Samenwonen: Snoesje

Nienke is geen mietje. Toen een vervelende dronken jongen haar ooit in de borsten kneep sloeg ze hem zonder aarzelen met volle vuist op zijn gezicht. Hij ging knock-out. Meestal hoeft ze dergelijk geweld niet te gebruiken. Sommige vrienden noemden haar vroeger Zzznienke. Haar blik kan doden als ze wil. Dat wil ze vaak. Verbaasd was ik dan ook toen ik voor de tweede keer in haar bed stapte en eens beter om mij heen keek.
‘ Wat is dit?’ vroeg ik verbaasd.
‘ Dat is snoesje.’ antwoordde ze.
Twee plastic kraalogen van een vod dat ooit een beer geweest moest zijn kropen onder de deken vandaan en staarden mij levenloos aan.
‘ Die gaat uit bed.’ zei ik beslist, en ik wierp het stoffige exemplaar met een liefdevolle boog op een berg kleren.
Ik kan me niet herinneren dat ik die avond sex heb gehad.
Dat was toen we nog in onze eigen kamers woonden en zij mijn buurmeisje was en ik haar buurjongen.
Nadat we zijn gaan samenwonen is er echter weinig veranderd. Nog steeds duikt snoesje te onpas op.
Zo word ik geregeld wakker in de hoop een warm lichaam tegen mij aan te voelen, twee zachte armen om mij heen, zonder iets dergelijks te vinden. Als ik naast mij kijk op zoek naar waar mijn verdiende liefde is gebleven zie ik mijn vriendin tevreden slapen, snoesje liefdevol tegen haar borst gedrukt.
Hoewel ik inmiddels behoorlijk behendig ben geworden in het ongemerkt uit bed werken van mijn concurrent weet hij op een of andere manier zijn weg terug altijd te vinden.
‘ Kom maar, Snoesje.’ zegt ze dan en daar ligt hij weer.
Ik heb het ook wel eens op een andere boeg gegooid. Zo heb ik eens betoogd dat hij vanuit hygiënisch oogpunt maar beter een flinke wasbeurt kan krijgen en geopperd dat een wasmachine daarvoor het ideale apparaat zou zijn. Uiteraard wetende dat het versleten ding een dergelijke behandeling hoogstwaarschijnlijk niet zou overleven.
Nienke bleek niet achterlijk.
‘ Dan wordt hij misselijk.’ was haar duidelijke antwoord, ‘ Maar je hebt gelijk.’ Vervolgens kreeg Snoesje een handwas waarop ik jaloers kon zijn.
Ik besloot toe te slaan op een moment dat Nienke ver weg zou zijn van huis en ik het rijk alleen zou hebben. Een bezoek aan haar ouders met een daaraan gekoppelde logeerpartij, zo’n tweehonderd kilometer verderop, leek geen moment te vroeg te komen.
‘ Nu gaat het tussen jou en mij.’ zei ik bloeddorstig toen ik ’s avonds het verder lege bed in stapte.
Het bleek een hevig gevecht. Uitgeput werden we de volgende ochtend wakker, Snoesje en ik, terwijl we elkaar nog steeds in een dodelijke wurggreep omklemden.

Eppo Ford