samenwonen: cd’s lezen

Ooit had ik wat met een meisje die fan van Anastacia was. Het heeft niet lang geduurd. Gelukkig. Anastacia. Vanaf het moment dat ik dat bij haar in de kast zag staan, naast vele andere slechte cd’s waarvan ik de titels inmiddels begrijpelijkerwijs ben vergeten, wist ik eigenlijk al dat de relatie gedoemd was te sterven. Hoe leuk ze verder ook was, zij en ik zouden nooit gelukkig kunnen worden. Daarvoor lagen de smaken te ver uiteen. Anastacia.
Hoe moet je ’s avonds de sfeer gezellig maken als er óf een knauwend serpent in je oren blert óf moet aanhoren dat je een rare muzieksmaak hebt (omdat je Miles Davis opzet).
En leg maar eens uit aan iemand waarmee je sex wilt dat je niet raar bent maar smaak hebt. Smaak. Keuzes hebt leren maken tussen wat je goed vindt en klote, en Anastacia valt duidelijk in de catagorie klote. Of je nou van metal houdt, klassiek, gangstarap of Michael Jackson.
Natuurlijk, het was een vrouw. Bij vrouwen is de muzieksmaak over het algemeen wat minder ontwikkeld. Net zoals alleenstaande vrouwen een draagbare radio/cd speler hebben staan in plaats van een echte installatie. Vrouwen zijn geneigd tot veel praten, en praten en luisteren gaan nou eenmaal niet zo goed samen. Maar toch. Een beetje poging tot intellectuele ontwikkeling mag wel gevraagd worden van iemand die je wilt liefhebben.
Kortom, een spannend moment dus wanneer ik een eerste blik op Nienke’s cd-collectie werp. Je weet maar nooit. Blijkt dat leuke meisje in een keer alles van Westlife en Boyzone te hebben. Dan valt alles ineens in een heel ander perspectief. Niet in de laatste plaats mijn inschattingsvermogen. Het zal je maar gebeuren. De liefde van je leven is een post-puberale bakvis.
Ik schrik als Whitney Houston met tegemoet lacht. En mijn hart blijft een moment stil staan wanneer ik Abba zie. O Nee. Daar gaat mijn inschattingsvermogen. Wat voor rampspoed staat me nog meer te wachten? Ik herpak mezelf en dwing mijn ogen de rest te inspecteren. Nadat ik eerst een paar keer diep adem heb gehaald. Gelukkig. Metallica, Nirvana, Doe Maar en Herman Brood. En even verderop, na de gebruikelijke Spaanstalige cd’s (is ze een half jaar geweest) James Brown en Pulp Fiction. Niet echt opzienbarend en niet alles mijn smaak, maar het kon zeker slechter. Ik hoef het in ieder geval niet uit te maken.
Maar wat me echt vertrouwen geeft is dat ik aan het einde van haar collectie de gabber verzamelaar Hardcore 100 tegenkom. Die heb ik ook in mijn kast staan, wat een karakterovereenkomst! En dat terwijl we beiden geen gabbers zijn geweest.
Als dat niet het lot is…