Sad Saddam story

Arme ik, zo niet Soenniet uit Al-Auja, ja, au ja, ik stoot voortdurend mijn kop aan het plafond in deze kleine kloteruimte. Krijg verdomme amper lucht. Al acht maanden zit ik in dit teringhol en krijg amper bezoek. Gelukkig mag ik wel elke ochtend naar buiten. Dan zie ik in ieder geval een stukje dageraad. Rood, bloedrood, mooi. Vandaag wordt het een mooie dag. Ik voel het.

Ach, ik zal mijn woestijngenoot maar eens een bezoekje brengen. Voormalig heerser en net zo sluw als ik, met slechts een manco. Hij is een man. Een zielige man. Pathetisch, al weet ie dat zelf niet. Maar ho eens even. Ben ik nu verdwaald? Zit ik in Irak of in Iran? Wat een stomme kruiswoordpuzzel, deze weg. Ach ja, vrouwen en de weg vinden. Deze kleine vlucht uit Egypte doet me wel goed. Nu maar hopen dat hij thuis is.

Ik klop onder op de deur. Sta met mijn kleine voetjes in veel te heet zand. Wat is het hier verrekkes droog. Wat doet Sad hier in de middle of knowhere? Pardon, spreek ik nu Engels? Merde, c’est ne pas mon language. Pas ‘lengwitch’ mais ‘langkwaazje’. Non de dieu. Non van god? Wie dat verzonnen heeft? Ikke niet, moi le petit empereur de terreur. Waarom wordt er niet opengedaan? Is Sad wel thuis?

Zucht, ik ben zo verschrikkelijk verliefd. En toch zit het me niet lekker. Verliefd op Dodi, dat klinkt best luguber. Dodi verliefd op Di nog erger. Gedoemd tot sterven door de liefde? Ach, ik ben ook zo’n dromer. Van nachtmerries. Vreselijk. Ben geeneens een paardenmeisje. En nu staan we hier samen voor de deur van vriend Sad. Hoe droevig. Die woont in een hol. Al acht maanden. Dodi en Di voor de deur van Sad. How low can you go?