Samenwonen: Katten

Soms krijg je treurige verhalen te horen als je vriendin in de verpleging werkt. Soms leuke. Soms beide. Waaronder deze. Voor de duidelijkheid, ze werkt op een afdeling met nierpatiënten die drie keer in de week gedialyseerd moeten worden.
Een van de patiënten, ik zal haar mevrouw Jansen noemen, zo noemt Nienke haar patiënten immers ook tegen mij, is een oud vrouwtje van vijfenzestig dat last heeft van gordelroos. Gordelroos is een nare ziekte die langs de zenuwbanen loopt en daardoor veel pijn veroorzaakt. Om de overlast te verzachten had mevrouw Jansen van haar arts pijnmedicatie gekregen. Geen overbodige luxe. Jammer was alleen wel dat de medicatie voor een vervelende bijwerking zorgde.
Mevrouw Jansen moest na twee weken terug naar de arts.
‘ Waarom dan?’ vroeg Nienke terwijl mevrouw Jansen gedialyseerd werd.
‘ Ik zie overal katten.’ antwoordde ze. ‘ En ik haat katten.’
’s Avonds als ze tv zat te kijken staarden de beesten haar van alle kanten aan. En als ze in de keuken kwam zaten ze overal op de kasten en op de prullenbak.
‘ Ik word toch niet gek?’ had ze hoogst verontrust aan haar dochter gevraagd. Haar dochter werkt in de psychiatrie en kon haar moeder geruststellen dat het waarschijnlijk aan de pijnstillers lag.
De arts had de medicatie wijselijk verlaagd.
Maar helemaal weg waren de hallucinaties nog niet. Zo was mevrouw Jansen ook daarna in haar slaapkamer door een slang beslopen en bleef ze veel last houden van zogenaamde jungledieren.
Wel had ze gelukkig ontdekt dat ze met een theedoek veel van de hallucinaties kon uitwissen. Als ze met de doek naar de hallucinatie sloeg verdwenen die.
Behalve de kat op de prullenbak. Die bleef zitten. Tenminste, een deel ervan. De poot had ze er af kunnen slaan, en ook de romp en de andere ledematen had ze weten weg te poetsen, maar het hoofd bleef zitten, hoe erg ze haar best ook deed. Een zwevend hoofd met een paar priemende ogen bleef haar aanstaren als ze de keuken binnenkwam.
Het verhaal van mevrouw Jansen stokte en haar ogen verstarden en richtten zich op de overkant van de dialysezaal waar enkele andere patiënten gedialyseerd werden.
‘ Wat is er?’ vroeg Nienke.
‘ Zuster, sinds wanneer mogen er honden mee naar binnen?’ Haar ogen bleven ongerust op de overkant gericht.
‘ Er mogen geen honden naar binnen.’ Nienke keek achterom.
‘ Maar ik zíe hem toch. Kijk, daar. Op de schoot van die mevrouw. Ze streelt hem.’
‘ Sorry, ik zie niets.’ zei Nienke die slechts de aangewezen vrouw wat met haar arm zag bewegen.
Even overdacht mevrouw Jansen de situatie.
‘ Echt niet?’ vroeg ze voorzichtig.
‘ Nee, er zit niets.’ bevestigde Nienke.
Mevrouw Jansen liet zich ongelukkig achterover vallen. ‘ O nee.’ kermde ze. ‘ Nu begint het ook al overdag!’
Nienke had met moeite haar lachen kunnen inhouden. Arme mevrouw Jansen.

Eppo Ford