Schandknaap

Vakantiebaantjes zijn vaak waardeloos, dienen enkel het doel om de bankrekening te spekken zodat je als jonge jongen ook eens ranzig van bil kunt gaan met bijvoorbeeld zo een uitzendkracht voor de schaamstreek. Zelf ken ik het fenomeen maar al te goed: van strantent tot zuurkool uit de klit haler, van tomatenplukker tot schandknaap, ik heb het in mijn jonge jaren allemaal gedaan. Niet uit enthousiasme, maar het moest van mijn vader, want daar werd je zelfstandig van! Een van de vroege vakantiebaantjes, ik zal 14 jaar zijn geweest, was het rondbrengen van de Loosduinse courant. Niet echt een blad met allure, maar ach ik ben de R@@F en allure is bij mij sowieso ver te zoeken. Het rondbrengen van een krant levert geen pleuris op, met uitzondering van de jaarlijkse nieuwjaarswens. Al was er bij mij wijk weinig animo voor een fooi. Ik herinner mij dat ik in de Arnoldspoelstraat in een deuropening stond te blauwbekken met een welgemeend: “Ik ben degene die het hele jaar de Loosduinse courant rondbreng, Gelukkig Nieuwjaar.” En de man des huize antwoordde denigrerend: “En ik ben degene die het hele jaar de Loosduinse courant léést. Ook een gelukkig nieuwjaar LUL” – en gooide de deur weer dicht.

Elk jaar op 1 Januari, zelfs dit jaar nog gooide ik steevast een kei door zijn huiskamer raam. Erg verbaasd was ik dat ik onlangs hoorde dat die desbetreffende gierige lul mt vingers al 9 jaar geleden verhuisd is. En dat de “nieuwe” bewoners maar niet kunnen plaatsen wie hen nou zo erg veracht dat die persoon elk jaar steevast hun ramen in komt gooien.

Mijn laatste “vakantiebaan” was toen ik een reis door Nieuw Zeeland maakte en nagenoeg door mijn geld heen was, maar nog lang niet op het eind van mijn reis. Vier dagen lang werkte ik in de plaats Belgrove in een ijsfabriek, waar grote blokken ijs uit een vrieshal in wagens moesten worden geladen en rond gebracht moesten worden bij restaurants en afgelegen huizen. Gezien de beperkte houdbaarheid van bevroren water was dit een vrij hectische baan en doodvermoeiend: zo een ijsblok woog 20 kilo en moest bovendien met een speciale tang opgepakt worden. Mijn collega was een boom van een neger die niet bepaald de slimste was zeg maar rustig een domzilla maar kon wel lachend twee ijsblokken optillen terwijl ik huilend één zo een blok voor me uit kon zeulen. Dit was vreemd genoeg niet de reden dat ik al na vier dagen stopte. Het was deze gespierde domzilla zélf. Die iets gruwelijks over zich bleek te hebben en vond het nodig om mij meerdere malen per dag zonder enkele opgaaf van redenen onverwachts hysterisch lachend met de ijstang achterna te zitten. Maar deze rimboesprinter dwong mij wel daardoor om op staande voet ontslag te nemen.

Maar mijn allerlaatste vakantiebaan was echter de best betaalde en ik hield het toch maar twee uur vol. Op een verre Kiwiboerderij in Nieuw-Zeeland verklaarde ik met mijn grote bek dat ik zoveel mogelijk geld wilde verdienen met zo min mogelijk inspanning. En ik wilde geen één Kiwi rapen of plukken, voegde ik er nog zelfverzekerd aan toe. Tot mijn stomme verbazing kreeg ik te horen dat ik iedere dag maar twee uur hoefde werken voor het astronomische bedrag van tweehonderd per uur. Ik maakte natuurlijk meteen de boer duidelijk dat ik mijn “schandknaap” periode al ver achter me had gelaten. Maar deze verzekerde me dat hij geen erotische gedachten kreeg van me omdat hij geen ornithologische fetisjen had.

