Samenwonen: Op naar de zon

Twee weken lang zaten we vorig jaar tegen een druipend tentdoek aan te kijken met modder aan onze schoenen.
Deze zomervakantie hebben we maar één wens. Zon op het tentdoek en zon op de huid. Intensief bestuderen we de weerkaart in een versgekochte krant. Het is hard speuren. Vrijwel heel Frankrijk wordt bedekt door donkere wolkjes met regendruppeltjes eraan. In Spanje schijnt de zon maar daar komen we niet wegens gebrek aan mijn rijbewijs. In Italië dondert het.
De enige plek binnen bereik waar een matige zon doorbreekt is de Côte d’Azur. De kust van de rijken, de kust waar we niets te zoeken hebben.
Een regendruppel valt op de kaart, we kijken angstig omhoog. We kijken elkaar aan. Snel stappen we in de auto en laten we de parkeerplaats achter ons.
Een dag later zijn we in Zuid-Frankrijk.
Inmiddels heeft het weer zijn verwachting waargemaakt, een halfbewolkt hemeldek waar de warmte doorheen glipt begroet het begin van de vakantie.
We zoeken een camping.
De eerste camping keuren we af, scheven terrassen tussen idyllische wijnranken kunnen ons niet verleiden. De tweede lijkt ons uitstekend. Verborgen plaatsen tussen schaduwrijke bomen wachten voor het uitkiezen. Een niet al te bijster intelligent uitziende loerende campinghouder verwelkomt Nienke vriendelijk. Er is een zwembad, er is een dorpje in de buurt, er zijn bezienswaardigheden, de temperatuur is goed. We zijn tevreden.
Het minidierentuintje aan het begin van de camping waar wat verwaarloosde dieren scharrelen en een besmeurde dalmatiër onze aandacht probeert te trekken negeren we.
Ook de hooiwagenspinnen die met enkele honderden gezellig over het gras wandelen en proberen in onze benen te klimmen kunnen ons niet deren.
En de man naast ons die elke avond terugkomt van zijn werk, een fles drank naar binnen giet en vervolgens op luidruchtige toon met zichzelf en zijn katten in gesprek raakt kan ons eveneens niet schelen.
Het weer wordt steeds mooier, als het zwembad wordt schoongemaakt zit zelfs baden er in, we blijven hier nog wel even.
Maar onweer komt aangewaaid en onrustige nachten volgen. Geknaag van dichtbij hijgende beesten houdt ons wakker (weerwolven?) en een sprint moet ik trekken als ik ’s nachts in de spiegels van het sanitairgebouw Bob van Twin Peaks meen te herkennen.
We besluiten dat de tijd rijp is om verder te trekken.
Het weer noordelijk van ons is verassend beter geworden en heeft nog geen last van gedonder, en in de heuvels van de Drôme vinden we een nieuwe omgeving.
We zijn niet de enige.
Tientallen bejaarden zijn in hun kampers neergestreken en brengen de dagen fietsend en discussierend over wie de schuldige is van de zoveelste stroomstoring door. Ze poetsen hun tanden met elektrische tandenborstels, koken water in waterkokers en volgen het Nederlandse nieuws via hun satellietschotels.
Als wij douchen legen zij hun nachtelijk gevulde chemische toiletten. De weeïge lucht heeft weinig tijd nodig om in onze handdoeken te trekken.
De zon straalt maar wij verkassen.
Dat hadden we eerder moeten doen.
Nog geen paar uur verder over slingerende wegen van gesmolten asfalt vinden we eindelijk wat we zoeken.
Een rustige camping op een heuvel tussen de geurende lavendelvelden die branden in de Franse zomer, waarvan het zwembad uitkijkt over een dal dat zicht heeft op een geruïneerd klooster.
Zo moet vakantie zijn.
‘ En zo mag hij altijd blijven.’ glimlachen we tegen elkaar als we de zoveelste verkoelende duik nemen.
De zon is gevonden.

Eppo Ford