Schaduwen als tongen likken de straat, zoenen mijn voeten. Traag zwalkend dragen mijn benen mij, mijn gedachten krijgen de vrije loop. Verschrikte ogen als mijn hoofd zich opheft: in een reflex wendt het zich af als zij de onverwacht felle winterzon vangen. Als licht geluid had gemaakt dan hadden mijn oren het niet kunnen verdragen. Anticiperende stappen die de dood ondernomen lijkt te hebben cirkelen om ons heen. Laffe, grote kringen om even op adem te kunnen komen in rap tempo afgewisseld door stellig steeds kleiner wordende. Jouw leven – en daarmee het mijne – ziet eruit als dat van een kameleon: lijkbleek afgewisseld door diepe, warme kleuren.
En schaduw; altijd geduldig en gulzig aanwezig.

Feitelijk wordt het niet mijn dood, maar gevoelsmatig wel. In elk geval deels. Als jij sterft, dan doe je dat niet alleen, ook als ik er fysiek niet bij ben. Wij sterven samen een ietsje, want ‘wij zijn’ wordt ‘wij waren’. Wees dus niet bang, niet banger dan ik. Graag zou ik deze woorden tegen jou zeggen, maar het lukt mij gewoon niet. Als oesters lijken wij te sluiten als ik bij jou ben. Gewoontegetrouw praat je over maar niet met mij en doe ik hetzelfde over jou, hoewel wij een grote stap gezet hebben. In de schaduw van het lijkbleek makende ziekenhuislicht was er een lichtpuntje, en voor mij is dat er nog steeds.

Oude patronen zijn niet onmogelijk te ontrafelen, maar ze zijn verdomd lastig. Of moet ik beter mijn best doen? Ik tel onze zegeningen en hoop dat jij dat ook doet. Voor mij is er genoeg ontrafeld en de rest mag mysterieus blijven. De wil om te leven – of de angst voor de dood? – heeft je leven verlengd en volgens de geleerden leef je nu in geleende tijd.

Zal ik straks spijt krijgen, denken: ‘Had ik maar…’? Ik weet het niet, maar als dat zo is dan heb ik het nodig om te leren, te groeien, te weet-ik-veel-wat-ten. Is er iets dat ik nog kan leren, nu, of moet ik het met de schaduwzijde doen?


Pauline

Talent voor tekst, taal en verhaal

24 reacties

arta · 5 januari 2007 op 19:22

[quote]Schaduwen als tongen likken de straat, zoenen mijn voeten. Traag zwalkend dragen mijn benen mij, mijn gedachten krijgen de vrije loop. Verschrikte ogen als mijn hoofd zich opheft: in een reflex wendt het zich af als zij de onverwacht felle winterzon vangen. Als licht geluid had gemaakt dan hadden mijn oren het niet kunnen verdragen. [/quote]
Prachtige column!
Veel sterkte!

pepe · 5 januari 2007 op 19:38

Slik, slik.

Soms hoef je het niet te zeggen, misschien voelt die ander het ook wel.

Dikke knuf voor jullie

Li · 5 januari 2007 op 20:46

Vertwijfeling, liefde, respect, angst. Je hebt prachtige zinnen gebruikt om intense gevoelens te verwoorden. Dit komt recht uit je hart, dat kan niet anders. 😉

[quote]Graag zou ik deze woorden tegen jou zeggen, maar het lukt mij gewoon niet. Als oesters lijken wij te sluiten als ik bij jou ben. Gewoontegetrouw praat je over maar niet met mij en doe ik hetzelfde over jou, [/quote]

Ijskoude rillingen lopen over mijn rug. Maar weet je WB; stilzwijgen, een oogopslag, een aai of een handdruk zeggen soms meer dan duizend woorden. Gewoon omdat je voelt wat de ander zeggen wil. Noem het verbondenheid. Ik heb het mogen ervaren ook al blijven sommige vragen voor altijd onbeantwoord.
:kus:

Li

KawaSutra · 5 januari 2007 op 21:23

De moeite van het wachten waard WB. Wat een prachtige column over een heel moeilijk onderwerp. Er blijft vaak zoveel ongezegd, soms vanuit een gemeenschappelijk bewustzijn maar soms ook vanuit een wederzijds onvermogen.
Helaas zijn er geen pasklare antwoorden maar wel de door jou genoemde levensles.

pally · 5 januari 2007 op 21:48

Jouw column greep me naar de keel, WB!
Wat heb je weloverwogen woorden en prachtige beelden gebruikt om je vragen en je verdriet te uiten.
Je verdriet is hiermee concreet gemaakt.
Misschien zou je het kunnen laten lezen.
Maar het kan zò ook goed zijn.
Niet alles hoeft met woorden.