De volgende ochtend kreeg ik van de boer een grote witte paraplu overhandigd en een plattegrond van een aantal kiwivelden met kruisjes. Het verzoek van de boer was wanneer hij een gil door een megafoon gaf, of ik dan van kruisje naar kruisje wilde lopen. Waarom hij niet gewoon naast me kwam staan begreep ik toen nog niet. Ik liep een paar honderd meter naar het eerste kruisje en wachtte in de schaduw van de paraplu op een teken. Dit was beter dan de Loosduinse courant of me laten nemen in mijn endeldarm!

Helaas. Het duurde enkele minuten voordat ik een ronkend motorvliegtuigje aan zag komen. Ik wilde nog nietsvermoedend zwaaien toen het vlak boven mijn hoofd was. Maar toen het vliegtuig een lading vergif als een dikke nevel over het land begon te spuiten, wist ik genoeg. Ik was een baken voor een sproeivliegtuig met levensgevaarlijke bestrijdingsmiddelen. Ik was het laagste van het laagste, een strontvlieg tussen de strontvliegen. “Run R@@F Ruuuuuuuuuuun!”, riep de boer lachend door zijn megafoon terwijl het vliegtuigje verderop in de lucht een bocht maakte. Sinds die bewuste dag krijg ik geen Kiwi meer door mijn strot en krijgen krantenbezorgers sindsdien van mij altijd een hele dikke fooi.
ToT Onzin
R@@F©
Hieronder deze column in het Haags!

SCHANDKNAAP

Vakantiebaanties zèn vaak waâhrdeloâs, dienen enkel ut doel om duh bankrekening tuh spekken zodat je als jonge jongen oâk eins ranzig van bil kunt gaan met bèvoâhbeild zo un uìtzendkracht voâh duh schaamstreik. Zelf ken ik ut fenomein mâh al tuh goed: van strantent tot zuurkoâl uìt duh klit haleâh, van tomatenplukkeâh tot schandknaap, ik hep ut in me jonge jaren allemaal gedaan.

Niet uìt enthousiasme, mâh ut moès van vadeâh, want dâh weâhrd je zelfstandig van! un van duh vroege vakantiebaanties, ik zal 14 jâh zèn geweès, was ut rondbrengen van duh Loâsduinse courant. Niet echt un blad met allure, mâh ach ik ben duh R@@F en allure is bè mè sowieso veâh tuh zoeken. ut rondbrengen van un krant leveâhrt gein pleuris op, met uìtzondeâhring van duh jaâhrlèkse nieuwjaâhrswens. Al was eâh bè mè wèk wènig animo voâh un faui. Ik heâhrinneâh mè dat ik in duh Arnoldspoelstraat in un deuropening stond tuh blauwbekken met un welgemeind: “Ik ben degene die ut hele jâh duh Loâsduinse courant rondbreng, Gelukkig Nieuwjaâhr.” En duh gozâh des huize antwoâhdduh denigreâhrend: “En ik ben degene die ut hele jâh duh Loâsduinse courant léést. oâk un gelukkig nieuwjâh LUL” – en gauiduh duh deur weiâh dicht.

Elk jâh op 1 Januari, zelfs dit jâh nog gauiduh ik steivast un kè doâh zèn huiskameâh raam. eâhrg veâhrbaasd was ik dat ik onlangs hoâhduh dat die desbetreffenduh gieâhiguh lul mt vingeâhrs al 9 jâh geleden veâhrhuisd is. En dat duh “nieuwe” bewoneâhrs mâh niet kunnuh plaatsen wie hen nâh zo eâhrg veâhracht dat die peâhrsoân elk jâh steivast hun ramen in komt gauien.

