daarna ons 4-jarige dochtertje die honderduit babbelt over dat ze zo blij is dat ze weer kan spelen met haar vriendinnetje van de kerk-crèche. We gaan naar beneden en ik maak het ontbijt klaar. Als mijn vrouw mooi gekleed en gekapt naar beneden komt schuift ze ook aan. Lekker gezellig zondags ontbijtje.

Het is mooi weer dus we gaan op de fiets. Het is op de fiets zelfs sneller dan met de auto want dan kan je tussendoor rijden terwijl je met de auto een grote omweg moet maken, om maar niet te spreken van de tijd die je kwijt bent aan het goed vastzetten van ons dochtertje in haar autostoel, en het zoeken van een parkeerplaats bij aankomst. Bij de kerk aangekomen rent het kleintje huppelend voor ons uit naar de crèche naast de kerk. Mama loopt met haar mee terwijl ik vast de kerk binnenga en de stijle trap naar boven neem, achter het orgel langs. Ik begroet de andere koorleden en ga zitten.

Dan zie ik ook mijn vrouwlief binnenkomen. Ze kijkt om naar boven en ik werp haar een handkus toe. Ze gaat ongeveer middenin zitten naast een kennis. Dan luidt de bel en iedereen gaat staan, de pastoor komt binnen met zijn gevolg, gekromd onder zijn vandaag 68 jaren. We heffen het openingslied aan en ik ben best gespannen, want ik ben de enige bariton en er zit een lage Bes in. Jahoor, te gespannen en ik krijg hem niet laag genoeg, het is op zijn best een B. Nouja, we zijn ook geen professioneel koor…

De kinderen van basisschoolleeftijd worden naar voren geroepen. Het zijn er zeker een stuk of 20. Met een kaarsje en met de begeleiding vertrekken ze naar de kindernevendienst in het lokaal naast de crèche. De kerk zit vol vandaag want er worden twee baby’s gedoopt. Teunis en Iris.

Als ik zo over de mensenmassa heen kijk zie ik hoe verschillend de mensen wel niet zijn. Jong en oud; blank, arabisch, asiatisch en zwart; Nederlander, Irakees, Pool, Oekraïner, Vietnamees, Kameroenees en Burkinabees; ouderwets gekleed en modebewust; rok, jurk en broek; netjes gekapt en warrig windkracht-tien-kapsel; bankdirecteur, simpele arbeider en werkloze; kerngezond, ziek en gehandicapt; iedereen luistert geconcentreerd naar de lezingen en de uitleg van de pastoor, schudt elkaar de hand, en wenst elkaar vrede.

De kinderen komen eerder terug dan normaal, zodat ze de doop kunnen zien. En wij zien het gras onder onze voeten vandaangemaaid worden als de kids luidkeels het Lang zal hij leven aanheffen. De beduuste koorleden kijken elkaar en de dirigente even aan en dan zingen wij ook mee; mijn baritonstem als een dondergeroffel onder de engelenstemmetjes van de kinderen.

Tegen het einde van de mis komen ook de peuters en kleuters die in de crèche waren de kerk in en gaan met de begeleiders helemaal voorin zitten. Zoals altijd begroet de pastoor ze uitbundig en vriendelijk en haalt de woorden van Jezus aan: “Laat de kinderen tot mij komen.” Ook de kleintjes weten zich perfect stil te houden in de kerk – zelfs nog beter dan de oudere kinderen. Een zes- à zevenjarig meisje holt heen en weer door het middenpad maar niemand geeft er blijk van zich eraan te storen, nog in het minst de pastoor.

Na de dienst zouden we eigenlijk meteen doorfietsen naar het zwembad, maar er is opeens toch wel een koude wind opgestoken en het koffie-uurtje na de mis is ook altijd wel gezellig, dus gaan we ons nog even warmen in het parochiehuis naast de kerk. Het is weer gezellig druk, net als elke week. Als ook de pastoor binnenkomt voor zijn koppie leut schuift hij bij ons aan de tafel aan en ik feliciteer hem met zijn verjaardag.

Er worden zelfgebakkens stroopwafels verkocht waarvan de opbrengst gaat naar het bouwen van een school in Brazilië. De koeken vinden gretig aftrek en smaken heerlijk bij de koffie. Na nog even een en ander kortgesloten te hebben met ons Irakese oppasmeisje nemen we afscheid en fietsen we naar het zwembad voor een lekker middagje spetteren en spatteren.

Ja, volmondig kan ik zeggen, ik ga ’s zondags naar de kerk en daar voel ik me wel bij. Liever een kerk half vol vrolijke en vriendelijke mensen die er vrijwillig komen, dan een bomvolle kerk vol met treurige en trieste mensen die zich ertoe verplicht voelen.