Sterkte, Pally

DriekOplopers · 5 januari 2007 op 22:13

WB, je prachtige, schitterend geschreven, ontroerende column roept herinneringen op. Ook bij mij. Herinneringen aan mijn beste vriend. Edwin. Op zijn sterfbed zei hij, die altijd wars was van sentimenteel gedoe over zijn ziekte, eenvoudig “ik hou van je”. Het klinkt raar, maar toen was het goed.

Ik hoop echt voor je dat er ook voor jou een moment komt “dat het goed is”.

We onderhouden geen intensief contact, WB, maar weet dat ik aan je denk. Sterkte.

Driek

Bitchy · 6 januari 2007 op 07:35

Zoals ik gisteren al zei. Je hebt me stil gekregen. Dit grijpt volgens mij een ieder aan!

[quote]Als jij sterft, dan doe je dat niet alleen, ook als ik er fysiek niet bij ben. Wij sterven samen een ietsje, want ‘wij zijn’ wordt ‘wij waren’[/quote]

Eddy Kielema · 6 januari 2007 op 10:49

Heel mooi hoe je een emotionele gebeurtenis in woorden weet te vangen. Dat kan alleen jij, WB!

Dees · 6 januari 2007 op 11:16

Het is als een dans je stukje. Fijn om je weer te lezen.

Trukie · 6 januari 2007 op 21:33

WB wat heerlijk om weer van je te lezen. Jij kunt als geen ander die momenten waarvan men zegt “Daar zijn geen woorden voor” in de juiste woorden omzetten.

WritersBlocq · 7 januari 2007 op 14:00

Het is fijn om er weer te zijn met een stukje, en leuk om jullie weer onder dat stukje te lezen. Dank je wel en hopelijk tot gauw, groetje, Pauline.

DreamOn · 7 januari 2007 op 15:59

Wat een prachtige, ontroerende column WB, de rillingen lopen over mijn rug.
Fijn, om weer eens wat van jou te lezen. Groetjes, Trudy

arta · 6 februari 2007 op 14:52

Gefeliciteerd met je column van de maand!
Zo terecht, hij is zó mooi!

DriekOplopers · 6 februari 2007 op 22:26

Daar sluit ik mij graag bij aan.

Driek

SIMBA · 8 februari 2007 op 18:06

Hij is prachtig!

WritersBlocq · 11 februari 2007 op 00:27

Dat is wel èrrug gauw 😀
Dank je wel, alweer, en alweer tot gauw! (hóóp ik)

Eddy Kielema · 15 februari 2007 op 15:08

De criteria voor de C v/d M zijn me nooit helemaal duidelijk geworden, maar als het de beste column van de maand januari betekent, dan ben ik ’t daar helemaal mee eens!!

champagne · 20 februari 2007 op 00:21

Prachtig verwoord WB! [quote]Als licht geluid had gemaakt dan hadden mijn oren het niet kunnen verdragen. [/quote] En zo zijn er meer mooie zinnen…

deepee12001 · 23 februari 2007 op 12:00

Enorm treffend, vanuit de ziel, zoals jullie liefde. Dat kan niet anders. Vèèl sterkte.

Mup · 24 februari 2007 op 19:37

Lieve WB, ook de schaduw opzoeken kan een verademing zijn, en dan bedoel ik niet dat ik er hier altijd naar op zoek ben. Hou het maar op;dan heb ik het nodig om te leren, te groeien, te weet-ik-veel-wat-ten. Dat past bij je, en siert je,

Sterkte, Mup.

WritersBlocq · 28 februari 2007 op 20:24

Fijn ook, jullie reacties, doet mij echt goed.
Lief groetje, Pauline.

pally · 1 april 2016 op 12:21

Prachtige columns blijven prachtige columns!

Mien · 1 april 2016 op 15:40

Sluit me aan bij Pally.
Wat een mooie column.
Vooral de openingszin en de afsluiting. Chapeau!

arta · 1 april 2016 op 22:40

Die eerste zin….

Volgens mij mist dat toetsenbord jou best wel 😀

Geef een reactie

Avatar plaatshouder