Mèn laatstuh “vakantiebaan” was toen ik un rès doâh Nieuw Zeiland maaktuh en nagenoeg doâh me geld hein was, mâh nog lang niet op ut ènd van me rès. Vieâh dagen lang weâhrktuh ik in duh plaats Belgrove in un èsfabriek, wâh grotuh blokken ès uìt un vrieshal in wagens moestuh wôhden geladen en rond gebracht moestuh wôhden bè restaurants en afgelegen huizen. Gezien duh bepeâhrktuh houdbaâhrhèd van bevrôhen wateâh was dit un vrè hectiese baan en doâdveâhrmoèend: zo un èsblok woâg 20 kilo en moès bovendien met un spèsjale tang opgepakt wôhden. me collega was un boâm van un negâh die niet bepaald duh slimstuh was zeg mâh rustig un domzilla mâh kon wel lachend twei èsblokken optillen teâhrwèl ik huilend één zo un blok voâh me uìt kon zeulen. Dit was vreimd genoeg niet duh reden dat ik al na vieâh dagen stopte. ut was deze gespieâhduh domzilla zélf. Die ies gruwelèks oveâh zich bleik tuh hebbuh en vond ut nodig om mè meiâhrdeâhre malen peâh dag zondeâh enkele opgaaf van redenen onveâhrwachts hysteâhries lachend met duh èstang achteâhrna tuh zitten. Mâh deze rimboesprinteâh dwong mè wel daâhrdoâh om op staanduh voet ontslag tuh nemen.

Mâh me alleâhrlaatstuh vakantiebaan was echteâh duh bès betaalduh en ik hield ut toch mâh twei uur vol. Op un veâhrre Kiwiboeâhrdeâhrè in Nieuw Zeeland veâhrklaâhrduh ik met me grotuh bek dat ik zoveil mâugelèk geld wilduh veâhrdienen met zo min mâugelèk inspanning. En ik wilduh gein één Kiwi rapen of plukken, voegduh ik eâh nog zelfveâhrzekeâhrd aan toe. Tot me stomme veâhrbazing kreig ik tuh hôhen dat ik iedeâhre dag mâh twei uur hoefduh weâhrken voâh ut astronomiese bedrag van tweihondeâhrd peâh uur. Ik maaktuh natuuhrrelèk metein duh boeâh duidelèk dat ik me “schandknaap” peâhrioduh al veâh achteâh me had gelaten. Mâh deze veâhrzekeâhrduh me dat hè gein eâhrotiese gedachtuh kreig van me omdat hè gein ôhnithologiese fetisjen had.

duh volgenduh ochtend kreig ik van duh boeâh un grotuh wittuh paraplu oveâhrhandigd en un plattegrond van un aantal kiwivelden met kruisies. ut veâhrzoek van duh boeâh was wanneiâh hè un gil doâh un megafoân gaf, of ik dan van kruisie nâh kruisie wilduh lopen. Waâhrom hè niet gewoân naast me kwam staan begreip ik toen nog niet. Ik liep un pâh hondeâhrd meteâh nâh ut eiâhrstuh kruisie en wachttuh in duh schaduw van duh paraplu op un teken. Dit was beteâh dan duh Loâsduinse courant of me latuh nemen in me endeldarm!

Helaas. ut duurduh enkele minutuh voâhdat ik un ronkend motôhvliegtuigje aan zag komen. Ik wilduh nog niesveâhrmoedend zwaaien toen ut vlak boven me hoâfd was. Mâh toen ut vliegtuig un lading veâhrgif als un dikke nevel oveâh ut land begon tuh spuìtuh, wist ik genoeg. Ik was un baken voâh un sproèvliegtuig met levensgevaâhrlèke bestrèdingsmiddelen. Ik was ut laagstuh van ut laagstuh, un strontvlieg tussen duh strontvliegen. “Run R@@F Ruuuuuuuuuuun!”, riep duh boeâh lachend doâh zèn megafoân teâhrwèl ut vliegtuigje veâhrdeâhrop in duh lucht un bocht maakte. Sinds die bewustuh dag krèg ik gein Kiwi meiâh doâh me strot en krègen krantenbezôhgeâhrs sindsdien van mè altèd un hele dikke faui.

ToT Onzin

R@@F©